Pożar Puszczy Noteckiej

Pożar Puszczy Noteckiej
Młodnik na pogorzelisku pomiędzy Drawskim Młynem, a Miałami w 2015 r.
Państwo	Polska
Miejsce	Puszcza Notecka
Rodzaj zdarzenia	pożar
Data	10 sierpnia 1992
Godzina	16:27
Ofiary śmiertelne	0
Położenie na mapie Polski w latach 1991–1992 miejsce zdarzenia
52°51′17,75″N 16°10′35,36″E/52,854931 16,176489

Krzyż w Miałach ocalały z pożaru

Pożar Puszczy Noteckiej – drugi co do wielkości pożar lasu w Polsce po II wojnie światowej (po pożarze w Kuźni Raciborskiej), który miał miejsce w Puszczy Noteckiej 10 i 11 sierpnia 1992.

Przyczyna i czas trwania

Las zapalił się o godz. 16:27 10 sierpnia 1992 roku pomiędzy Miałami a Drawskim Młynem od iskier sypiących się z zablokowanych hamulców pociągu relacji Poznań – Krzyż. Mimo natychmiastowo podjętej akcji gaśniczej, ogień szybko się rozprzestrzenił m.in. wskutek niskiej wilgotności ściółki. Pożar trwał do godz. 0:30 następnego dnia i zakończył się dzięki gwałtownej burzy, która w ciągu zaledwie 15 minut ugasiła ogień, ratując tym samym pozostałą część Puszczy Noteckiej. W ciągu dziewięciu godzin spłonęło prawie 6 tys. hektarów lasów, 19 budynków gospodarczych i trzy gospodarstwa. Nie było ofiar w ludziach.

Usuwanie skutków

Usuwanie skutków pożaru trwało trzy lata. Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych w Pile skierowała do pracy wszystkie swoje nadleśnictwa. Przy wyrębie spalonego lasu pracowało 5 tys. osób, w tym 4 tys. drwali. Na pożarzysku pozyskano 1 mln metrów sześciennych drewna. Na miejscu spalonego lasu posadzono 80 mln sadzonek, znacząco zmieniając przy tym strukturę przyszłego drzewostanu. Przed pożarem sosna stanowiła 99 proc., brzoza – tylko 0,4 proc. składu gatunkowego drzewostanu. W nowym drzewostanie na sosnę przypada zaledwie 74 proc., na brzozy aż 18 proc., a na dęby i modrzewie po 2 proc. Jest to najbardziej zróżnicowany gatunkowo fragment drzewostanu w Puszczy Noteckiej.

Wzdłuż torowiska utworzono 8-metrowe pasy przeciwpożarowe (pozbawione roślinności), a także biologiczne pasy bezpieczeństwa o szerokości od 50 do 100 metrów, porośnięte wyłącznie gatunkami liściastymi – niepodatnymi na ogień. Pasy drzew liściastych utworzono też na całym areale niedawnego pożarzyska; dzielą go one w ten sposób na wiele kwartałów, stanowiąc naturalne zapory dla ewentualnego pożaru.

Na obszarze odnowionego lasu, nie dalej niż w promieniu 1,5 km od siebie, postawiono cysterny o pojemności 40–60 tys. litrów (każda może zasilić około 20 strażackich wozów bojowych). Pogłębiono również naturalne obniżenia terenu, w których pokazała się woda, tworząc w ten sposób 9 zbiorników wodnych.

Ekspozycja

W 2004 r. w Izbie Edukacji Przyrodniczo-Leśnej w Potrzebowicach utworzono z inicjatywy miejscowego nadleśnictwa ekspozycję poświęconą pożarowi i likwidacji jego skutków.

Bibliografia

• Miejsce wielkiego pożaru - opis pożaru na portalu Polskaniezwykla.pl