Piwonia lekarska

Piwonia lekarska

Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	Saxifraganae
Rząd	skalnicowce
Rodzina	piwoniowate
Rodzaj	piwonia
Gatunek	piwonia lekarska
Nazwa systematyczna
Paeonia officinalis L. Sp. pl. 1:530. 1753
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
najmniejszej troski

'Rubra Plena'

Owoc i nasiona

Piwonia lekarska (Paeonia officinalis L.) – gatunek rośliny należący do rodziny piwoniowatych. Pochodzi z południowej i środkowej Europy^[4]. Bardzo rzadka. W Alpach rośnie na rozrzuconych stanowiskach po południowej, włoskiej stronie tego pasma, a także w masywie Monte Generoso w szwajcarskim Ticino. Dochodzi do wysokości ok. 1700 m n.p.m.^[5]

Morfologia

Pokrój

Roślina zielna, osiąga wysokość do 60-80 cm^[5].

Łodyga

Pojedyncza, rozgałęziona.

Liście

Dwukrotnie trójdzielne, odcinki eliptyczne, spodem jaśniejsze, sinawe

Kwiaty

Duże, różowe lub czerwone.

Owoce

Mięsiste mieszki, stulone, górą rozchylone.

Biologia i ekologia

Bylina, geofit. Dziko rośnie w rzadkich, widnych zagajnikach oraz na suchych, zwykle kamienistych łąkach^[5]. Kwitnie od maja do czerwca. Roślina trująca – cała roślina jest trująca.

Zastosowanie

• Roślina lecznicza: Surowiec zielarski: korzeń (Radix), nasienie (Semen), kwiat (Flos Paeoniae) zawierają glikozyd peonid
• Roślina ozdobna dość często uprawiana w przydomowych ogrodach.
• W Średniowieczu znane były jej właściwości wymiotne i przeczyszczające^[5].
• Zajmowała ważne miejsce w praktykach magicznych: jej korzenie miały mieć moc otwierania zamkniętych zamków oraz odstraszania demonów, ale pod warunkiem, że były wykopane w nocy^[5].
• W rejonach swego naturalnego występowania ma szereg nazw miejscowych, z których wiele nawiązuje do jej właściwości medycznych i magicznych^[5].

Wymagania oraz uprawa

Roślina nie znosi dłuższych okresów suszy ani zalewania. Najlepsze warunki ma w słonecznych lub półcienistych miejscach. Gleby: żyzne, przepuszczalne, średnio wilgotne o pH od lekko kwaśnego do lekko zasadowego. Silnie rozrasta się na glebach piaszczystych, ale za to słabo kwitnie. Roślina całkowicie mrozoodporna. Wysiewanie najlepiej wykonać od razu po zbiorze, wtedy po koło 6 tygodniach uzyskuje się już młode siewki. Istnieje również możliwość rozmnażania poprzez podział starszych kęp rośliny^[6].

Przypisy