Piotr z Oporowa

Piotr z Oporowa herbu Sulima (ur. ok. 1405 r., po 20 lipca 1467) – wojewoda łęczycki od 1454, polski polityk, aktywny zwłaszcza za panowania Kazimierza Jagiellończyka.

Był szóstym, najmłodszym synem wojewody łęczyckiego Mikołaja z Oporowa herbu Sulima. Za młodu uczestniczył w walkach z Krzyżakami, w 1433 r. dostał się nawet do krzyżackiej niewoli podczas bitwy pod Chojnicami, w trakcie wyprawy polsko-husyckiej na Pomorze Gdańskie. W 1434 r. uzyskał swój pierwszy urząd ziemski – chorążego większego łęczyckiego. W 1440 r. uczestniczył w wyprawie Władysława III po koronę węgierską.

Od początku panowania Kazimierza Jagiellończyka blisko związał się z nowym królem, udzielając mu pożyczek i uczestnicząc w różnych akcjach politycznych i dyplomatycznych. Od 1454 r. włączył się aktywnie w politykę pomorską króla. Był świadkiem wydania statutów nieszawskich przez króla Kazimierza IV Jagiellończyka w 1454 roku^[1].

W czasie wojny trzynastoletniej, uczestniczył w wyprawach wojennych, a zwłaszcza negocjacjach dyplomatycznych, rozejmowych i pokojowych z Krzyżakami. Był gwarantem pokoju toruńskiego 1466 roku^[2].

Brał udział w akcji inkorporacji części rawskiej Mazowsza do Korony (1462). Awansował na kolejne urzędy: podkomorzego łęczyckiego (1450) oraz wojewody łęczyckiego (1454). Był także starostą łęczyckim (1447) i kruszwickim (1464). W 1453 r., wraz z bratem Władysławem z Oporowa, arcybiskupem gnieźnieńskim, ufundował klasztor oo. Paulinów w rodowej wsi Oporów. Dzięki gospodarności i zręcznej polityce finansowej, Piotr skupił w swym ręku większość ojcowskich dóbr wokół Oporowa, dzięki czemu jego potomkowie mogli utrzymać nazwisko Oporowskich. Był sygnatariuszem aktu pokoju toruńskiego 1466 roku^[3].

Miał trzech synów: Andrzeja – przyszłego biskupa warmińskiego, przemyskiego, włocławskiego i podkanclerzego, wojewodę inowrocławskiego in spe – Jana i Mikołaja, który został kasztelanem brzeskokujawskim oraz córkę Zofię.

Przypisy

Bibliografia

• J. Bieniak, Oporowski Piotr (właściwie Piotr z Oporowa) h. Sulima (ok. 1405-1467), wojewoda łęczycki, Polski Słownik Biograficzny, t. XXIV, Wrocław 1979, s. 139-142.
• T. Nowak, Własność ziemska w ziemi łęczyckiej w czasach Władysława Jagiełły, Łódź 2003.
• T. Piotrowski, Dostojnicy województwa łęczyckiego za pierwszych Jagiellonów, Warszawa 1935.
• A. Szymczakowa, Urzędnicy łęczyccy i sieradzcy do połowy XV wieku, „Acta Universitatis Lodziensis”, Folia historica, t. 20, 1984.
• A. Szymczakowa, W sprawie daty śmierci wojewody łęczyckiego Piotra Oporowskiego, „Acta Universitatis Nicolai Copernici”, z. 240, Historia XXVI, 1992, s. 135-142.
• Z. Wilk-Woś, Władysław z Oporowa (ok. 1395-1453), podkanclerzy królewski, biskup włocławski i arcybiskup gnieźnieński, „Studia Claramontana”, t. 21, 2003, s. 174-449.