Podrotmistrz
Podrotmistrz – stopień wojskowy oficera kawalerii w I, II i III Korpusie Polskim w Rosji, w latach 1917–1918.
W grudniu 1917 Naczelny Polski Komitet Wojskowy wprowadził dla formacji polskich w Rosji nowy system oznaczeń stopni wojskowych. Celem Naczpolu było odróżnienie żołnierzy Wojska Polskiego od żołnierzy Armii Imperium Rosyjskiego. W hierarchii podrotmistrz był starszym stopniem od porucznika, a młodszym od rotmistrza (kapitana). Odpowiednikiem podrotmistrza w artylerii konnej był podkapitan.
Oznaka stopnia podrotmistrza miała kształt czterech kątów prostych z galonu srebrnego. Kąty naszywane były pośrodku lewego rękawa bluzy i płaszcza. Pierwszy kąt naszywany był w odległości 10 cm od wszycia rękawa. Odstępy między kolejnymi kątami wynosiły 3/4 cm, a szerokość galonu od 3/4 do jednego centymetra.
Zobacz też
Bibliografia
- Cezary Leżeński, Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Naukowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, 1991. ISBN 83-04-03364-X.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Media użyte na tej stronie
Porucznik Stanisław Franciszek Kobyliński w korpusie generała Dowbor-Muśnickiego w Bobrujsku. Korpus Dowbor-Muśnickiego zorganizowany został z tej części oficerów i żołnierzy polskich z armii rosyjskiej, którzy po rosyjskich rewolucjach 1917 roku nie zaangażowali się po stronie bolszewików. Dowbor-Muśnicki ogłosił neutralność Korpusu wobec wszystkich zwalczających się porewolucyjnych ugrupowań wojskowych. Ale będąc zaatakowany przez Gwardię Czerwoną, odparł atak, zdobył twierdzę w Bobrujsku i tam pozostał do czasu oddania przez bolszewików Bobrujska Niemcom. Korpus został przez Niemców rozbrojony, a wyszkoleni w nim oficerowie i żołnierze stanowili istotną część powołanego wkrótce Wojska Polskiego i mieli, tak jak porucznik Stanisław Kobyliński, znaczący udział w wygranej w 1920 roku wojnie Polsko-Sowieckiej.