Piotr Wroński

Piotr Wroński

Piotr Wroński (2017)
Imię i nazwisko urodzenia	Piotr Kazimierz Wroński
Data i miejsce urodzenia	21 marca 1957 Warszawa
Zawód, zajęcie	oficer służb specjalnych w stanie spoczynku, pisarz, publicysta
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Partia	PZPR (1982–1990) Alternatywa Społeczna (od 2018)
Odznaczenia

Piotr Kazimierz Wroński^[1][2] (ur. 21 marca 1957 w Warszawie) – pułkownik w stanie spoczynku Agencji Wywiadu, oficer służb specjalnych PRL i III RP. Od momentu przejścia na emeryturę zajmuje się pisarstwem i publicystyką.

Życiorys

Dzieciństwo

Syn Stanisława i Hanny^[2][3]. Jego dziadek przed wojną był zecerem, w stopniu kaprala walczył w kampanii wrześniowej oraz uczestniczył w powstaniu warszawskim^[4]. Matka była w latach 70. i 80. zaopatrzeniowcem w Domu Towarowym „Sawa” w Warszawie, gdzie w latach 1981–1984 pełniła funkcję I sekretarza POP PZPR, a następnie została członkinią Egzekutywy Komitetu Warszawskiego PZPR, natomiast ojciec pracował jako nauczyciel w liceum ogólnokształcącym^[5]. Rodzice Piotra Wrońskiego rozwiedli się rok po jego narodzinach^[6].

Wykształcenie

Od 1976 studiował na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. W tym czasie – według informacji mediów – był tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa PRL^[7][8]. W latach 1979–1980 odbył studium wojskowe na UW^[9]. Należał do Socjalistycznego Związku Studentów Polskich (od 1976 do 1981)^[6]. Tytuł magistra filologii polskiej uzyskał, broniąc pracę pt. Świat poetycki Joanny Kulmowej. Następnie podjął krótkotrwałą pracę nauczyciela w szkole podstawowej^[10][11].

Praca w służbach specjalnych

W okresie PRL

W listopadzie 1982 zgłosił się do MSW i podjął pracę w Służbie Bezpieczeństwa^[12]. W czerwcu 1983 ukończył dwumiesięczny kurs podoficerski w Szkole Ruchu Drogowego MO w Piasecznie otrzymując stopień kaprala^[13]. W okresie od sierpnia 1983 do lipca 1984 odbył studium podyplomowe w Ośrodku Kształcenia Kadr Wywiadowczych MSW w Starych Kiejkutach. Ukończył je z wynikiem dobrym, po czym został awansowany na podporucznika^[14]. W 1987 otrzymał stopień porucznika^[2][15]. Początkowo pracował w Biurze Techniki. Następnie rozpoczął pracę jako oficer wywiadu w XI Wydziale Departamentu I MSW^[16]. Zajmował się zwalczaniem „dywersji ideologicznej”. Aktywnie uczestniczył w operacjach mających na celu przejęcie kontroli nad organizacjami podziemia solidarnościowego w kraju i za granicą oraz w rozpracowywaniu środowisk Radia Wolna Europa. Wielokrotnie realizował także zadania wywiadowcze za granicą m.in. w Jugosławii (1987), Berlinie Zachodnim (1988 i 1989) i Austrii (1989). Był aktywnym członkiem PZPR i ZSMP (od 1982) oraz aktywistą w komitecie zakładowym partii^[6].

W III RP

W sierpniu 1990 został pozytywnie zweryfikowany i przeszedł do Urzędu Ochrony Państwa. W latach 1990–1992 pracował w wydziale antyterrorystycznym Zarządu Wywiadu UOP. Później realizował zadania w Generalnym Inspektoracie Celnym. Od 1993 pracował w Zarządzie Kontrwywiadu UOP na kierunku wschodnim^[17]. W 2000 zdemaskował rezydenturę wywiadu rosyjskiego w Warszawie. Był wówczas oficerem w randze majora. W nagrodę otrzymał list osobisty z gratulacjami od premiera RP Jerzego Buzka^[18][19]. W związku z akcją musiał na pewien czas opuścić kraj^[20]. Od 2002 pełnił służbę w Agencji Wywiadu. Tam również zajmował się kierunkiem wschodnim, lecz głównie w aspekcie zabezpieczenia kontrwywiadowczego placówek dyplomatycznych^[19]. W latach 2000–2006 przebywał na placówce w Londynie jako I sekretarz ambasady RP, gdzie pod przykryciem dyplomaty pełnił funkcję rezydenta polskiego wywiadu. Był także oficerem łącznikowym między Agencją Wywiadu a Secret Intelligence Service (MI6)^[21].

