Pirmin Zurbriggen
Pirmin Zurbriggen (ur. 4 lutego 1963 w Saas-Almagell) – szwajcarski narciarz alpejski, dwukrotny medalista olimpijski, multimedalista mistrzostw świata, czterokrotny zdobywca Pucharu Świata oraz wielokrotny zdobywca Małej Kryształowej Kuli za zwycięstwa w klasyfikacjach zjazdu, giganta, supergiganta i kombinacji. Jeden z niewielu alpejczyków, którzy wygrywali zawody w pięciu różnych konkurencjach: zjeździe, slalomie, slalomie gigancie, supergigancie oraz kombinacji.
Kariera
Pierwszy sukces na arenie międzynarodowej Pirmin Zurbriggen osiągnął w 1980 roku, kiedy podczas mistrzostw Europy juniorów w Madonna di Campiglio zdobył złoty medal w biegu zjazdowym. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 7 grudnia 1980 roku w Val d’Isère, gdzie zajął 36. miejsce w zjeździe. Pierwsze pucharowe punkty zdobył 4 stycznia 1981 roku w Ebnat-Kappel, zajmując piąte miejsce w kombinacji. W sezonie 1980/1981 punktował jeszcze kilkukrotnie, ale wyniku z Ebnat-Kappel nie poprawił. W klasyfikacji generalnej zajął 31. miejsce. Na podium zawodów tego cyklu po raz pierwszy stanął 24 stycznia 1982 roku w Wengen, gdzie zwyciężył w kombinacji. W kolejnych startach jeszcze dwukrotnie plasował się w czołowej trójce: 17 marca w Bad Kleinkirchheim był trzeci w gigancie, a 24 marca 1982 roku w San Sicario w tej samej konkurencji był najlepszy. W klasyfikacji generalnej dało mu to jedenaste miejsce, a w klasyfikacji giganta był szósty. Nie wystąpił jednak na rozgrywanych w lutym tego roku mistrzostwach świata w Schladming. Od tej pory w każdym kolejnym sezonie PŚ co najmniej dwukrotnie zwyciężał.
Rywalizację w sezonie 1982/1983 rozpoczął od zajęcia trzeciego miejsca w supergigancie 12 grudnia 1982 roku w Val d’Isère. Następnie jeszcze pięć razy stawał na podium, przy czym 22 grudnia w Madonna di Campiglio był najlepszy w kombinacji, a 11 stycznia 1983 roku w Adelboden zwyciężył w gigancie. W klasyfikacji generalnej był tym razem szósty, a w klasyfikacji kombinacji zajął trzecie miejsce. Wyprzedzili go jedynie Phil Mahre z USA oraz kolejny reprezentant Szwajcarii – Peter Lüscher. W kolejnym sezonie dwukrotnie częściej stawał na podium, przy czym w pierwszej trójce plasował się w czterech różnych konkurencjach: zjeździe, gigancie, supergigancie i kombinacji. Odniósł cztery zwycięstwa: 19 grudnia w Madonna di Campiglio był najlepszy w supergigancie, 29 stycznia w Garmisch-Partenkirchen wygrał kombinację, 5 marca w Aspen był najlepszy w gigancie, a 20 marca 1984 roku w norweskim Oppdal ponownie wygrał supergiganta. Wyniki te dały mu pierwsza w karierze Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej oraz Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji giganta, ex aequo z Ingemarem Stenmarkiem ze Szwecji. W sezonie 1983/1984 był też drugi w klasyfikacji zjazdu, w której lepszy był tylko Andreas Wenzel z Liechtensteinu. W lutym 1984 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Sarajewie. Był jednym z faworytów w gigancie, jednak podobnie jak pięć dni później w slalomie Szwajcar wypadł z trasy już w pierwszym przejeździe. Na tych samych igrzyskach wystąpił także w biegu zjazdowym, zajmując czwarte miejsce. Walkę o medal przegrał z Austriakiem Antonem Steinerem o 0,10 sekundy.
