Piotr Wannowski
generał adiutant generał piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 17 lutego?/ 1 marca 1904 |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska | komendant Pawłowskiej Szkoły Wojskowej, |
Późniejsza praca | minister wojny, minister oświecenia publicznego |
Odznaczenia | |
Piotr Siemionowicz Wannowski (ros. Пётр Семёнович Ванновский, ur. 24 listopada?/ 6 grudnia 1822 w Kijowie, zm. 17 lutego?/ 1 marca 1904 w Petersburgu) – rosyjski polityk i wojskowy, generał piechoty i generał adiutant armii carskiej, minister wojny (1881–1898), minister oświecenia publicznego (1901–1902).
Życiorys
Był synem Semena (Siemiona) Wannowskiego, wykładowcy języka francuskiego w I Gimnazjum Męskim(ukr.) w Kijowie[1]. Pochodził z drobnej białoruskiej szlachty z guberni mińskiej.
Piotr Wannowski wykształcenie zdobył w 1 Moskiewskim Korpusie Kadetów(ros.), gdzie 23 lipca 1840 otrzymał promocję na chorążego (praporszczyk) w Finlandzkim Pułku Lejbgwardii. Uczestniczył w tłumieniu powstania węgierskiego w 1849 r. W czasie wojny krymskiej brał udział w walkach pod Tutrakanem i Silistrą. Został nagrodzony Orderem Świętego Włodzimierza IV klasy z mieczami i kokardą.
W 1855 r. został mianowany dowódcą batalionu, a w 1857 r. – komendantem Oficerskiej Szkoły Strzelców w Oranienbaumie, w 1861 r. – komendantem Korpusu Kadetów Pawłowskich (od 1863 r. – Pawłowska Szkoła Wojskowa). Od 1868 r. dowodził dywizją piechoty, a następnie 12. Korpusem Armii.
W okresie wojny rosyjsko-tureckiej (1877–1878) był szefem sztabu zgrupowania ruszczuckiego (Рущукский отряд – wschodnia część rosyjskiej Armii Dunaju, w składzie 12. KA i 13. KA, nazwa od twierdzy Rusçuk, dziś: Ruse[2]), dowodzonego przez carewicza Aleksandra[3]. Za odwagę i umiejętności dowódcze otrzymał Order Świętego Włodzimierza III stopnia. W lutym 1878 r. został dowódcą zgrupowania ruszczuckiego. W 1880 r. Wannowski został zaliczony w poczet oficerów sztabu generalnego bez ukończenia Akademii Mikołajewskiej.
Dzięki osiągnięciom militarno-organizacyjnym podczas wojny z Turcją został mianowany ministrem wojny przez Aleksandra III, nowego cesarza (a swojego bezpośredniego przełożonego na froncie tureckim)[1].
Jako minister wojny przeprowadził szereg reform, który znaczenie porównuje się niekiedy z reformami Milutina[1], m.in. zreorganizował dowodzenie wojsk, np. upraszczając administrację wojskową. Dążył do wzmocnienia siły jednostek wojskowych, dlatego nakazał redukcję elementów niebojowych. Pułki kawalerii miały składać się nie z 4, lecz 6 szwadronów, zwiększono liczbę pułków kozackich, wzmocniono siłę artylerii, utworzono brygady wojsk inżynieryjnych. Rozbudowano korpusy kadetów z dotychczasowych gimnazjów wojskowych, a jednostki szkoleniowe przekształcano w szkoły oficerskie. Podniesiono możliwości mobilizacyjne i mobilne armii poprzez budowę nowych linii kolejowych. Zmieniono także system zarządzania twierdzami i okręgami wojskowymi. Wannowski przewidywał, że przyszła wojna europejska będzie miała charakter masowy, dlatego dążył do zgromadzenia strategicznych zapasów amunicji na kilka lat. Za jego czasów opracowano strategiczny plan ataku w kierunku Lwowa i utworzono pułk artylerii górskiej w Kijowskim Okręgu Wojskowym[1]. Wprowadzono także nowy wzór munduru, nowe karabiny (Mosin wz. 1891), bezdymny proch artyleryjski i moździerze, jednak brak należytych kompetencji technicznych Wannowskiego wpłynął na zacofanie technologiczne artylerii i ogólnie armii rosyjskiej[4]. W historiografii radzieckiej reformy Wannowskiego nazywano kontrreformami, a jako przejawy reakcji wskazywano wprowadzenie obowiązkowej służby wojskowej na Kaukazie i w obwodzie siemirieczeńskim, zaostrzenie dyscypliny i zachęcanie oficerów do pojedynków. Pisano też, że w armii był skrajnie niepopularny[5].
