Plujkowate

Plujkowate
Calliphoridae
Brauer et Bergenstamm, 1889
Ilustracja
Plujka pospolita
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

muchówki

Podrząd

muchówki krótkoczułkie

Infrarząd

Muscomorpha

(bez rangi)muchówki łękoryse
(bez rangi)Calyptratae
Nadrodzina

Oestroidea

Rodzina

plujkowate

Stomorhina lunata

Plujkowate, plujki (Calliphoridae) – rodzina muchówek z podrzędu krótkoczułkich i nadrodziny Oestroidea. Obejmuje około 1450 opisanych gatunków. Dorosłe są pokryte licznymi szczecinkami i – przynajmniej na odwłoku – metalicznie ubarwione. Larwamiczerwie o ciele zwężonym ku przodowi i ściętym z tyłu. Większość przechodzi rozwój w padlinie, ale należą tu również gatunki rozwijające się kale, martwej materii organicznej oraz parazytoidy dżdżownic, ślimaków lądowych. Wiele gatunków docelowo lub okazjonalnie rozwija się w żywych kręgowcach, w tym człowieku, wywołując muszyce. Gatunki żyjące w bliskości człowieka notowane są jako przenosiciele różnych chorób. Padlinożerne plujkowate wykorzystuje się w entomologii sądowej do ustalania czasu zgonu. Pewne gatunki służą w medycynie do oczyszczania trudno gojących się ran.

Opis

Owady dorosłe

Muchówki średnie do dużych, o tęgim ciele i oskórku przynajmniej na odwłoku metalicznie ubarwionym[1]. Na tułowiu powierzchnie: przedpiersia, wgłębienia proepisternalnego, ściany postalrnej i zapiersia owłosione. Podobnie jak inne Oestroidea, mają skrzydła o gwałtownie zagiętej w przód żyłce medialnej i niedochodzącej do krawędzi skrzydła żyłce analnej. Samce mają skrócony szósty tergit odwłoka. Narządy rozrodcze samców charakteryzują dobrze zesklerotyzowane i widocznie oddalone od ściany distifallusa dystalne części wyrostków parafallicznych. W podstawowym planie budowy odznaczają się również drobnymi, skierowanymi ku tyłowi ząbkami na brzusznej i brzuszno-bocznej powierzchni distifallusa i akrofallusa, ale w większości podrodzin zaznacza się tendencja do ich zanikania. Samice, tak jak inne Oestroidea, mają ósme sternum w całości wchodzące w skład pokładełka. Większość gatunków ma prostą, walcowatą macicę, ale u form żyworodnych może być ona silnie zmodyfikowana. Samice niektórych gatunków mają boczne kieszonki różnego kształtu, przystosowane do przyjmowania wierzchołków wyrostków parafallicznych samca podczas kopulacji[2].

Jaja

Jaja plujkowatych są białe, błyszczące, o siateczkowanym chorionie i wymiarach 0,9–1,5 × 0,3–0,4 mm, w widoku bocznym spłaszczone lub wypukłe z jednej strony i nieco wklęsłe z drugiej. Pośrodku ich grzbietowej strony znajduje się otoczony żeberkami obszar umożliwiający oddychanie w razie tymczasowego zatopienia w wodzie[2].

Larwy

Ciało larw jest jasne, ścięte z tyłu i zwężone ku przodowi, typowe dla czerwi. Pierwsze stadium nie przekracza 2 mm długości, ma grzbietowo wypukłą wargę górną, dwupłatkowe przetchlinki tylne (przednich brak) i powierzchnię opatrzoną kolcami lub guzkami. Drugie osiąga do 9 mm długości i odróżnia się od kolejnego dwuszczelinowymi przetchlinkami tylnymi i delikatniejszym aparatem gębowym. Larwy w ostatnim, trzecim stadium osiągają do 22 mm i zwykle mają na większości segmentów kolczaste przepaski. Przetchlinki przednie mogą mieć różny kształt i liczbę otworów. Na tyle ciała pole przetchlinkowe otacza 7 para papilli, a kolejna para leży za odbytem. Poczwarkę otacza kokon rzekomy barwy od rudobrązowej do czarnej[2].

Galeria anatomiczna

Biologia i ekologia

Cynomya mortuorum
Calliphora augur
Chrysomya albiceps pożywiająca się zgniłym mięsem
Chrysomya megacephala spożywająca kał

Plujkowate najczęściej są ubikwistami. Większość jest aktywna w dzień. Dorosłe żywią się nektarem i sokami wypływającymi z rozkładającej się materii organicznej[1].