W sezonach 1984/1985 i 1985/1986 zajmował drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, w obu przypadkach ulegając tylko reprezentującemu Luksemburg Markowi Girardellemu. W przeciągu tych dwóch sezonów Szwajcar 17 razy stawał na podium, odnosząc łącznie dziesięć zwycięstw: 7 grudnia w Puy-Saint-Vincent (supergigant), 10 grudnia 1984 roku w Sestriere (slalom), 11 i 12 stycznia w Kitzbühel (dwa zjazdy i kombinacja), 1, 3 i 5 lutego w Bormio (dwa zjazdy i kombinacja) i 17 marca 1985 roku w Panoramie, gdzie wygrał supergiganta oraz 19 stycznia w Kitzbühel (kombinacja), 23 lutego w Åre (slalom i kombinacja), a także 28 lutego 1986 roku w Hemsedal (supergigant). Dzięki tym wynikom w 1985 roku był drugi za Girardellim w klasyfikacji giganta, a rok później zwyciężył w klasyfikacji kombinacji, a w klasyfikacji supergiganta był drugi, przegrywając tylko z Markusem Wasmeierem z RFN. Na przełomie stycznia i lutego 1985 roku brał udział w mistrzostwach świata w Bormio, skąd przywiózł trzy medale. Zwyciężył tam w zjeździe i kombinacji, a w gigancie był drugi, rozdzielając na podium Wasmeiera i Girardellego.
Podczas mistrzostw świata w Crans-Montana w 1987 roku Szwajcar zdobywał medale w czterech z pięciu rozegranych konkurencji. W gigancie i supergigancie zwyciężył, a zjeździe był drugi za swym rodakiem Peterem Müllerem. Walkę o zwycięstwo w kombinacji stoczył z Markiem Girardellim. Zjazd do kombinacji wygrał Luksemburczyk, Szwajcar był trzeci, w slalomie natomiast zajęli odpowiednio siódme i dziewiątce miejsce. Ostatecznie o 2,27 pkt lepszy okazał się Girardelli, a trzecie miejsce z wyraźną stratą zajął Austriak Günther Mader. Startował także w slalomie, ale wypadł z trasy i nie ukończył rywalizacji. Na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Calgary także wystąpił we wszystkich konkurencjach. Starty rozpoczął od zwycięstwa w zjeździe, w którym wyprzedził bezpośrednio Petera Müllera i Francuza Francka Piccarda. Następnie wystąpił w kombinacji, wygrywając zjazd. Medalu jednak nie zdobył, bowiem podczas drugiego przejazdu w slalomie zahaczył czubkiem narty o jedną z bramek, przewrócił się i wypadł z trasy. Zurbriggen był jednym z faworytów do zdobycia medalu w supergigancie, jednak zmagania ukończył na piątej pozycji, najlepszej wśród Szwajcarów. Następnie wystąpił w gigancie, stając na najniższym stopniu podium. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie Włoch Alberto Tomba oraz Austriak Hubert Strolz. W przerwie między przejazdami Zurbriggen i jego kolega z reprezentacji, Martin Hangl byli świadkami wypadku, który miał miejsce na trasie. Będący członkiem kadry Austrii 47-letni lekarz Jörg Oberhammer jadąc na nartach zderzył się z Brianem Nockiem, operatorem pracującym dla kanadyjskiej telewizji. W wyniku zderzenia Austriak wpadł pod przejeżdżający ratrak i zginął na miejscu[1]. Obaj Szwajcarzy byli w szoku; Zurbriggen kontynuował rywalizację, podczas gdy Hangl wycofał się z zawodów. Na tych samych igrzyskach wystąpił także w slalomie, który ukończył na siódmej pozycji.
W sezonach 1986/1987 i 1987/1988 Szwajcar dominowa w zawodach Pucharu Świata. Łącznie 25 razy stawał na podium, przy czym aż trzynastokrotnie zwyciężał. W sezonie 1987 wygrywał: zjazdy 16 sierpnia w Las Leñas, 5 grudnia w Val d’Isère, 10 stycznia w Garmisch-Partenkirchen, 25 stycznia w Kitzbühel, 1 lutego w Crans-Montana i 7 marca w Aspen, giganty 13 i 20 stycznia w Adelboden, 4 lutego w Crans-Montana i 15 lutego w Todtnau, kombinację 18 stycznia w Wengen i 25 stycznia w Kitzbühel oraz supergiganta 2 lutego w Crans-Montana i 8 marca 1987 roku w Aspen. Rok później czterokrotnie wygrywał zjazdy: 29 stycznia w Schladming, 15 i 16 lutego w Calgary oraz 9 stycznia 1988 roku w Val d’Isère. W oby tych sezonach oprócz klasyfikacji generalnej wygrał także klasyfikacje zjazdu i supergiganta, wygrywając ponadto klasyfikację giganta w 1987 roku i kombinacji w 1988 roku.