Wśród wielu decyzji Wannowskiego jako ministra wojny był wniosek o budowie linii kolejowej Brześć– Chełm o czysto wojskowym przeznaczeniu (połączenie garnizonów w obu miastach)[6].
1 stycznia 1898 r. Wannowski został zdymisjonowany ze stanowiska ministra wojny i mianowany do Rady Państwa. 20 lutego 1899 r. powierzono mu śledztwo w sprawie niepokojów studenckich rozpoczętych strajkiem w 1899 r. Raport Wannowskiego okazał się krytyczny wobec działań policji i ministerstwa oświaty[7].
W 24 marca 1901 r. został mianowany ministrem edukacji. Podjął mało skuteczne próby zliberalizowania systemu oświaty: zwolniono studentów wcielonych karnie do wojska i zaprzestano praktykowania tej kary, stworzono pewne możliwości organizowania korporacji akademickich, kół naukowych i literackich, stołówek itp.. Zniósł obowiązek nauki greki w większości gimnazjów klasycznych, pozostawiając go jako zajęcia fakultatywne dla kandydatów na studia uniwersyteckie.
1 kwietnia 1902 r. przeszedł na emeryturę.
Pochowany na cmentarzu Nikolskim przy ławrze Aleksandra Newskiego w Petersburgu.
Awanse
- podporucznik (11.04.1843 r.)
- podporucznik (15.04.1845 r.)
- sztabskapitan (03.04.1849)
- kapitan (06.12.1853)
- pułkownik (06.04.1855)
- generał major (30.08.1861)
- generał porucznik (26.10.1868)
- generał adiutant (26.02.1878)
- generał piechoty (15.05.1883)
Rodzina
Żona: Aleksandra Aleksandrowna Wannowska, zmarła 21 listopada 1910 r., pochowana na Cmentarzu Nikolskim przy Ławrze Aleksandra Newskiego w Petersburgu. Synowie:
- Boris Wannowski(ros.) (1860-?), generał porucznik, dowódca 4. Dywizji Kawalerii podczas I wojny światowej, brak wiarygodnych informacji po 1917[8].
- Siergiej Wannowski(ros.) (1869-1914), jako dowódca 3. Samodzielnej Brygady Kawalerii(ros.) 5. KA (w stopniu generała majora) śmiertelnie ranny pod Kamionką Strumiłową, zmarł w austriackim szpitalu we Lwowie, pośmiertnie mianowany generałem porucznikiem
Upamiętnienie
- Wannowskoje(ros.) – wieś, obecnie w rejonie tbilisskim Kraju Krasnodarskiego
- Wanowskiý(ros.) – dawna miejscowość, obecnie w granicach Aszchabadu, stolicy Turkmenistanu, w etrapie Büzmeýin
- Wannowskoje – do 1941 r. nazwa Tinchliku, dziś w Uzbekistanie
- Fort kolejowy Wannowski w obrębie kompleksu twierdzy Iwanogród, obecnie na terenie Nagórnika Wielkiego[9]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d Дмитрий Владимирович Табачник: Генерал от инфантерии Петр Семенович Ванновский. [w:] Полководцы Украины: сражения и судьбы [on-line]. military.wikireading.ru. [dostęp 2019-11-23]. (ros.).
- ↑ Николай Иванович Беляев: Распределение сил русской Дунайской армии после перехода через Дунай. Контрмероприятия турецкого командования. [w:] Русско-турецкая война 1877—1878 гг. [on-line]. flot.com. [dostęp 2019-11-23]. (ros.).
- ↑ Андрей Хвалин: Турки будут ждать вместе с Европой! О Рущукском отряде Цесаревича Александра Александровича. ruskline.ru, 2016-06-17. [dostęp 2019-11-23]. (ros.).
- ↑ Ванновский Петр Семенович. encyclopedia.mil.ru. [dostęp 2019-11-23]. (ros.).
- ↑ Петр Семенович Ванновский. hrono.ru. [dostęp 2019-11-23]. (ros.).
- ↑ Wiesław Wojasiewicz: Z dziejów budowy kolei Brześć – Chełm. W: Chełm nieznany 2 : Tradycje kolejowe Chełma. Beata Jarosz (red.). Chełm: 2009, s. 58. ISBN 978-83-61149-72-9.
- ↑ Доклад П.С.Ванновского о студенческих беспорядках 1899 года. library6.com, 2015-03-28. [dostęp 2019-11-23]. (ros.).
- ↑ Ванновский Борис Петрович. [w:] Русская армия в Великой войне [on-line]. grwar.ru. [dostęp 2019-11-23]. (ros.).
- ↑ Fort kolejowy Wannowski. otwartezabytki.pl. [dostęp 2019-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-30)].
Linki zewnętrzne
- Ванновский Петр Семенович. [w:] Большая советская энциклопедия [on-line]. bse.sci-lib.com. [dostęp 2019-11-13]. (ros.).
- Буравченков А.О.: Ванновський Петро Семенович. [w:] Енциклопедія історії України [on-line]. resource.history.org.ua, 2003. [dostęp 2019-11-13]. (ukr.).
- Петр Семенович Ванновский. deduhova.ru. [dostęp 2019-11-13]. (ros.).
- Ванновский Петр Семенович. rulex.ru. [dostęp 2019-11-13]. (ros.).
- ЭСБЕ/Ванновский, Петр Семенович. [w:] Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона [on-line]. ru.wikisource.org. [dostęp 2019-11-13]. (ros.).
Media użyte na tej stronie
Central element of the Russian imperial coat of arms.
Baretka Orderu św. Jerzego
Baretka Orderu św. Włodzimierza.
Baretka Orderu św. Anny.
Baretka Orderu św. Stanisława.
Order of Black Eagle's ribbon - Prussia
Coat of Arms of Vannovski family
Autor: Wiki Romi, Licencja: CC0
Order Świętego Aleksandra Newskiego
Autor: Reliavech, Licencja: CC BY-SA 4.0
Barette de l'ordre de Saint-André (Russie impériale).
Autor: Louis14, Licencja: CC BY-SA 3.0
Nastro da grand'ufficiale del'Ordine dell'Aquila Rossa del Regno di Prussia (Germania)
Imperial Order of Leopold's ribbon - Austria
Autor: , Licencja: CC BY 3.0
Baretka: Order Świętego Stefana – Krzyż Wielki – Węgry.
Pyotr Vannovskiy (1822—1904) — a Russian military man and statesman, General of Infantry (1883). Adjutant General (1878). The Minister of War (1882—1898)
Cesarski i Królewski Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie)
Autor: Васильев Кирилл Сергеевич (Kirill S. Vasilyev), Licencja: CC BY-SA 4.0
Rank insignia of the Imperial Russian Army , here "General of the branch" – shoulder board 1904-1917 for officers of infantry, cavalry, 1st and 2nd Guard-Infantry-Division (excepted chief squadron / company) and Guard-Cavalry-Regiment. This shoulder board was also used for the ranks General of infantry, General of cavalry.