Pistolet P-70
| ||
| Państwo |  PRL | |
|---|---|---|
| Rodzaj | pistolet samopowtarzalny | |
| Historia | ||
| Prototypy | 1970 | |
| Dane techniczne | ||
| Kaliber | 9 mm | |
| Nabój | 9 mm Makarow | |
| Magazynek | pudełkowy, 14 nab. | |
| Wymiary | ||
| Długość | 180 mm | |
| Wysokość | 136 mm | |
| Szerokość | 32 mm | |
| Długość lufy | 101 mm | |
| Masa | ||
| broni | 0,75 kg (niezaładowanej) | |
| Inne | ||
| Prędkość pocz. pocisku | 305 m/s | |
Pistolet P-70 – polski pistolet samopowtarzalny. Prototyp został wykonany w 1970 roku.
Historia
W połowie lat 60. XX wieku do uzbrojenia Wojska Polskiego wprowadzono pistolet P-64. Nowa broń miała zastąpić pistolety wojskowe wz. 33 czyli produkowane licencyjnie w Polsce radzieckie pistolety TT. Szybko okazało się że P-64 jest pistoletem nie przystającym do wymagań wojska. Niewielkie wymiary i masa (P-64 jest najmniejszym z pistoletów zasilanych nabojem Makarowa) powodowały że P-64 doskonale spisywał się jako broń przeznaczona do skrytego przenoszenia i samoobrony, ale jednocześnie sprawiały że pistolet miał silny odrzut, krótka linię celowania, krótki, niewygodny chwyt oraz magazynek o małej pojemności.
W drugiej połowie lat 60. w WITU powołano zespół który miał zająć się opracowaniem projektu pistoletu lepiej spełniającego wymagania armii. W jego skład wchodzili M. Adamczyk, J. Okraszewski i A. Kowalczyk. Zespół ten opracował projekt pistoletu zasilanego z dwurzędowego magazynka o pojemności 14 naboi. W celu zmniejszenia masy broni szkielet pistoletu został wykonany jako odlew z aluminium.
Prototyp nowego pistoletu był gotowy w 1970 roku. Pistolet otrzymał oznaczenie 9 mm Pistolet wojskowy wz. 1970 (P-70), jednak nie uruchomiono jego seryjnej produkcji. Pistolet p-70 po raz pierwszy został zaprezentowany w 1973 roku na Centralnej Wojskowej Wystawie Wynalazczości.
Opis
P-70 był bronią samopowtarzalną. Zasada działania oparta o odrzut zamka swobodnego. Mechanizm spustowy kurkowy z samonapinaniem.
Bezpiecznik nastawny, skrzydełko bezpiecznika z lewej strony zamka. Po wystrzeleniu ostatniego naboju zamek zatrzymuje się w tylnej pozycji. Zewnętrzny zatrzask zamka znajdował się na górnej części lewej stronie chwytu.
P-70 był zasilany z wymiennego, dwurzędowego magazynka pudełkowego o pojemności 14 naboi, umieszczonego w chwycie. Przycisk zwalniania magazynka znajdował się u dołu chwytu.
Lufa gwintowana.
Przyrządy celownicze mechaniczne, stałe (muszka i szczerbinka).
Bibliografia
- Zbigniew Gwóźdź, Piotr Zarzycki, Polskie konstrukcje broni strzeleckiej, Warszawa: SIGMA NOT, 1993, ISBN 83-85001-69-7, OCLC 69498863.
| Pistolety i rewolwery | |
|---|---|
| Pistolety maszynowe | |
| Karabiny, karabinki i karabiny wyborowe | |
| Karabiny maszynowe | |
| Granatniki i granatniki przeciwpancerne | |
| Pistolety sygnałowe | |
| Granaty ręczne | |
| Granaty nasadkowe | |
| Konstrukcje prototypowe i doświadczalne | |
| Broń sportowa i myśliwska |
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).