Polikarp (Sikorski)
| Petro Sikorski Петро Сікорський | |
| Metropolita całej Kanady | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 20 czerwca 1875 |
| Data i miejsce śmierci | 22 października 1953 |
| Miejsce pochówku | |
| Biskup włodzimiersko-wołyński | |
| Okres sprawowania | 1940–1942 |
| Metropolita całej Kanady | |
| Okres sprawowania | 1950–1951 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne | lipiec 1922 |
| Diakonat | 1922 |
| Prezbiterat | 1922 |
| Chirotonia biskupia | 10 kwietnia 1932 |
| Data konsekracji | 10 kwietnia 1932 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||
| Miejsce | |||||||||
| Konsekrator | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Polikarp, imię świeckie Piotr Sikorski (ur. 20 czerwca 1875 na Kijowszczyźnie, zm. 22 października 1953 w Aulnay-sous-Bois) – ukraiński biskup prawosławny i działacz ruchu nacjonalistycznego.
Młodość i wczesna działalność
Ukrainiec z pochodzenia. W 1898 ukończył seminarium duchowne w Kijowie. Następnie, nie mając święceń kapłańskich, przez ok. 20 lat pracował w różnych parafiach i administracji cerkiewnej jako urzędnik. Pracował w Ministerstwie Wyznań Ukraińskiej Republiki Ludowej jako dyrektor departamentu. Po upadku URL emigrował w granice II Rzeczypospolitej. W 1922 został urzędnikiem w Wołyńskim Konsystorze Duchownym w Krzemieńcu.
W lipcu 1922 złożył wieczyste śluby zakonne, przyjmując imię Polikarp, wkrótce później został hieromnichem. Kolejno był kierowany do pełnienia funkcji przełożonego monasterów w Dermaniu, Mielcach, Zahajcach, dziekana monasterów diecezji wołyńskiej, po czym ponownie został przełożonym klasztoru, tym razem monasteru Świętego Ducha w Wilnie. W 1927 przeniesiony do klasztoru w Żyrowiczach.
Biskup
10 kwietnia 1932 miała miejsce jego chirotonia na biskupa łuckiego, wikariusza diecezji wołyńskiej. Miała ona związek z żądaniami ruchu na rzecz ukranizacji Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego, który domagał się od metropolity warszawskiego i całej Polski Dionizego (Waledyńskiego) wyświęcenia dwóch biskupów narodowości ukraińskiej. Mnich Polikarp (Sikorski) był jednym z działaczy tego ruchu; otwarcie sympatyzował również z ideologią nacjonalizmu ukraińskiego. Timothy Snyder podaje, że publicznie głosił poglądy wrogie państwowości polskiej[1].
II wojna światowa
Po wybuchu II wojny światowej, w momencie, gdy arcybiskup wołyński Aleksy (Gromadzki) przeszedł w jurysdykcję Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego i stanął na czele podległego mu Ukraińskiego Autonomicznego Kościoła Prawosławnego, metropolita Dionizy skierował biskupa Polikarpa na okupowane tereny wschodnie II RP jako administratora diecezji wołyńskiej działającego w jego imieniu, z tytułem biskupa włodzimiersko-wołyńskiego. Polikarp przekroczył jednak powierzone mu pełnomocnictwa i zaczął odbudowywać Ukraiński Autokefaliczny Kościół Prawosławny, ogłaszając się jego zwierzchnikiem. Wyświęcił również kolejnych biskupów na potrzeby tej struktury. Jego działalność została 28 marca 1942 potępiona przez Cerkiew Rosyjską, gdyż w swoich działaniach biskup Polikarp toczył otwartą walkę z Ukraińskim Autonomicznym Kościołem Prawosławnym, popierał również działalność Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN)[2]. Był podejrzewany o zainspirowanie śmierci arcybiskupa Aleksego (Hromadśkiego), zabitego w zasadzce w Smydze przez oddział OUN-M (według jednej z wersji prawdopodobnie pomyłkowo[3])[4].
W okresie II wojny światowej otwarcie popierał nazizm. W marcu 1943 w liście do wiernych pisał o wojnie między narodem „chrześcijańsko-europejskim” i „żydowsko-komunistycznym”, do młodzieży apelował o dobrowolne wyjazdy na roboty do Rzeszy. 10 kwietnia 1942 polecał odprawić w podległych sobie parafiach nabożeństwo dziękczynne w dniu 20 kwietnia, w ramach którego nakazywał również wygłaszanie homilii o znaczeniu „geniuszu Adolfa Hitlera” dla Ukraińców[5].
W lipcu 1944 został ewakuowany na Słowację, a następnie do Niemiec. Dwa lata później biskupi związani z Ukraińskim Autokefalicznym Kościołem Prawosławnym ogłosili go metropolitą. W 1950 zamieszkał w Paryżu. Przez rok kierował Ukraińskim Kościołem Prawosławnym Kanady, od 1951 ponownie mieszkał na stałe w stolicy Francji. Zmarł w 1953 w Aulnay-sous-Bois.
Przypisy
- ↑ T. Snyder, Tajna wojna. Henryk Józewski i polsko-sowiecka rozgrywka o Ukrainę. Kraków 2008. Wyd.Instytut Wydawniczy Znak, s. 209, ISBN 978-83-240-1033-2.
- ↑ Ryszard Torzecki, Polacy i Ukraińcy. Sprawa ukraińska w czasie II wojny światowej na terenie II Rzeczypospolitej, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1993, s. 139–140, ISBN 83-01-11126-7, OCLC 69487078.
- ↑ G. Motyka, Ukraińska partyzantka 1942–1960, Warszawa 2006 Wyd. Instytut Studiów Politycznych PAN, Oficyna Wydawnicza „Rytm”, s. 203, ISBN 83-88490-58-3.
- ↑ E. Siemaszko, W. Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939–1945, Warszawa 2000, Wydawnictwo „von Borowiecky”; ISBN 83-87689-34-3, t.I, ss. 102–103.
- ↑ Włodzimierz Pawluczuk, Ukraina. Polityka i mistyka, Kraków: Nomos, 1998, s. 135, ISBN 83-85527-60-5, OCLC 830191916.
Bibliografia
- Biogram w serwisie prawosławia rosyjskiego. ortho-rus.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- Mironowicz A., Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku, Białystok, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001. ISBN 83-7431-046-4.
- Grzegorz Jacek Pelica, Kościół prawosławny w województwie lubelskim (1918–1939), Lublin: Fundacja Dialog Narodów, 2007, s. 388–389, ISBN 978-83-925882-0-7, OCLC 177030699.
Media użyte na tej stronie
Bishop Polikarp (Sikorski) of Wolhynia