Przeważająca część gatunków to w stadium larwalnym padlinożercy, przechodzący rozwój w martwych ciałach zwierząt, głównie kręgowców[3][2]. Wiele gatunków rozwija się w odchodach. Lucilla sericata (Padlinówka skórnica) może rozwijać się w gnijącej materii roślinnej. Wiele gatunków potrafi się rozwijać w żywych zwierzętach, w tym człowieku. Niektóre wykazują w tym względzie specjalizacje. Melanomyinae rozwijają się w żywych ślimakach, powodując ich śmierć, a Helicoboscinae wybierają do składania jaj martwe bądź umierające ślimakowate. Rodzaje takie jak Bellardia, Onesia i Pollenia są drapieżnikami bądź pasożytami dżdżownicowatych. Stomorhina zjada jaja szarańczy. Zaliczane tu niekiedy Rhinophoridae są wyspecjalizowanymi parazytoidami lądowych równonogów[2].

Większość gatunków jest jajorodnych, ale spotyka się także jednolarworodne i wielolarworodne[3].

Rozprzestrzenienie

Kosmopolityczne[3][1]. W Palearktyce występuje ponad 250 gatunków[2], w tym w Polsce około 70[4] (zobacz: plujkowate Polski), w Danii i Fennoskandii – około 60[2]. W Nowej Zelandii – 52[1].

Systematyka

Do plujkowatych należy około 1450 opisanych gatunków. Większość współczesnych autorów wyróżnia następujące podrodziny[3]:

  • Ameniinae
  • Aphyssurinae
  • Bengaliinae
  • Calliphorinae
  • Chrysomyinae
  • Helicoboscinae
  • Luciliinae
  • Melanomyinae
  • Mesembrinellinae
  • Phumosiinae
  • Polleniinae
  • Prosthetosomatinae
  • Rhiniinae
  • Toxotarsinae

Część autorów włącza też doń Rhinophoridae w randze podrodziny, ale większość współczesnych wyróżnia je jako osobną rodzinę[2][3]. Molekularne badania filogenetyczne Singha i Wellsa z 2013 roku wskazują na polifiletyzm plujkowatych w takim rozumieniu. Według wyników tych badań podrodzina Mesembrinellinae nie tylko nie należy do plujkowatych, ale nie należy również do kladu Calliphoridae+Rhinophoridae+Tachinidae o dobrze wspartym monofiletyzmie, zaś podrodzina Polleniinae jawi się jako grupa siostrzana rączycowatych. Podobnie jak w trzech poprzednich analizach filogenetycznych nie udało się natomiast pewnie ustalić relacji między plujkowatymi a pozostałymi rodzinami Oestroidea[3].

Znaczenie

Plujkowate odgrywają w ekosystemach olbrzymią rolę w rozkładzie martwej materii. Potomstwo 2000 osobników konsumuje 300 kg padliny w ciągu trzech dni[2]. Fakt, że muchówki te jako pierwsze pojawiają się przy padlinie, wykorzystuje się w entomologii sądowej do ustalenia czasu zgonu[4][2].

Wiele gatunków wywołuje muszyce zwierząt, w tym ludzi. Najczęściej jaja składane są w ranach. Mniej liczne gatunki mogą składać jaja w zdrowych tkankach. W Europie, Australii i południowej Afryce muszycę owiec wywołują Lucilia cuprina i L. sericata[4]. W Europie odnotowano jako sprawców przypadków wywołania muszycy za pośrednictwem ran np. L. sericata, L. illustris i L. caesar[2]. W tropikalnej Afryce żyje Cordylobia anthropophaga, która wywołuje muszyce dużych ssaków, okazjonalnie także ludzi, przy czym składa jaja na glebie lub suszącej się bieliźnie i larwy aktywnie poszukują żywiciela[4]. Larwy z rodzaju Auchmeromyia nie żywią się stałą tkanką żywiciela, lecz robią dziurkę w jego skórze, przez którą ssą krew – ofiarami A. senegalensis padają niekiedy śpiący ludzie, choć głównymi żywicielami są duże ssaki, jak guźce[5]. Larwy niektórych gatunków, zwłaszcza wspomnianej L. sericata, stosuje się w medycynie do oczyszczania trudno gojących się ran (tzw. larwoterapia)[4].

Niektóre gatunki kałożerne składają również jaja na produktach spożywczych, jak np. ryby i gotowane mięso, będąc wskutek tego wektorami różnych chorób. Notowane jako przenosiciele wirusów, bakterii, pierwotniaków i płazińców[2].

