Polityka publiczna wobec starzenia się ludności

Polityka publiczna wobec starzenia się ludności (ang. ageing policy lub public policy on ageing) – zbiór systematycznych działań formułowanych celem odpowiadania na wyzwania starzenia się ludności. Ta polityka publiczna obejmuje działania w takich dziedzinach jak polityka gospodarcza, polityka naukowa i technologiczna, polityka zdrowotna, polityka mieszkaniowa i polityka społeczna[1].

Polityka wobec starzenia się populacji jest także określana jako polityka horyzontalna, która nie skupia się na działalności jednego, wybranego ministerstwa lub departamentu rządu. Polityka wobec starzenia się obejmuje współzarządzanie podmiotami publicznymi i niepublicznymi oraz techniki koordynacji na różnych poziomach społeczeństwa (mikro-, mezo- i makrostruktur). Polityka publiczna wobec starzenia się ludności jest także niekiedy określana jako "polityka senioralna", "polityka wobec starości" i "polityka wobec ludzi starszych"[2]. Polityka wobec starzenia się populacji może być ukierunkowana na etap życia (np. młodość, dorosłość i starość), cykl życia lub na działania podmiotów tej polityki jako interesariuszy, grupy docelowe oraz jako partnerów z sektora publicznego, komercyjnego, pozarządowego i nieformalnego (np. rodziny).

Istnieją różne koncepcje polityki publicznej wobec starzenia się ludności upowszechniane w literaturze przedmiotu oraz wdrażane przez rządy. Koncepcje takie mogą być postrzegane jako narzędzia do analiz zmian i zjawisk społeczno-gospodarczych lub jako zasady organizowania i korzystania z różnych instrumentów w przygotowaniu poszczególnych osób i zbiorowości do życia w okresie starości[3]. Przykłady koncepcji polityki publicznej wobec starzenia się ludności obejmują takie koncepcje jak np. pomyślne starzenie się, produktywne starzenie się, zdrowe starzenie się, aktywne starzenie się, twórcze starzenie się, pozytywne starzenie się, starzenie się w miejscu zamieszkania i polityka relacji międzypokoleniowych.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Andrzej Klimczuk, Economic Foundations for Creative Ageing Policy, Volume II: Putting Theory into Practice, Palgrave Macmillan, New York, Basingstoke 2017, p. 3; Rune Ervik and Tord S. Lindén, The Making of Ageing Policy: Framing, Conceptual Ambiguities and National Policy Developments, in The Making of Ageing Policy: Theory and Practice in Europe, ed. Rune Ervik and Tord S. Lindén. Cheltenham, Northampton, MA: Edward Elgar, 2013, p. 9; Robert B. Hudson, ed. The New Politics of Old Age Policy. 3rd ed. Baltimore, Md.: Johns Hopkins University Press, 2014; Harry R. Moody and Jennifer R. Sasser. Aging: Concepts and Controversies. 7th ed. Thousand Oaks, CA: Sage Publications, 2012, pp. 316-323.
  2. ↑ Tomczyk, Łukasz, Klimczuk, Andrzej, Aging in the Social Space, The Association of Social Gerontologists, Kraków, Białystok 2015; Klimczuk Andrzej, Modele wielosektorowej polityki społecznej wobec ludzi starych i starości w kontekście zmiany technologicznej, „Zarządanie publiczne” 2/2015, s. 41-53; Szatur-Jaworska, Barbara, Ludzie starzy i starość w polityce społecznej, "Aspra-jr", Warszawa 2000; Szatur-Jaworska, Barbara, Polska polityka społeczna wobec starzenia się ludności w latach 1971-2013, Dom Wydawniczy Elipsa, Warszawa 2016; Woźniak, Zbigniew, Starość. Bilans – zadanie – wyzwanie, Wyd. Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, Poznań 2016; Szatur-Jaworska Barbara, Błędowski Piotr, Dzięgielewska Małgorzata, Podstawy gerontologii społecznej. ASPRA-JR, Warszawa 2006; Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, Założenia Długofalowej Polityki Senioralnej w Polsce na lata 2014–2020, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, Warszawa 2013.
  3. ↑ Donald T. Rowland, Population Aging: The Transformation of Societies, Dordrecht, New York: Springer, 2012; Andrzej Klimczuk, Economic Foundations for Creative Ageing Policy, Volume II: Putting Theory into Practice, Palgrave Macmillan, New York, Basingstoke 2017, pp. 55-102.

Linki zewnętrzne