Plesiochronous Digital Hierarchy

Plezjochroniczna hierarchia cyfrowa (ang. Plesiochronous Digital Hierarchy, PDH) − technologia używana w sieciach telekomunikacyjnych. Termin plesiochronous pochodzi z greki (plesio − prawie, chronos − czas). Oznacza to, że elementy sieci PDH są ze sobą zsynchronizowane, ale nieidealnie, gdyż każdy z elementów sieci posiada swój zegar. System PDH oparty jest na modulacji impulsowo-kodowej (PCM). Pojedynczy kanał ma przepływność 64 kb/s (8 × 8 kHz = 64 kb/s), co pozwala na przesyłanie jednej nieskompresowanej rozmowy telefonicznej. Systemy PDH przy multipleksacji wykorzystują zwielokrotnienie z podziałem czasu TDM (ang. Time Division Multiplexing). Zwielokrotnienie sygnału następuje w kolejnych poziomach wykorzystując dopełnienie impulsowe.

Różnice w systemach PDH

Systemy PDH w Europie, Japonii i Ameryce różnią się między sobą.

Stopień zwielokrotnienia	Ameryka		Europa		Japonia
	kbit/s	Nazwa	kbit/s	Nazwa	kbit/s	Nazwa
1	1544	(T1)	2048	(E1)	1544	(J1)
2	6312	(T2)	6448	(E2)	6312	(J2)
3	44736	(T3)	34368	(E3)	32064	(J3)
4	274176	(T4)	139264	(E4)	97728	(J4)
5			564992	(E5)	397200	(J5)

W systemie amerykańskim i japońskim multipleksuje się jednocześnie 24 kanały (jedna ramka 192+1bitów). Wymaga to pasma 1,544 Mb/s. W systemie amerykańskim stosuje się cztery stopnie zwielokrotnienia:

(c) Lochfyne z polskiej Wikipedii, CC BY-SA 2.5

Jednak T4 nie jest powszechnie stosowany z powodu braku jednolitego standardu złącz optycznych. W systemie japońskim stosuje się pięć stopni zwielokrotnienia:

(c) Lochfyne z polskiej Wikipedii, CC BY-SA 2.5

W wersji europejskiej multipleksuje się jednocześnie 32 kanały (jedna ramka 256 bitów), z których 2 pełnią funkcje sterujące i synchronizacyjne, a 30 kanałów jest użytecznych dla odbiorcy. Pasmo wynosi wówczas 2,048 Mb/s.

W systemie europejskim występuje pięć stopni zwielokrotnienia na kolejnych poziomach multipleksacji, które przedstawia poniższy rysunek. Krotność zwielokrotnienia pomiędzy muliplekserami to 4 w systemie europejskim i 4, 6 lub 7 w systemie amerykańskim. Ponadto w celu dopasowania poszczególnych sygnałów zbiorczych stosuje się dopełnienie dodatnie, co związane jest z brakiem synchronizacji pomiędzy poszczególnymi multiplekserami:

Przy czym E5 jest rzadko wykorzystywany z powodu braku jednolitego standardu.

Ze względów historycznych systemy o przepływności do 2 Mb/s (pierwszy stopień zwielokrotnienia) są często nazywane systemami PCM, ze względu na to, że były to pierwsze systemy cyfrowe oparte na modulacji PCM, a nazwę PDH zaczęto używać dopiero dla systemów o wyższym stopniu zwielokrotnienia.

Właściwości i wady systemów PDH

• w porównaniu do nowszych technologii mała przepływność sygnału liniowego,
• zawodność systemów PDH,
• energochłonność,
• konieczność stosowania hierarchii demultiplekserów, kiedy chcemy wydzielić pojedynczy sygnał E1 z E4,
• brak standaryzacji ostatnich stopni zwielokrotniania (E5, T4),
• trzy różne standardy PDH na świecie (Europa, Ameryka, Japonia).

Przyszłość

Nowe systemy plezjochroniczne nie są już instalowane. Zostały wyparte przez nowsze systemy SDH.

Zobacz też

• multipleksowanie
• maska telekomunikacyjna
• kodowanie liniowe