Sezon 1988/1989 rozpoczął od zwycięstwa w supergigancie 27 listopada 1988 roku w Schladming. W kolejnych startach dziesięciokrotnie stawał na podium, w tym odniósł jeszcze dwa zwycięstwa: 29 listopada w Val Thorens wygrał giganta, a 22 grudnia 1988 roku w Sankt Anton był najlepszy w kombinacji. Jednakże w drugiej części sezonu częściej zwyciężał Marc Girardelli i to reprezentant Luksemburga zwyciężył w klasyfikacji generalnej. Szwajcar zajął drugie miejsce, tracąc do zwycięzcy 98 punktów. Zurbriggen wygrał jednak klasyfikacji giganta i supergiganta, a w klasyfikacji kombinacji był trzeci za Girardellim i Markusem Wasmeierem. Na początku 1989 roku wystartował na mistrzostwach świata w Vail, zdobywając dwa medale. W supergigancie zajął drugie miejsce, rozdzielając na podium Martina Hangla i Tomaža Čižmana z Jugosławii. Dzień później zajął trzecie miejsce w gigancie, ulegając tylko dwóm reprezentantom Austrii: Rudolfowi Nierlichowi i Helmutowi Mayerowi. Startował także w zjeździe, ale rywalizację ukończył dopiero na piętnastej pozycji. Czwartą i ostatnią Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej zdobył w sezonie 1989/1990. Dziewięciokrotnie plasował się w czołowej trójce zawodów, w tym sześciokrotnie zwyciężał: 12 grudnia w Sestriere w supergigancie, 16 grudnia w Val Gardena w zjeździe, 12 stycznia w Schladming i 21 stycznia w Kitzbühel w kombinacji, a 6 lutego w Courmayeur i 10 marca w Hemsedal ponownie był najlepszy w supergigancie. Zwycięstwo w Hemsedal było jednocześnie jego ostatnim podium w zawodach Pucharu Świata. Oprócz klasyfikacji generalnej Szwajcar wygrał także klasyfikacji supergiganta i kombinacji, a w klasyfikacji zjazdu był trzeci za Austriakiem Helmutem Höflehnerem i Atle Skårdalem z Norwegii. W 1990 roku Zurbriggen postanowił zakończyć karierę.
Ponadto pięciokrotnie zdobywał mistrzostw Szwajcarii: w gigancie w latach 1986, 1987 i 1989 oraz supergigancie i kombinacji w 1989 roku. W latach 1984, 1985, 1987, 1990 otrzymywał nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich[2]. Był także sportowcem roku 1985 w Szwajcarii oraz otrzymał tytuł najlepszego szwajcarskiego alpejczyka XX wieku. Obecnie jest właścicielem hoteli w Saas Almagell i Zermatt.
Jego siostra Heidi Zurbriggen oraz syn Elia również uprawiali narciarstwo alpejskie.
Osiągnięcia
Igrzyska olimpijskie
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
DNF | 14 lutego | 1984 | Sarajewo | Gigant | 2:41,18 min | – | Max Julen |
4. | 16 lutego | 1984 | Sarajewo | Zjazd | 1:45,59 min | +0,46 s | Bill Johnson |
DNF | 19 lutego | 1984 | Sarajewo | Slalom | 1:39,41 min | – | Phil Mahre |
1. | 15 lutego | 1988 | Calgary | Zjazd | 1:59,63 min | – | – |
DNF | 17 lutego | 1988 | Calgary | Kombinacja | 36,55 pkt | – | Hubert Strolz |
5. | 21 lutego | 1988 | Calgary | Supergigant | 1:39,66 min | +2,30 s | Franck Piccard |
3. | 25 lutego | 1988 | Calgary | Gigant | 2:06,37 min | +2,02 s | Alberto Tomba |
7. | 27 lutego | 1988 | Calgary | Slalom | 1:39.47 min | +1,01 s | Alberto Tomba |
Mistrzostwa świata
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
1. | 3 lutego | 1985 | Bormio | Zjazd | 2:06,68 min | – | – |
1. | 5 lutego | 1985 | Bormio | Kombinacja | 7,67 pkt | – | – |
2. | 7 lutego | 1985 | Bormio | Gigant | 2:28,90 min | +0,05 s | Markus Wasmeier |
DNF | 10 lutego | 1985 | Bormio | Slalom | 1:38,82 min | – | Jonas Nilsson |
2. | 31 stycznia | 1987 | Crans-Montana | Zjazd | 2:07,80 min | +0,33 s | Peter Müller |
2. | 1 lutego | 1987 | Crans-Montana | Kombinacja | 28,27 pkt | +2,27 pkt | Marc Girardelli |
1. | 2 lutego | 1987 | Crans-Montana | Supergigant | 1:19,93 min | – | – |
1. | 4 lutego | 1987 | Crans-Montana | Gigant | 2:32,38 min | – | – |
DNF | 8 lutego | 1987 | Crans-Montana | Slalom | 1:54,63 min | – | Frank Wörndl |
4. | 3 lutego | 1989 | Vail | Kombinacja | 4,72 pkt | +35,69 pkt | Marc Girardelli |
15. | 6 lutego | 1989 | Vail | Zjazd | 2:10,39 min | +2,00 s | Hansjörg Tauscher |
2. | 8 lutego | 1989 | Vail | Supergigant | 1:38,81 min | +0,28 s | Martin Hangl |
3. | 9 lutego | 1989 | Vail | Gigant | 2:37,66 min | +1,72 s | Rudolf Nierlich |
DNF | 12 lutego | 1989 | Vail | Slalom | 2:02,85 min | – | Rudolf Nierlich |
Puchar Świata
Miejsca w klasyfikacji generalnej
- sezon 1980/1981: 31.
