Piotr Szubarczyk

Piotr Szubarczyk

Data i miejsce urodzenia	3 czerwca 1954 Starachowice
Zawód, zajęcie	polonista[1]
Narodowość	polska
Alma Mater	Uniwersytet Gdański
Odznaczenia

Piotr Szubarczyk (ur. 3 czerwca 1954 w Starachowicach^[2]) – polski polonista^[3][1][4], nauczyciel, publicysta historyczny^[1] i samorządowiec.

Życiorys

W młodości trenował biegi średniodystansowe w klubie Spójnia Gdańsk. Uzyskał II kategorię szachową. Ukończył studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego. Od 1976 był uczestnikiem opozycji demokratycznej w PRL. Działał w ramach Studenckiego Komitetu Solidarności, Ruchu Młodej Polski, Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. W 1978 na uniwersytecie był organizatorem spotkań na temat cenzury tematyki zbrodni katyńskiej. Redaktor pisma związkowego „Nasz Głos”^[5]. Pracował jako nauczyciel szkoły średniej w Bolesławowie. Został delegatem na I Zjazd Regionalny „Solidarności”. Następnie jako nauczyciel był zatrudniony w szkole podstawowej w Goręczynie, gdzie w 1990 został radnym i przewodniczącym rady gminy Goręczyno. W latach 1986–1991 pracował jako nauczyciel w LO w Kartuzach. Współtwórca i redaktor naczelny tygodnika „Gazety Kartuskiej” w latach 1989–1994^[6], został wybrany przewodniczącym Rady Konsultacyjnej Stowarzyszenia Prasy Lokalnej w Polsce. Członek Prezydium Sejmiku Województwa Gdańskiego, przewodniczący Komisji Edukacji i Kultury Sejmiku, członek Komisji Edukacji Sejmiku Krajowego w latach 1990–1994^[5]. W latach 1997–1998 sekretarz gminy miejskiej Starogard Gdański^[6]. Został publicystą w dziedzinie historii, głównie czasów najnowszych. Autor kilkuset artykułów, które ukazywały się m.in. w „Naszym Dzienniku”. Od 2001 do 2012 pracował w Biurze Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku. Przywrócony do pracy w listopadzie 2014 na podstawie wyroku Sądu Pracy w Gdańsku^[5]. W IPN był kierownikiem referatu Wystaw i Edukacji w oddziale Gdańskim^[7]. Był członkiem i wiceprzewodniczący Rady Programowej Radia Gdańsk w latach 2010–2012, zrezygnował z pracy w radzie na znak protestu przeciwko szykanowaniu TV Trwam przez KRRiT^[6]. Współpracował z miesięcznikiem „Czas Stefczyka”^[8].

Był konsultantem przy produkcji spektaklu Teatru Telewizji pt. Inka 1946 z 2007 autorstwa Wojciecha Tomczyka, w reżyserii Natalii Korynckiej-Gruz, poświęconego Danucie Siedzikównie ps. „Inka”^[9] oraz filmu dokumentalnego pt. Dywizja nastolatków z 2008 w reżyserii Aliny Czerniakowskiej.

Na wniosek byłych więźniów politycznych prezydent RP Bronisław Komorowski przyznał mu, 1 kwietnia 2011, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski za „wybitne zasługi w upowszechnianiu wiedzy o najnowszej historii Polski”^[10][11].

Jest członkiem Kolegium Polskiego Stowarzyszenia Morskiego-Gospodarczego im. E. Kwiatkowskiego^[12].

W kwietniu 2018 otrzymał karę nagany na piśmie ze wszystkimi konsekwencjami przewidzianymi w kodeksie pracy, w tym i następstwami finansowymi, za zachowania niedopuszczalne dla pracownika Instytutu Pamięci Narodowej jako urzędnika państwowego podczas spotkania konsultacyjnego w Domu Kultury w Czarnem^[13].

Publikacje

• Sierakowice na Kaszubach (2006, współautor: Czesław Pobłocki)
• „Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba…”: Danuta Siedzikówna „Inka” (*3 IX 1928 +28 VIII 1946) (2008)
• W cieniu czerwonej gwiazdy. Zbrodnie sowieckie na Polakach 1917–1956 (2010)
• Czerwona apokalipsa. Agresja Związku Sowieckiego na Polskę i jej konsekwencje (2014)

Przypisy

Bibliografia

• Leśnicy i drzewiarze z Pomorza i Kujaw – ofiary zbrodni katyńskiej. Toruń: Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych w Toruniu / Polskie Towarzystwo Leśne Oddział w Toruniu, 2013, s. 33. ISBN 978-83-88245-94-7.
• Z Piotrem Szubarczykiem, pracownikiem Oddziału Gdańskiego Biura Edukacji Publicznej IPN, jego żoną Hanną i synem Tadeuszem rozmawia Mariusz Bober. dlapolski.pl, 27 marca 2009. [dostęp 2015-03-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 marca 2016)].
• Piotr Szubarczyk – publikacje w bazie Google Books. google.pl. [dostęp 2015-03-25].