Polikardiografia

Polikardiografia – jest techniką diagnostyczną (grupa metod polielektrograficznych) układu sercowo-naczyniowego opartą na równoczesnej rejestracji zapisu zjawisk elektrycznych, akustycznych oraz pulsu ciśnienia krwi. Polikardiografia wypełnia więc lukę pozostawioną przez elektrokardiografię w zakresie diagnozowania:

• niedomykalności zastawek,
• utraty sprężystości łuku aorty lub innych tętnic jako przyczyny chronicznego nadciśnienia tętniczego,
• przewężeń tętniczych na tle miażdżycowym itp.

Polikardiografia jest wypierana ostatnio przez dopplerowskie metody ultrasonograficzne, umożliwiające dokładniejsze określenie tzw. objętości wyrzutowej – podstawowego parametru mechanicznego reprezentującego pracę układu sercowo-naczyniowego. Nadal jednak powinna być brana pod uwagę jako niedrogie urządzenie diagnostyczne rozszerzające możliwości standardowej elektrokardiografii.

Do technik kardiograficznych zalicza się:

• fonokardiografię (FKG), która jest zapisem zjawisk akustycznych powstających podczas pracy serca,
• sfigmografię – rejestrację tętna tętniczego,
• apekskardiografię – rejestrację uderzenia koniuszkowego serca.

Każdy z tych sygnałów może być rejestrowany współbieżnie z elektrokardiogramem za pomocą rejestratora wielokanałowego. Jedynym wymaganym środkiem technicznym jest odpowiedni przetwornik (kardiomikrofon lub piezosfigmometr) i przystawka dopasowująca parametry elektryczne sygnału do wejść typowych torów sygnałowych rejestratora EKG. ^[1]

Przypisy