- sezon 1981/1982: 11.
- sezon 1982/1983: 6.
- sezon 1983/1984: 1.
- sezon 1984/1985: 2.
- sezon 1985/1986: 2.
- sezon 1986/1987: 1.
- sezon 1987/1988: 1.
- sezon 1988/1989: 2.
- sezon 1989/1990: 1.
Zwycięstwa w zawodach Pucharu Świata
- Wengen – 24 stycznia 1982 (kombinacja)
- San Sicario – 24 marca 1982 (gigant)
- Madonna di Campiglio – 22 grudnia 1982 (kombinacja)
- Adelboden – 11 stycznia 1983 (gigant)
- Madonna di Campiglio – 19 grudnia 1983 (supergigant)
- Garmisch-Partenkirchen – 29 stycznia 1984 (kombinacja)
- Aspen – 5 marca 1984 (gigant)
- Oppdal – 20 marca 1984 (supergigant)
- Puy-Saint-Vincent – 7 grudnia 1984 (supergigant)
- Sestriere – 10 grudnia 1984 (slalom)
- Kitzbühel – 11 stycznia 1985 (zjazd)
- Puy-Saint-Vincent – 11 stycznia 1985 (kombinacja)
- Kitzbühel – 12 stycznia 1985 (zjazd)
- Panorama – 17 marca 1985 (supergigant)
- Kitzbühel – 19 stycznia 1986 (kombinacja)
- Åre – 23 lutego 1986 (slalom)
- Åre – 23 lutego 1986 (kombinacja)
- Hemsedal – 28 lutego 1986 (supergigant)
- Las Leñas – 16 sierpnia 1986 (zjazd)
- Val d’Isère – 5 grudnia 1986 (zjazd)
- Garmisch-Partenkirchen – 10 stycznia 1987 (zjazd)
- Adelboden – 13 stycznia 1987 (gigant)
- Wengen – 18 stycznia 1987 (kombinacja)
- Adelboden – 20 stycznia 1987 (gigant)
- Kitzbühel – 25 stycznia 1987 (zjazd)
- Kitzbühel – 25 stycznia 1987 (kombinacja)
- Todtnau – 15 lutego 1987 (gigant)
- Aspen – 7 marca 1987 (zjazd)
- Aspen – 8 marca 1987 (supergigant)
- Val d’Isère – 9 stycznia 1988 (zjazd)
- Schladming – 29 stycznia 1988 (zjazd)
- Schladming – 27 listopada 1988 (supergigant)
- Val Thorens – 29 listopada 1988 (gigant)
- Sankt Anton – 22 grudnia 1988 (kombinacja)
- Sestriere – 12 grudnia 1989 (supergigant)
- Val Gardena – 16 grudnia 1989 (zjazd)
- Schladming – 12 stycznia 1990 (kombinacja)
- Kitzbühel – 21 stycznia 1990 (kombinacja)
- Courmayeur – 6 lutego 1990 (supergigant)
- Hemsedal – 10 marca 1990 (supergigant)
Pozostałe miejsca na podium
- Garmisch-Partenkirchen – 17 marca 1982 (gigant) – 3. miejsce
- Val d’Isère – 12 grudnia 1982 (supergigant) – 3. miejsce
- Madonna di Campiglio – 22 grudnia 1982 (supergigant) – 3. miejsce
- Garmisch-Partenkirchen – 9 lutego 1983 (supergigant) – 2. miejsce
- Todtnau – 13 lutego 1983 (gigant) – 3. miejsce
- Val d’Isère – 10 grudnia 1983 (supergigant) – 2. miejsce
- Val d’Isère – 10 grudnia 1983 (kombinacja) – 2. miejsce
- Les Diablerets – 12 grudnia 1983 (gigant) – 2. miejsce
- Adelboden – 10 stycznia 1984 (gigant) – 3. miejsce
- Kitzbühel – 22 stycznia 1984 (kombinacja) – 2. miejsce
- Garmisch-Partenkirchen – 29 stycznia 1984 (supergigant) – 2. miejsce
- Vail – 7 marca 1984 (gigant) – 2. miejsce
- Whistler – 11 marca 1984 (zjazd) – 3. miejsce
- Madonna di Campiglio – 17 grudnia 1984 (supergigant) – 2. miejsce
- Kranjska Gora – 15 lutego 1985 (gigant) – 2. miejsce
- Madonna di Campiglio – 15 grudnia 1985 (kombinacja) – 3. miejsce
- Kitzbühel – 17 stycznia 1986 (zjazd) – 3. miejsce
- Crans-Montana – 3 lutego 1986 (supergigant) – 2. miejsce
- Heavenly Valley – 11 marca 1986 (slalom) – 2. miejsce
- Bromont – 21 marca 1986 (slalom) – 3. miejsce
- Sestriere – 30 listopada 1986 (gigant) – 3. miejsce
- Garmisch-Partenkirchen – 11 stycznia 1987 (supergigant) – 2. miejsce
- Furano – 1 marca 1987 (supergigant) – 2. miejsce
- Calgary – 15 marca 1987 (supergigant) – 2. miejsce
- Val d’Isère – 7 grudnia 1987 (zjazd) – 2. miejsce
- Val Gardena – 12 grudnia 1987 (zjazd) – 2. miejsce
- Kranjska Gora – 19 grudnia 1987 (gigant) – 2. miejsce
- Val d’Isère – 10 stycznia 1988 (supergigant) – 3. miejsce
- Bad Kleinkirchheim – 16 stycznia 1988 (zjazd) – 2. miejsce
- Crans-Montana – 25 stycznia 1988 (supergigant) – 2. miejsce
- Åre – 20 marca 1988 (kombinacja) – 2. miejsce
- Saalbach-Hinterglemm – 25 marca 1988 (gigant) – 3. miejsce
- Sankt Anton – 21 grudnia 1988 (slalom) – 3. miejsce
- Sankt Anton – 22 grudnia 1988 (zjazd) – 2. miejsce
- Kirchberg – 10 stycznia 1989 (gigant) – 2. miejsce
- Wengen – 21 stycznia 1989 (zjazd) – 2. miejsce
- Wengen – 22 stycznia 1989 (kombinacja) – 2. miejsce
- Whistler – 25 lutego 1989 (zjazd) – 3. miejsce
- Whistler – 26 lutego 1989 (supergigant) – 3. miejsce
- Furano – 3 marca 1989 (gigant) – 3. miejsce
- Park City – 23 marca 1989 (gigant) – 2. miejsce
- Waterville Valley – 29 listopada 1989 (slalom) – 2. miejsce
- Kitzbühel – 20 stycznia 1990 (zjazd) – 3. miejsce
Bibliografia
- Oficjalna strona internetowa (niem.)
- Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
- Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-04)]. (ang.)
- Profil na Alpine Ski Database (ang.)
Przypisy
- ↑ Olympic.org: PIRMIN ZURBRIGGEN Medals (ang.)
- ↑ Skieur d'Or Award (ang.)
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Alpine skiing
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Autor: B1mbo, Licencja: CC BY-SA 2.5
Drawing of a gold medal, based on Olympic rings.svg.
Flag of Canada introduced in 1965, using Pantone colors. This design replaced the Canadian Red Ensign design.
Autor: B1mbo, Licencja: CC BY-SA 2.5
Drawing of a bronze medal, based on Olympic rings.svg.
Autor: Fanmalysza, own work with Inkscape and Nero PhotoSnap Essentials, edited by Micgryga with Adobe Photoshop, Licencja: CC BY-SA 4.0
Złoty medal FIS
Autor: Fanmalysza, own work with Inkscape, GIMP and Nero PhotoSnap Essentials, edited by Micgryga with Adobe Photoshop, Licencja: CC BY-SA 4.0
Srebrny medal FIS
Autor: Fanmalysza, own work with Inkscape, GIMP and Nero PhotoSnap Essentials, edited by Micgryga with Adobe Photoshop, Licencja: CC BY-SA 4.0
Brązowy medal FIS
Silver chain of Olimpic order
Autor: Christophe95, Licencja: CC BY-SA 3.0
Le skieur suisse Pirmin Zurbriggen en 2014.