Przypisy

  1. a b c d James P. Dear. Calliphoridae (Diptera: Insecta). „Fauna of New Zealand”. 8, 1985. Wellington: DSIR. 
  2. a b c d e f g h i j k l Knut Rognes: Blowflies (Diptera, Calliphoridae) of Fennoscandia and Denmark. Brill, 1991, seria: Fauna Entomologica Scandinavica. ISBN 978-90-04-09304-1.
  3. a b c d e f Baneshwar Singh, Jeffrey D. Wells. „Journal of Medical Entomology”. 50 (1), s. 15-23, 2013. Entomological Society of America. 
  4. a b c d e Ryszard Szadziewski, Wojtek Giłka: Rząd: muchówki — Diptera. W: Zoologia t. 2 Stawonogi cz. 2 Tchawkodyszne. Czesław Błaszak (red.). Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 416.
  5. J. Goddard: Physician's Guide to Arthropods of Medical Importance. 2007. ISBN 978-0-8493-8539-1.

Media użyte na tej stronie

Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Ch.megacephala wiki.jpg
Autor: Muhammad Mahdi Karim, Licencja: GFDL
A female Chrysomya megacephala feeding on feces. Pictured in Dar es Salaam, Tanzania
Stomorhina lunata (male) (9977555243).jpg
Autor: Martin Cooper from Ipswich, UK, Licencja: CC BY 2.0

Stomorhina lunata (Calliphoridae) ID by Tony Irwin, see www.diptera.info/forum/viewthread.php?thread_id=57041

A parasite of locust eggs, it is regarded as a late Summer migrant in the UK, though there is discussion whether it can also use grasshopper eggs.
Regiunile si zonele capului la mascul.jpg
Autor: Andy Z. Lehrer (Falco z rumuńskiej Wikipedii), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Regiunile și zonele capului la mascul
Abdomenul la Calliphora.jpg
Autor: Andy Z. Lehrer (Falco at ro.wikipedia), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Abdomenul la Calliphora
Toracele la Calliphora.jpg
Autor: Andy Z. Lehrer (Falco z rumuńskiej Wikipedii), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Toracele la Calliphora
Calliphora augur whitebackground.jpg
Autor: Fir0002, Licencja: GFDL 1.2
Calliphora augur (female) - Lesser Brown or Bluebodied Blowfly. Identification by Doc Taxon at German identification wikiproject. Location: Swifts Creek, Victoria, Australia.
Postabdomenul la Calliphora.jpg
Autor: Andy Z. Lehrer (Falco z rumuńskiej Wikipedii), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Postabdomenul la Calliphora
Lucilia caesar (Linnaeus, 1758).jpg
Autor: Natural History Museum, Licencja: CC BY 4.0
Dorsal habitus image of Lucilia caesar (Linnaeus, 1758)
Nervaţiunea aripii la Calliphora.jpg
Autor: Andy Z. Lehrer (Falco z rumuńskiej Wikipedii), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Nervaṭiunea aripii la Calliphora
Chetotaxia capului la Calliphora.jpg
Autor: Oryginalnym przesyłającym był Falco z rumuńskiej Wikipedii, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Chetotaxia capului la Calliphora. Proprietate personalâ Andy Z. Lehrer
Chrysomya albiceps eating.jpg
Autor: Muhammad Mahdi Karim, Licencja: GFDL
An Old World screw-worms Chrysomya albiceps, feeding on rotting meat. Picture taken in Dar es Salaam, Tanzania
Structura falozomului la Calliphora.jpg
Autor: Andy Z. Lehrer (Falco z rumuńskiej Wikipedii), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Structura falozomului la Calliphora
Cynomya mortuorum (male) - TopView 03.jpg

Male Cynomya mortuorum (Linnaeus 1761) : synonym Cynomyia mortuorum (det. Theo Zeegers). Family Calliphoridae.
Location: Unused patch of land of business park "Boeldershoek" near Hengelo (Overijssel) in the Netherlands.
Keywords: fly of the dead, forensics, forensic science, forensic entomology.
---
nl: Lijkenvlieg (Cynomya mortuorum of Cynomyia mortuorum) - mannetje.
Locatie: Braakliggend stuk grond op bedrijventerrein "Boeldershoek", Hengelo (Overijssel), Nederland.
Trefwoorden: forensisch onderzoek, forensische entomologie
---
de: Totenfliege (Cynomya mortuorum oder Cynomyia mortuorum) - männlich.


Ort: Brachliegendes Grundstück im Gewerbegebiet "Boeldershoek" bei Hengelo (Overijssel) in die Niederlande.