Plusy

Plusy
Плюсы
Ilustracja
Kościół Świętej Trójcy
Państwo

 Białoruś

Obwód

witebski

Rejon

brasławski

Sielsowiet

Plusy

Populacja (2009)
• liczba ludności


255

Położenie na mapie Białorusi
Ziemia55°48′46″N 27°02′41″E/55,812778 27,044722
Portal Białoruś

Plusy (biał. Плюсы) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie brasławskim, w sielsowiecie Plusy.

Siedziba sielsowietu Plusy.

Historia

W czasach zaborów wieś leżała w granicach Imperium Rosyjskiego[1].

W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie nowogródzkim[2] (od 1926 w województwie wileńskim[3]), w powiecie brasławskim, w gminie Plusy[4][5].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 88 osób, 44 były wyznania rzymskokatolickiego a 44 mojżeszowego. Jednocześnie 32 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, 10 białoruska, 44 żydowską a 2 inną. Było tu 20 budynków mieszkalnych[4]. W 1931 w 27 domach zamieszkiwało 135 osób[5].

Miejscowość należała do miejscowej parafii rzymskokatolickiej. Podlegała pod Sąd Grodzki w Brasławiu i Okręgowy w Wilnie; mieścił się tu urząd pocztowy, który obsługiwał większą część terenu gminy[6]. Siedziba zarządu gminy wiejskiej Plusy.

W 1939 został umiejscowiony w Plusach Komisariat Straży Granicznej „Plusy” oraz placówka Straży Granicznej I linii „Plusy”[7].

Zabytki

  • Kościół Trójcy Świętej (pocz. XX wieku)

Przypisy

  1. Plusy, wieś, pow. nowoaleksandrowski, gm. Krasnogórka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 458.
  2. Dz.U. z 1921 r. nr 16, poz. 93
  3. Dz.U. z 1926 r. nr 6, poz. 29
  4. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 11.
  5. a b Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 11.
  6. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 28.
  7. Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. Tom II. Koszalin 1999, s. 171.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie