Poli(chlorek winylu)

	Poli(chlorek winylu)
	Poli(chlorek winylu)
	model 3D łańcucha polimeru
Nazewnictwo
	Inne nazwy i oznaczenia
	polichlorek winylu, polichlorek etenylu, polichloroeten, winidur, PCW, PVC
	Ogólne informacje
Monomery	CH2=CHCl
Struktura meru	-[CH2CHCl]-
Właściwości
Temperatura mięknienia	80 °C
Temperatura degradacji	180 °C
Biodegradowalność	niebiodegradowalny
Biokompatybilność	średnia
Właściwości mechaniczne	sztywny termoplast
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

PCW jest szeroko stosowany w rurach kanalizacyjnych ze względu na niski koszt, odporność chemiczną i łatwość łączenia.

Poli(chlorek winylu) (polichlorek winylu, PVC, PCW^[a]) – polimer syntetyczny z grupy polimerów winylowych, otrzymywany w wyniku polimeryzacji chlorku winylu. Stosowany do wytwarzania tworzyw sztucznych^[2]. Ma właściwości termoplastyczne, charakteryzuje się dużą wytrzymałością mechaniczną, jest odporny na działanie wielu rozpuszczalników.

Synteza poli(chlorku winylu)

Nazwa handlowa w Polsce

W obrocie handlowym w Polsce występuje jako polwinit (zmiękczony, czyli plastyfikowany i granulowany PCW) i polwiplast (granulat obuwiowy PCW). Skład tego ostatniego dla jednej z odmian to około 50% czystego polichlorku winylu, 40% plastyfikatora - np. ftalanu di(2-etyloheksylu) lub mieszaniny ftalanu di(2-etyloheksylu) z ftalanem dibutylu, ftalanem izoamylu i adypinianem di(2-etyloheksylu)^[3].

Zastosowanie

Polimer ten jest stosowany w różnych gałęziach gospodarki:

do produkcji wykładzin podłogowych, stolarki okiennej i drzwiowej, akcesoriów (w postaci różnych listew wykończeniowych), rur i kształtek do wykonywania instalacji w budynkach, jako elewacja (siding), folii itp.
w medycynie: dreny, sondy, cewniki, strzykawki^[2]
do wyrobu opakowań, elementów urządzeń, płyt gramofonowych, drobnych przedmiotów itp.
pokrywanie powierzchni sportowych oraz innych, zakrytych i otwartych (czasem jako igelit)
w elektrotechnice polwinit stosowany jest jako izolacja w przewodach i kablach.

Rodzaje

Tworzywo to jest dzielone w zależności od właściwości na:

PCW twardy (PVC-U),
PCW miękki (PVC-P, z większą zawartością plastyfikatorów),

a ze względu na technikę produkcji na:

PCW suspensyjny (PVC-S),
PCW emulsyjny (PVC-E),
PCW zwykły, polimeryzujący w masie (PVC-M).

Uwagi

↑ Skrótowiec PCV jest w języku polskim niepoprawny logicznie i językowo. W nazewnictwie międzynarodowym używa się wyłącznie skrótu PVC – od poly(vinyl chloride). Niekiedy używany jest także skrótowiec PCW – od polskiego poli(chlorek winylu) – który jednak również nie jest poprawnie utworzony: formą zgodną z zasadami tworzenia skrótowców literowych w języku polskim byłoby PChW^[1], taka nazwa nie jest jednak spotykana. PCV nie jest poprawnym akronimem ani od nazwy międzynarodowej, ani od polskiej.

Przypisy

↑ Zasady pisowni i interpunkcji (PWN). Polskie Wydawnictwo Naukowe. [dostęp 2012-06-28].
↑ ^a ^b Peter Atkins, Loretta Jones: Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje.. Jerzy Zenon Kuryłowicz (tłum.). Warszawa: Wydawnictwo naukowe PWN, 2004, s. 524-525. ISBN 978-83-01-13810-3. OCLC 749410322.
↑ Baza wiedzy o zagrożeniach chemicznych i pyłowych, CIOP-PIB, dostęp 14 września 2008]

Bibliografia

Polymer Handbook, ed: J. Brandrup, E.H. Immergut, E.A. Grulke, Wiley VCH, 2003, ISBN 978-0-471-47936-9

[2] Skrótowiec PCV jest w języku polskim niepoprawny logicznie i językowo. W nazewnictwie międzynarodowym używa się wyłącznie skrótu PVC – od poly(vinyl chloride). Niekiedy używany jest także skrótowiec PCW – od polskiego poli(chlorek winylu) – który jednak również nie jest poprawnie utworzony: formą zgodną z zasadami tworzenia skrótowców literowych w języku polskim byłoby PChW^[1], taka nazwa nie jest jednak spotykana. PCV nie jest poprawnym akronimem ani od nazwy międzynarodowej, ani od polskiej.

[1] Zasady pisowni i interpunkcji (PWN). Polskie Wydawnictwo Naukowe. [dostęp 2012-06-28].

[Informacje_ogólne_o_polimeryzacji_addycyjnej_poli(chlorku_winylu).-3] Peter Atkins, Loretta Jones: Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje.. Jerzy Zenon Kuryłowicz (tłum.). Warszawa: Wydawnictwo naukowe PWN, 2004, s. 524-525. ISBN 978-83-01-13810-3. OCLC 749410322.

[4] Baza wiedzy o zagrożeniach chemicznych i pyłowych, CIOP-PIB, dostęp 14 września 2008]

[a]

[2]

[3]

[1]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne