Pistolet maszynowy

Pistolet maszynowy MP5

Pistolet maszynowy – rodzaj indywidualnej automatycznej broni strzeleckiej zasilanej amunicją pistoletową, zdolnej do prowadzenia ognia ciągłego. Pistolety maszynowe przeznaczone są do zwalczania siły żywej na krótkich dystansach (do 200 m)[1].

Charakterystyka

Pistolety maszynowe najczęściej są bronią samoczynną, rzadziej samoczynno-samopowtarzalną[1]. Działanie automatyki opiera się najczęściej na zasadzie odrzutu zamka swobodnego rzadziej półswobodnego. Wyposażane są w wymienne magazynki oraz stałe lub składane kolby[1].

Zaletami pistoletów maszynowych są ich niewielkie rozmiary i odrzut, poręczność, wysoka szybkostrzelność i pojemne magazynki. Cechy te zapewniają dużą siłę ognia na krótkich dystansach. Z tego powodu wykorzystywane są najczęściej do walki w ciasnych przestrzeniach (okopy, budynki), oraz jako broń do samoobrony dla załóg pojazdów. Wadą pistoletów maszynowych jest ich nieduży zasięg, co w kontekście wojskowym wymaga uzupełniania ich inną bronią (karabinami / karabinkami).

Historia

Pierwszą bronią maszynową, zasilaną nabojem pistoletowym był opracowany w 1914 r. włoski podwójnie sprzężony Villar-Perosa. Używany w czasie I wojny światowej jako wyposażenie strzeleckie samolotów, nie sprawdził się w tej roli ze względu na zbyt słabą amunicję. Przeniesiono go na wyposażenie piechoty, gdzie używany był w roli broni zespołowej (podobnie do ręcznych karabinów maszynowych). Innym przykładem broni z tego okresu, zbliżonej do późniejszych pistoletów maszynowych był opracowany w 1916 r. austro-węgierski pistolet automatyczny Steyr M1912/P16[2][3].

Pierwszym klasycznym pistoletem maszynowym był niemiecki MP 18, skonstruowany pod koniec I wojny światowej. Został jednak wprowadzony zbyt późno i wyprodukowany w zbyt małej ilości aby odegrać istotną rolę podczas tego konfliktu[4]. W broni tego typu dostrzeżono jednak potencjał, dalej ją rozwijano a w okresie międzywojennym wprowadzano szereg zróżnicowanych pistoletów maszynowych w poszczególnych armiach. Szczyt popularności tej broni przypadł na okres II wojny światowej, po czym zaczął stopniowo maleć ze względu na spopularyzowanie karabinków automatycznych na amunicję pośrednią. Współcześnie w wojsku pistolety maszynowe używane są w ograniczonym zakresie, mimo to broń tego typu nadal cieszy się dużą popularnością w formacjach policyjnych oraz na rynku cywilnym (np. w firmach ochroniarskich).

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c pistolet maszynowy, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2020-02-15].
  2. A.B. Zhuk, John Walter: The Illustrated Encyclopedia of Handguns, Pistols and Revolvers of the World, 1870 TO 1995, translated by N.N. Bobrov. Londyn: Greenhill Books, 1995, s. 176.
  3. David Nicolle: The Italian Army of World War I. Osprey Publishing, 2003-03-25, s. 33, seria: Men-at-Arms 387. ISBN 978-1-84176-398-9.
  4. Chris Bishop: „MP 18 and MP28". The Encyclopedia of Weapons of World War II. Orbis publishing, 1998, s. 258. ISBN 1-58663-762-2.

Media użyte na tej stronie

Villar-Perosa M15.jpg
Autor: Atirador, Licencja: CC BY-SA 3.0
Villar-Perosa modello 1915, Italian submachine gun
Heckler & Koch MP5-2.jpg
Autor: , Licencja: CC BY-SA 3.0
Heckler & Koch MP5
Steyr M1912.jpg
Autor: Atirador, Licencja: CC BY-SA 3.0
Steyr M1912, standard sidearm of the Austro-Hungarian Army. Fully automatic machine-pistol version.
Bergmann MP18.1.JPG
(c) Quickload z angielskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0
Bergmann MP 18.1 First submachine gun used in combat during WW1, precursor to all modern submachine guns
HK MP7 Bundeswehr noBG.png
Autor: KrisfromGermany, Licencja: CC BY-SA 4.0
HK MP7 Bundeswehr
MP 40 AYF 3.JPG
(c) Quickload z angielskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0
pl:Pistolet maszynowy MP 40 – produkcja Erma, 1943 rok, ze złożoną kolbą.