Polonia Bytom w sezonie 1954

Polonia Bytom

1953 1955
sezon 1954
Trener	Ryszard Koncewicz
I liga	1. miejsce
Puchar Polski	1/8 finału
Król strzelców	Liga: Henryk Kempny (12)
Najwyższa frekwencja u siebie	35 000 (vs Ruch Chorzów, 10 października)
Najniższa frekwencja u siebie	5 000 (vs ŁKS, 21 listopada)
Średnia frekwencja u siebie	~13 800
Stroje domowe Stroje wyjazdowe

Polonia Bytom w sezonie 1954 po raz pierwszy zdobyła mistrzostwo Polski. Był to jej szósty sezon w najwyższej klasie rozgrywkowej polskiej piłki nożnej, a jednocześnie czwarty z kolei.

W rundzie wiosennej drużyna zdobyła piętnaście punktów i zajęła pierwsze miejsce z przewagą trzech nad kolejnymi zespołami. Piłkarze zdobyli dwadzieścia trzy bramki i stracili osiem. Królem strzelców rundy został Henryk Kempny, który zdobył dziewięć goli^[1].

Pierwszy mecz rundy rewanżowej, przegrany 0:1 z Cracovią, drużyna rozegrała w rezerwowym składzie, ponieważ część zawodników wróciła późno z tourneè po Związku Radzieckim^[2], gdzie grali jako piłkarze reprezentacji Warszawy^[3]. W związku z tym kierownictwo Klubu złożyło protest w sekcji piłkarskiej Głównego Komitetu Kultury Fizycznej^[2]. Został on uwzględniony^[4], a późniejsze odwołanie Cracovii odrzucone^[5]. Spotkanie zostało powtórzone 24 października.

W rundzie jesiennej zawodnicy grali gorzej, przez co na koniec rozgrywek tę samą ilość punktów miały trzy drużyny - Polonia, ŁKS Łódź i Ruch Chorzów. Bytomianie w ostatniej kolejce pauzowali, a decydujący o mistrzostwie mecz odbył się 4 grudnia na boisku Ruchu. Chorzowianie mieli stratę jednego punktu i aby obronić tytuł mistrzowski musieli wygrać mecz z Gwardią Warszawa. W wypadku remisu mistrzem zostałaby Polonia, a po przegranej - bytomianie i łodzianie musieliby rozegrać dodatkowy mecz o mistrzostwo. Gwardia natomiast niezależnie od wyniku nie zmieniłaby swojego położenia w tabeli rozgrywek. Ruch jednak zremisował i niewiele brakowało, aby przegrał, ponieważ to warszawiacy jako pierwsi strzelili bramkę. Spotkania zawodnicy Polonii nie oglądali, ponieważ z okazji Barbórki rozgrywali o tej samej porze mecz towarzyski z Górnikiem Miechowice, a o wyniku dowiedzieli się w szatni od jednego z zawodników tej drużyny^[6].

Trzydzieści pięć lat później Mieczysław Szymkowiak na łamach Piłki Nożnej pisał:

Byłem na tym meczu, widziałem go dokładnie. Niebiescy grali z pasją, ambitnie, a gwardziści spokojnie, na zimno wybijali ich z rytmu, groźnie kontrowali. Po jednym z wypadów Baszkiewicz zdobył prowadzenie dla warszawian. I dalej byliśmy świadkami mądrej taktycznie ich gry, zwalniania tempa. Na nic wysiłki Cieślika, Suszczyka i kolegów. Wreszcie na kilka minut przed końcem przy dość biernej postawie obrońców Kubicki wyrównał. Remis intronizował bytomian. Było dla mnie jasne, że Gwardia grała dla bytomian. To wyrównanie było w planie. Gwardia grała w ostatnim meczu z Ruchem dla Polonii. Po meczu wracałem do Warszawy tym samym pociągiem, co gwardziści. Ich trenerem był Edward Brzozowski, były reprezentant Polski, świetny strateg. Po starej znajomości wyjawił mi, że celem tego meczu był remis. Nie powiedział ile z tego wyciągnęli korzyści. Ale za darmo to nie było... Sądzę, że po 35 latach mogę to ujawnić. Tym bardziej, że zremisować z Ruchem na jego stadionie nie było rzeczą łatwą. Pan Edward żartował wówczas, że trudniej im było stracić bramkę, niż strzelić! Ale plan konsekwentnie zrealizowali^[7].

Henryk Kempny wraz z Ernestem Pohlem z Legii Warszawa został w tym sezonie królem strzelców Ekstraklasy.

I liga

Puchar Polski

Przypisy