Pożyżewska

Pożyżewska
Ilustracja
Pożyżewska (po prawej) i Breskuł (po lewej)
Państwo

 Ukraina

Pasmo

Pasmo Czarnohory, Beskidy Połonińskie, Beskidy Wschodnie, Karpaty

Wysokość

1822 m n.p.m.

Położenie na mapie Czarnohory
Mapa konturowa Czarnohory, w centrum znajduje się czarny trójkącik z opisem „Pożyżewska”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, po prawej nieco u góry znajduje się czarny trójkącik z opisem „Pożyżewska”
Położenie na mapie Karpat Marmaroskich, Czarnohory i Połonin Hryniawskich
Mapa konturowa Karpat Marmaroskich, Czarnohory i Połonin Hryniawskich, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Pożyżewska”
Ziemia48°08′39″N 24°31′25″E/48,144167 24,523611

Pożyżewska (ukr. Пожижевська, Pożyżewśka) – szczyt o wysokości 1822 m n.p.m. znajdujący się w paśmie Czarnohory na Ukrainie. Wznosi się w grzbiecie głównym, pomiędzy Breskułem (Брескул, 1911 m) na północnym zachodzie a Dancerzem (Данціж, 1850 m) na południowym wschodzie. Od tego ostatniego Pożyżewska oddzielona jest przełęczą będącą najniższym obniżeniem grzbietu (ok. 1725 m) pomiędzy Howerlą a Popem Iwanem. Południowo-zachodnie zbocza opadają do doliny potoku Ozirnego (Озірний).

Na krótkim bocznym grzbiecie, odchodzącym od szczytu w kierunku północno-wschodnim i zajętym przez połoninę, znajdują się budynki stacji meteorologicznej i botanicznej. Badania naukowe rozpoczęto tu w roku 1899 i skupiały się one na przystosowaniu roślin górskich dla celów gospodarczych, udoskonaleniu metod wypasu owiec oraz eksperymentach z zastosowaniem sztucznych nawozów. Podczas I wojny światowej stacja została poważnie zniszczona, a jej odbudową zajęli się polscy naukowcy (m.in. Tadeusz Wilczyński) tuż po zakończeniu działań zbrojnych już w wolnej Polsce. Ponowne otwarcie nastąpiło w 1923 roku a stacja stała się Połoninowym Oddziałem Stacji Botaniczno-Rolniczej we Lwowie. Dostarczyła ona polskim badaczom dużych możliwości poznawczych fauny Czarnohory, co zaowocowało wieloma nowymi odkryciami botanicznymi[1]. Obecnie stojące tu budynki wybudowano w latach 70. i 80. XX wieku.

W okresie międzywojennym przez szczyt przebiegała granica pomiędzy Polską a Czechosłowacją (słupek graniczny nr 37). Przez trawiasty wierzchołek prowadzi szlak turystyczny wiodący głównym grzbietem Czarnohory.

Przypisy

  1. Biografia Tadeusza Wilczyńskiego w Wiadomościach Botanicznych autorstwa prof. Andrzeja Środonia

Bibliografia

  • Karolina Kwiecień: Czarnohora, Połoniny Hryniawskie, Świdowiec. Góry Ukrainy z plecakiem. Kraków: Wydawnictwo Bezdroża, 2006. ISBN 83-60506-15-9.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Mapa Czarnohory.png
Mapa topograficzna (lokalizacyjna) Czarnohory
Carpathians relief location map.jpg
Autor: Uwe Dedering, Licencja: CC BY-SA 3.0
Location map of Carpathians.
  • Projection: Equirectangular projection, strechted by 148.0%.
  • Geographic limits of the map:
  • N: 50.0° N
  • S: 44.25° N
  • W: 16.0° E
  • E: 27.5° E
  • GMT projection: -JX19.473333333333333cd/14.410266666666665cd
  • GMT region: -R16.0/44.25/27.5/50.0r
  • GMT region for grdcut: -R16.0/44.25/27.5/50.0r
  • Relief: SRTM30plus.
  • Made with Natural Earth. Free vector and raster map data @ naturalearthdata.com.
Mapa Marmaroszy.png
Mapa topograficzna (lokalizacyjna) obejmująca swoim zasięgiem Czarnohorę, Połoniny Hryniawskie (Hryniawy), Góry Jałowiczorskie (Jałowiczory) oraz Karpaty Marmaroskie (Marmarosze, w tym Góry Rachowskie i Czywczyńskie, Czywczyny)
U+25B2.svg
Black up-pointing triangle , U+25B2 from Unicode-Block Geometric Shapes (25A0–25FF)
Pozyzewska Breskul.jpg
Autor: Rafał Kozubek, Licencja: CC BY-SA 4.0
Pożyżewska (po prawej) i Breskuł (po lewej).