Plezjomorfia

Uproszczony kladogram przedstawia taksony wykazujące cechy plezjomorficzne (A, B, I, H) oraz apomorfie (synapomorfie – C, D, F, G – i autapomorfia – E)

Plezjomorfia, cecha plezjomorficzna – cecha występująca u przedstawicieli danej linii ewolucyjnej obecna również u jej przodków, będąca przeciwieństwem apomorfii[1]. Plezjomorfia występująca w kilku liniach ewolucyjnych nazywana jest symplezjomorfią[2]. Według ściśle kladystycznego podejścia do przetestowania hipotezy filogenetycznej wykorzystać można jedynie apomorfie (a wśród nich tylko synapomorfie)[3]. Mark Wilkinson stwierdził, że w niektórych przypadkach również plezjomorfie mogą wskazywać na monofiletyczny charakter taksonów[4], jednak poglądu tego nie podziela większość naukowców[5]. Koncepcja plezjomorfii została wprowadzona przez Williego Henniga w pracy Grundzüge einer Theorie der Phylogenetischen Systematik z 1950 roku. Początkowo termin ten odnosił się nie do cech, lecz do taksonów. Hennig wspomniał jednak, że w przypadku „krzyżowań specjalizacji” dotyczy on wyłącznie cech[6]. Przypisano go do cech w 1952 roku, tym samym umożliwiając po raz pierwszy zrekonstruowanie powiązań filogenetycznych[7].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ A Primer of Phylogenetic Procedures. W: E.O. Wiley, D. Siegel-Causey, D.R. Brooks, V.A. Funk: The Compleat Cladist: A Primer of Phylogenetic Procedures (Special Publication, No. 19). Lawrence: University of Kansas Museum of Natural History, 1991, s. 1–12. ISBN 978-0-89338-035-9. (ang.)
  2. ↑ Cladistics Concepts: Definitions (Jargon) (ang.). University of North Carolina Wilmington. [dostęp 2009-05-22].
  3. ↑ G. F. Engelmann, E. O. Wiley. The place of ancestor-descendant relationships in phylogeny reconstruction. „Systematic Zoology”. 26 (1), s. 1–11, 1977 (ang.). 
  4. ↑ Mark Wilkinson. The use of primitive character state distributions in the assessment of holophyly. „Acta Biotheoretica”. 39 (1), s. 37–46, 1991. DOI: 10.1007/BF00046406 (ang.). 
  5. ↑ Michael F. Whiting, Lawrence M. Kelly. Synamorphy, monophyly, and cladistic analysis: A reply to Wilkinson. „Acta Biotheoretica”. 43 (3), s. 249–257, 1995. DOI: 10.1007/BF00707273 (ang.). 
  6. ↑ Willi Hennig: Grundzüge einer Theorie der Phylogenetischen Systematik. Berlin: Deutscher Zentralverlag, 1950.
  7. ↑ Stefan Richter, Rudolf Meier. The development of phylogenetic concepts in Hennig's early theoretical publications (1947–1966). „Systematic Biology”. 43 (2), s. 212–221, 1994. DOI: 10.1093/sysbio/43.2.212 (ang.). 

Media użyte na tej stronie

Clado.JPG
Little cladogram showing plesiomorphic, synapomorphic and autapomorphic characters.