Pluton łącznikowy nr 4

Pluton łącznikowy nr 4
Historia
Państwo Polska
Sformowanie1939
Rozformowanie1939
Dowódcy
Pierwszypor. rez. pil. Zdzisław Kulpiński
Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
DyslokacjaKraków
Rodzaj wojskLotnictwo
PodległośćOdwód Naczelnego Wodza
RWD-8 - samolot łącznikowy

Pluton łącznikowy nr 4pododdział lotnictwa łącznikowego Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Formowanie i walki

Pluton nie występował w organizacji pokojowej wojska. Był jednostką formowaną na podstawie planu mobilizacyjnego „W”, w I rzucie mobilizacji powszechnej. Jednostką mobilizującą był 2 Pułk Lotniczy w Krakowie[1][2][3]:

Formowanie jednostki plutonu rozczęto 31 sierpnia 1939 roku, pierwszego dnia mobilizacji powszechnej, na lotnisku Rakowice[4]. Pododdział został zorganizowany według „etatu” L.3085/mob.org. – organizacja wojenna plutonu łącznikowego o stanie 14 żołnierzy, w tym 1 oficera, 6 podoficerów i 7 szeregowców[5].

Na wyposażeniu plutonu znajdowały się trzy samoloty szkolne RWD-8. Dowódcą plutonu był podporucznik rezerwy pilot Zdzisław Kulpiński, a pilotami: kapral Mieczysław Illg[a] i szeregowiec Marian Ideć[4].

Zgodnie z przyjętym Ordre de Bataille lotnictwa i OPL pluton miał wejść w skład Odwodu Naczelnego Wodza[6].

1 września 1939 roku pluton odleciał na lotnisko w Dęblinie, gdzie wszedł w skład Brygady Bombowej. Tego samego dnia podczas nalotu Luftwaffe zostały zniszczone wszystkie samoloty plutonu. 3 września pluton otrzymał dwa samoloty PWS-26 i jeden RWD-8 oraz przeniósł się na lotnisko Tończa koło Węgrowa do dyspozycji dowódcy XV dywizjonu bombowego. Następnego dnia do plutonu dołączył kapral pilot Stanisław Kuropatwa z Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa Nr 1 w Dęblinie na samolocie PWS-26[b][4].

7 września trzech pilotów na samolotach PWS-26 zostało wysłanych w rejon Ostrołęki celem ewakuacji załogi z 16 eskadry obserwacyjnej, która lądowała przymusowo. W czasie lotu zostali zaatakowani przez samoloty Me 109, zmuszeni do lądowania i opuszczenia maszyn. Dwa samoloty PWS-26 zostały spalone, a trzeci uszkodzony. Piloci po trzech dniach powrócili do plutonu[4].

11 września do plutonu dołączyli absolwenci XIII promocji Szkoły Podchorążych Lotnictwa, podchorążowie Stanisław Czarnecki[c] i Eugeniusz Fiedorczuk[d]. W okresie od 11 do 18 września pluton operował z lotnisk Wielick i Wiśniowiec. 18 września 1939 z lotniska Buczacz wystartowały dwie załogi: porucznika Kulpińskiego i kaprala Kuropatwy. Lotnicy ewakuowali się do Rumunii[4].

Uwagi

  1. Sierżant Mieczysław Illg, pilot 305 Dywizjonu Bombowego Ziemi Wielkopolskiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego, zmarł 28 stycznia 1944 roku.
  2. Sierżant Stanisław Kuropatwa, pilot 300 Dywizjonu Bombowego Ziemi Mazowieckiej, zginął w nocy z 18 na 19 sierpnia 1941 roku podczas startu samolotu Wellington IC do lotu bojowego na Duisburg.
  3. Stanisław Czarnecki zmarł w 1983 w Kanadzie. Był pilotem 302 Dywizjonu Myśliwskiego Poznańskiego i 308 Dywizjonu Myśliwskiego Krakowskiego.
  4. Porucznik Eugeniusz Fiedorczuk, pilot 315 Dywizjonu Myśliwskiego Dęblińskiego, zginął 15 sierpnia 1942 roku podczas lotu treningowego.

Przypisy

  1. Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń ..., s. 465.
  2. Pawlak 1991 ↓, s. 433.
  3. Pawlak 1982 ↓, s. 244-245.
  4. a b c d e Jerzy Pawlak, Polskie eskadry ..., s. 244-245.
  5. Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń ..., s. 1096. Z historii polskiego lotnictwa wojskowego 1918-1939, s. 600, 604.
  6. Adam Kurowski, Lotnictwo polskie w 1939 roku, s. 65.

Bibliografia

  • Ryszard Bartel, Jan Chojnacki, Tadeusz Królikiewicz, Adam Kurowski, Z historii polskiego lotnictwa wojskowego 1918-1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1978.
  • Adam Kurowski, Lotnictwo polskie w 1939 roku, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1962.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1982. ISBN 83-206-0281-5.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja, Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, Warszawa 2010, ​ISBN 978-83-86100-83-5​.

Media użyte na tej stronie

Roundel of Poland (1921-1993).svg
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
Roundel of Poland (1921–1993).svg
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
RWD 8 - SP-BCE.jpg
RWD 8 trainer