Poena cullei

Poena cullei (łac. kara worka) – specjalna kara śmierci wykonywana w starożytnym Rzymie nakładana głównie za ojcobójstwo. Polegała na zaszyciu skazanego żywcem w skórzanym worze wraz z psem, kogutem, wężem, kotem[1] i wrzuceniu do morza lub rzeki.

Kara ta była wykorzystywana za Tarkwiniusza Pysznego w związku ze zbrodniami religijnymi. W okresie późniejszym karę stosowano niemal wyłącznie za morderstwa popełnione na osobach krewnych. Dyktator Sulla utrzymał poena cullei w ustawie o morderstwach, ale tylko w wypadku zabójstwa wstępnych i zstępnych. Za Hadriana zasięg kary ograniczono do przypadków zabójstwa rodziców i dziadków.

Poena cullei stosowana była także w średniowieczu, jako kara dla dzieciobójczyni. Przewidywał ją m.in. Algemeines Edict wegen das Kindesmordes z 1720 roku[2] oraz III Statut Litewski[3].

Przypisy

  1. ↑ Andrzej Dziadzio: Powszechna historia prawa. Warszawa: PWN, 2008, s. 131. ISBN 978-83-01-15568-1.
  2. ↑ Brzezińska J., Dzieciobójstwo w regulacjach wybranych państw Europy Zachodniej od starożytności do 1914 r. w: Wrocławskie Studia Erazmiańskie, Zeszyty Studenckie 2009, 2
  3. ↑ Godek S., Prawo rzymskie w III Statucie Litewskim (1588)

Bibliografia