Pm2

Pm2

Pm2-34 w Muzeum Kolejnictwa w Warszawie
Producent	Schwartzkopf, Borsig, Henschel, Krupp
Lata budowy	1930-1937
Układ osi	2'C1
Wymiary
Masa pustego parowozu	91 000 kg
Masa służbowa	100 300 kg (bez tendra)
Długość	15 100 mm
Długość z tendrem	23 905 mm
Wysokość	4 550 mm
Rozstaw osi skrajnych	12 000 mm[1]
Średnica kół napędnych	2 000 mm
Średnica kół tocznych	850/1250 mm (wczesne) lub 1000/1250 mm (przód/tył)[1]
Napęd
Trakcja	parowa
Typ tendra	32D2, 34D44
Ciśnienie w kotle	16 atm
Powierzchnia ogrzewalna kotła	202,2 lub 203,65 m²
Powierzchnia przegrzewacza	70 lub 72,2 m²
Powierzchnia rusztu	4,05 lub 4,09 m²
Średnica cylindra	570 mm
Skok tłoka	660 mm
Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa	1950 KM (1433 kW)
Maksymalna siła pociągowa	11 500 kG
Prędkość konstrukcyjna	130 km/h
Nacisk osi na szyny	17,7 lub 18,1 t
Portal Transport szynowy

Pm2 - polskie oznaczenie na PKP niemieckiego parowozu pospiesznego znormalizowanej serii 03, w układzie osi 2'C1' (2-3-1, Pacific), budowanego w latach 1930-1937.

Historia

W związku z opóźnieniem w realizacji programu modernizacji torowisk w Niemczech, spowodowanym Wielkim Kryzysem, nastąpiły trudności z wprowadzeniem nowych lokomotyw pospiesznych serii 01. Postanowiono więc zbudować lżejszą wersję znormalizowanej lokomotywy pospiesznej, która dysponowałaby mniejszymi naciskami osiowymi i przez to byłaby zdolna do jazdy po gorszych torowiskach, o dopuszczalnym nacisku 17,5 t na oś zamiast 20 t^[1]. Trzy prototypy zbudowano przez firmę Borsig w 1930 roku, a w 1931 uruchomiono produkcję seryjną w czterech fabrykach, dostarczając pierwsze 52 egzemplarze^[1]. Kocioł parowozu osiągał ciśnienie pary 16 atm i wyposażony był w przegrzewacz Schmidta. Wodę podawały inżektory Strubego oraz pompa z podgrzewaczem. Skrzynia ogniowa była wykonana z miedzi. Dopływ pary do dwu cylindrów regulował rozrząd Heusingera. Parowozy były przewidziane dla pociągów o masie 400-450 ton, lecz w praktyce mogły ciągnąć składy o masie do 750 ton^[1].

Produkcję kontynuowano do roku 1937, łącznie budując 298 egzemplarzy (Borsig – 116 sztuk, wliczając prototypy, Henschel – 66, Schwartzkopff – 64 i Krupp – 52)^[1]. W czasie jej trwania wprowadzono pewne zmiany konstrukcyjne (m.in. wymiana skrzyni ogniowej na stalową) i podniesiono prędkość konstrukcyjną ze 120 na 130 km/h. Dalszym rozwinięciem była seria 03¹⁰ wyposażona w otulinę aerodynamiczną i trzeci cylinder.

Pm2-34 w latach swojej świetności (1976) w okolicach Torunia na 107,1 kilometrze linii kolejowej nr 18

Po II wojnie światowej przez Polskę zostało przejęte prawdopodobnie 36 egzemplarzy, z czego ostatecznie 34 wpisano na stan PKP, pod oznaczeniem Pm2 i numerami Pm2-1 do Pm2-34^[1]. Istniał także parowóz o numerze Pm2-35, lecz nie został on odbudowany, a numer ten następnie nadano przenumerowanemu Pm1-1^[1]. Maszyny wyposażone w aerodynamiczną otulinę zostały oznaczone jako Pm3. W trakcie eksploatacji w Polsce wymieniano pompę wodną z podgrzewaczem na drugi inżektor, pozostałe jeszcze miedziane skrzynie ogniowe zastępowano stalowymi, a niemieckie oświetlenie i armaturę kotła – typowymi urządzeniami polskimi. Większość polskich Pm2 pracowała do lat 70., ostatnie wycofano w 1978 roku^[1]. Maszyny pozostałe w RFN wycofano w 1972 roku, a w NRD wycofano do 1981 roku^[1]. Warszawskie Muzeum Kolejnictwa ma w swoich zbiorach zarówno Pm2-34 jak i Pm3.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Opis ze strony www.parowozy.best.net.pl
• Pojazdy Komunikacji - Parowóz Pm 2