Połonina Caryńska

Połonina Caryńska
Połonina Berehowska
	; Widok z Hasiakowej Skały
Kontynent	Europa
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Najwyższy szczyt	Kruhly Wierch; (1297 m n.p.m.)
Jednostka dominująca	Bieszczady Zachodnie
	Położenie na mapie Bieszczadów Zachodnich Połonina Caryńska
	Położenie na mapie Karpat Połonina Caryńska
	49,13792°N 22,60368°E/49,137920 22,603680

Połonina Caryńska (Berehowska) – jedna z połonin w Bieszczadach, masyw górski położony między dolinami Prowczy i Wołosatego, w których leżą miejscowości Brzegi Górne i Ustrzyki Górne. Na północy Przysłup Caryński oddziela masyw od Magury Stuposiańskiej, zaś od południa poprzez Wyżniańską Przełęcz graniczy on z Działem w paśmie granicznym.

Masywy

W masywie Połoniny Caryńskiej wyróżnia się cztery kulminacje, najwyższy jest Kruhly Wierch (1297 m). Pozostałe mają wysokość: 1245, 1239 i 1148 m^[1]. Główny wierzchołek połoniny ma wysokość 1250 m n.p.m.^[2]. Podobnie jak w przypadku Połoniny Wetlińskiej, południowo-zachodnie stoki są krótkie i stromo opadają ku dolinom, zaś północno-wschodnie tworzą łagodniejsze grzbiety poprzedzielane dolinami niewielkich potoków.

Panorama

Panorama z Połoniny Caryńskiej jest rozległa, z dobrze widocznym masywem Wielkiej Rawki, Połoniny Wetlińskiej i grupą najwyższych szczytów polskich Bieszczadów z Tarnicą i Haliczem. Przy bardzo dobrej przejrzystości powietrza, z połoniny zobaczyć można odległe o ponad 100 km ukraińskie Gorgany, czy odległe o blisko 180 km Tatry^[3].

Geneza nazwy

Nazwa połoniny pochodzi od nieistniejącej już wsi Caryńskie, która leżała u stóp połoniny, jednak pastwiska na połoninie należały także do wsi: Berehy Górne, Bereżki, Ustrzyki Górne. Jeszcze w okresie międzywojennym prowadzono tu intensywny wypas. Połonina Caryńska jest objęta ochroną w ramach Bieszczadzkiego Parku Narodowego.

Roślinność

Z rzadkich w Polsce gatunków roślin na Caryńskiej Połoninie stwierdzono występowanie takich gatunków, jak: zaraza macierzankowa, tocja alpejska, turzyca dacka, tojad wschodniokarpacki i tojad bukowiński^[4].

Szlaki turystyczne

Główny Szlak Beskidzki na odcinku Ustrzyki Górne – Połonina Caryńska – Brzegi Górne (3:20h)

Pod Magurą Stuposiańską - Przysłup Caryński (Schronisko studenckie Koliba) – Połonina Caryńska – Przełęcz Wyżniańska – Mała Rawka (4h)

Ustrzyki Górne – Połonina Caryńska – Brzegi Górne oraz Przełęcz Wyżniańska – Połonina Caryńska
(ścieżka przyrodnicza "Buk" biegnąca wzdłuż szlaków pieszych; wchodząca w skład ścieżek przyrodniczych w Bieszczadzkim Parku Narodowym)

Galeria

Połonina Caryńska z Wołosatego
Połonina Caryńska z Przełęczy Wyżnej
Punkt osnowy geodezyjnej II klasy na Połoninie Caryńskiej w Bieszczadach
Głowica punktu osnowy geodezyjnej II klasy na Połoninie Caryńskiej w Bieszczadach

Przypisy

↑ Bieszczady i Góry Sanocko-Turczańskie. Mapa turystyczna. Skala 1:75 000. Wydanie trzecie. Warszawa: PPWK SA. ISBN 83-7329-436-8.
↑ Trasa 2 – Połonina Caryńska z Ustrzyk Górnych i Brzegów Górnych, [w:] PiotrP. Sieńko PiotrP. i inni, Niezbędnik turystyczny – Bieszczady, Piwniczna-Zdrój: Agencja Wydawnicza WiT, 2021, s. 56, ISBN 978-83-89580-21-4 (pol.).
↑ Zieloni, Co widać w Bieszczadach - Caryńska i Rawki, „Zieloni w podróży”, 27 listopada 2016 [dostęp 2017-02-01] (pol.).
↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.

Linki zewnętrzne

Wschód słońca z Połoniny Caryńskiej – fotogaleria, panorama i opis
Mapy topograficzne Połoniny Caryńskiej

Panorama z wierzchołka 1239 m na północ

Panorama z wierzchołka 1239 m na południe

[1] Bieszczady i Góry Sanocko-Turczańskie. Mapa turystyczna. Skala 1:75 000. Wydanie trzecie. Warszawa: PPWK SA. ISBN 83-7329-436-8.

[Sieńko&al2021-2] Trasa 2 – Połonina Caryńska z Ustrzyk Górnych i Brzegów Górnych, [w:] PiotrP. Sieńko PiotrP. i inni, Niezbędnik turystyczny – Bieszczady, Piwniczna-Zdrój: Agencja Wydawnicza WiT, 2021, s. 56, ISBN 978-83-89580-21-4 (pol.).

[3] Zieloni, Co widać w Bieszczadach - Caryńska i Rawki, „Zieloni w podróży”, 27 listopada 2016 [dostęp 2017-02-01] (pol.).

[4] Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.

[1]

[2]

[3]

[4]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne