Poleszucy

Przemarsz Poleszuków podczas parady wojskowej na cześć króla Rumunii Karola II, Warszawa, 1937.

Poleszucy w strojach ludowych, 1908

Poleszucy (ukr. поліщуки poliszuki, poleszuki, biał. палешукі) – grupa etniczna, która zamieszkiwała Polesie, dzisiaj zamieszkujący tereny Polski, Białorusi i Ukrainy. Etnonim Poleszuk jest zapożyczony z dialektu białoruskiego i funkcjonował w polszczyźnie ogólnej na określenie mieszkańca Polesia^[1].

Poleszucy posługują się dialektem mieszanym języka ukraińskiego, białoruskiego i polskiego. Sami Poleszucy określali swą mowę „po prostemu” (tak też wpisywali w dowodach osobistych)^[2].

Badacze twierdzą, że przodkami Poleszuków byli Dregowicze, którzy zamieszkiwali tereny nad Prypecią i Sożą (prawe – zachodnie dopływy górnego Dniepru). Dopiero niedawno rozwinęli swoją własną tożsamość narodową; dawniej pytani o podanie swojej narodowości, odpowiadali tutejszy. W spisie ludności Polski z 1931 roku ok. 700 tys. osób uważało siebie za tutejszych. Są prezentowane opinie, iż pojęcie tutejsi wymyślone zostało przez ówczesną administrację wojewódzką podczas spisu z 1931 r., aby zmniejszyć liczbę Białorusinów lub Ukraińców^[3]. Według tej opinii wynik poprzedniego spisu z 1921 r. w żaden sposób nie potwierdzał takiego stanu^[4]. Współcześnie Poleszucy na Białorusi pod względem kulturowym i etnicznym stanowią odrębną grupę ludności tego państwa.

Przypisy