Pokój w Lunéville

Europa po pokoju w Lunéville

Francuski medal pamiątkowy z 1801

Pokój w Lunéville 1801 – traktat pokojowy kończący wojnę Republiki Francuskiej z Austrią. Został podpisany 9 lutego 1801 w Lunéville w Lotaryngii^[1].

Historia

Pokój oznaczał faktyczny rozpad II koalicji antyfrancuskiej (1798-1802). Armia austriacka po serii porażek (bitwa pod Montebello, bitwa pod Marengo, bitwa pod Höchstädt, bitwa pod Hohenlinden) nie była w stanie stawiać dłużej oporu armii francuskiej. W stanie wojny z Francją pozostała tylko Wielka Brytania^[2]. Negocjacje pokojowe ze strony francuskiej prowadził Józef Bonaparte^[3], a ze strony austriackiej Ludwig Cobenzl^[4].

Postanowienia:

• w zasadzie potwierdzono postanowienia pokoju w Campo Formio z 1797^[1]
• Austria zatrzymywała Wenecję^[1], a traciła wszystkie pozostałe posiadłości we Włoszech (Napoleon Bonaparte ponownie urządzał Włochy według własnych wyobrażeń)^[2]
• granica między Francją a Rzeszą została ustalona na Renie^[1]
• Francja przejęła kontrolę nad księstwami niemieckimi na lewym brzegu Renu (poszkodowani książęta mający tam posiadłości mieli otrzymać rekompensatę z majątku Kościoła, ale gwarantem wykonania tej decyzji została Francja, co dało jej prawo do ingerowania w sprawy wewnętrzne Rzeszy)^[1], rezygnując ze swych roszczeń do terytoriów na brzegu prawym^[5]
• Austria uznała zmiany dokonane przez Bonapartego w Holandii i Szwajcarii^[6]
• we Włoszech została przywrócona Republika Cisalpińska^[6]
• książę Parmy, w zamian za swe dotychczasowe państwo - przyłączone do Republiki Cisalpińskiej, otrzymał Toskanię^[6]
• potwierdzono granice państw włoskich
• obie strony uznały niepodległość republik siostrzanych: batawskiej, helweckiej i liguryjskiej^[7]

Zobacz też

• Pokój w Amiens

Przypisy