W latach 2006–2009 był wykładowcą w Ośrodku Szkolenia Agencji Wywiadu w Starych Kiejkutach. W latach 2009–2013 pracował w centrali Agencji Wywiadu. W 2011 został awansowany na pułkownika^[10]. W październiku tego samego roku przeszedł na emeryturę ze stanowiska głównego specjalisty, ale jeszcze do grudnia 2013 pozostał w AW w charakterze konsultanta^[19][17].

Emerytura

Jest prezesem i jedynym udziałowcem firmy „New Media Business”^[22][23]. Od sierpnia 2016 do października 2017 realizował zlecenia dla Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych, gdzie zajmował się m.in. ochroną kontrwywiadowczą oraz sprawdzaniem kandydatów na jej pracowników^[24][25][26]. Współpracę zakończył w związku z aferą podsłuchową, w którą rzekomo miał być zamieszany^[25][26][27]. W styczniu 2019 został prezesem zarządu Fundacji Kontrwywiadu Gospodarczego i Obywatelskiego^[28].

Został rzecznikiem prasowym zarejestrowanej w listopadzie 2018 partii Alternatywa Społeczna. Z jej ramienia zgłosił swój komitet wyborczy w wyborach prezydenckich w 2020^[29], jednak nie zgłosił popartej odpowiednią liczbą podpisów kandydatury. Zgodnie z informacją udzieloną przez Krzysztofa Przybylaka (pełnomocnika Komitetu Wyborczego Piotra Wrońskiego) było to spowodowane łamaniem ówczesnej ustawy związanej z obostrzeniami związanymi z COVID-19 o przemieszczaniu się. Zebrane podpisy w liczbie powyżej 103 tys. zostały publicznie zniszczone^[30].

Działalność publicystyczna

Od czasu przejścia na emeryturę zajął się działalnością literacką i publicystyczną^[31]. Związał się ze środowiskami prawicowymi^[32]. Został stałym komentatorem Telewizji Republika^[33]. Pisywał, a także udzielał wywiadów do tygodników „Sieci”, „Do Rzeczy” i „Gazety Polskiej” oraz kwartalnika „Fronda”^[34]. Był także komentatorem oraz współprowadzącym w telewizji internetowej wRealu24^[35] oraz występował w audycjach Radia Wnet^[36]. Gościł i udzielał prelekcji w dyskusyjnym Klubie Ronina^[37].

Od października 2017 do grudnia 2018 prowadził w serwisie YouTube kanał o nazwie SWT tv^[38]. Posiadał również blog na portalu Salon24.pl^[39]. Współpracował też z telewizją internetową wSensie.tv oraz Mediami Narodowymi, kanałem pod patronatem stowarzyszenia Marsz Niepodległości^[40]. W styczniu 2020 założył internetowe radio o nazwie „KChT Radio Ludzi Rozsądnych”.

Odznaczenia

• Srebrny Krzyż Zasługi (1988)^[15]
• Brązowa Odznaka „Za zasługi w ochronie porządku publicznego” (1988)^[41]

Życie prywatne

Był dwukrotnie żonaty^[20]. Pierwszy związek małżeński zawarł w 1982^[6], drugi natomiast w 1995^[42].

Książki

• Weryfikacja: historia manipulacji i zdrady. Editions Spotkania, 2015. ISBN 978-83-7965-096-5.^[43]
• Spisek założycielski. historia jednego morderstwa. Warszawa: Editions Spotkania, 2015. ISBN 978-83-7965-036-1.^[44]
• Spowiedź życia. Warszawa: Editions Spotkania, 2016. ISBN 978-83-7965-156-6.^[45]
• Czas nielegałów: krótki kurs kontrwywiadu dla amatorów. Warszawa: Fronda, 2016. ISBN 978-83-8079-080-3.^[46]
• Reset, czyli weryfikacja spisku. Warszawa: Editions Spotkania, 2018. ISBN 978-83-7965-308-9.^[47]
• Sprawa kryptonim Holub. Warszawa: Magdalena Kośny, 2018. ISBN 978-83-951341-0-4^[48].

Przypisy