Pobocze
.jpg)
Pobocze – część drogi usytuowana przy jezdni, która może być przeznaczona do ruchu pieszych lub niektórych pojazdów, postoju pojazdów, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt[1][2].
Pobocze wchodzi w skład korony drogi, ma szerokość 0,5-2,5 m (zależnie od klasy drogi)[3].
Wyróżnia się pobocza (stanowiące części pobocza drogowego):
- gruntowe (nieutwardzone),
- utwardzone.
Pobocze gruntowe to obrzeże utwardzonego pobocza, umieszcza się na nim znaki drogowe oraz urządzenia bezpieczeństwa ruchu. Pobocze utwardzone (np. asfaltowe, betonowe) posiada nawierzchnię o nośności wystarczającej do postoju lub ruchu pojazdów, zatem dodatkowo usprawnia ruch drogowy (korzystając z niego, pojazd wolnobieżny może ułatwić wyprzedzanie)[4]. Oddziela się je od jezdni za pomocą linii krawędziowej (znaki poziome P-7a i P-7b).
Częścią pobocza jest także pas awaryjny.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ (Art. 2 pkt 8) Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2022 r. poz. 988)
- ↑ Poboczem może odbywać się ruch pieszych, pojazdów zaprzęgowych, rowerów, motorowerów, wózków ręcznych oraz osób prowadzących pojazd napędzany silnikiem, pojazdów innych niż silnikowe w warunkach zmniejszonej przejrzystości powietrza, oraz jazda wierzchem lub pędzenie zwierząt.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 124)
- ↑ GDDKiA, Załącznik do Zarządzenia nr 5 Generalnego Dyrektora DKiA z dnia 22 lutego 2008, Warszawa [dostęp 2015-07-15].
Bibliografia
- Kotowski Wojciech: Prawo o ruchu drogowym. Komentarz. Wolters Kluwer Polska, 2011, s. 104. ISBN 978-83-264-1294-3.
Media użyte na tej stronie
Autor: Kichu66, Licencja: CC0
Droga wojewódzka nr 187. Zdjęcie wykonane na skrzyżowaniu z drogą powiatową prowadzącą z Buszewka do Koźla.
Obwodnica Kielc, fragment droga ekspresowa S7