Polska Flota Napowietrzna
| Częstotliwość | dwutygodnik, miesięcznik |
|---|---|
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
| Adres | Poznań ul. Ludwiki 10 |
| Wydawca | Inspektorat Wojsk Lotniczych |
| Organ prasowy | Inspektorat Wojsk Lotniczych |
| Pierwszy numer | 1 sierpnia 1918 |
| Ostatni numer | grudzień 1920 |
| Redaktor naczelny | Jerzy Syrokomla-Syrokomski |
| Stali współpracownicy | Bolesław Grajeta, Władysław Zalewski, January Grzędziński, Bogdan Kwieciński |
| Format | zeszyt |
| Liczba stron | 33 |
Polska Flota Napowietrzna – dwutygodnik lotniczy, wydawany przez Inspektorat Wojsk Lotniczych w Poznaniu, a w późniejszym czasie wydawany w Warszawie, od nr. 6 ukazywał się jako miesięcznik. Ostatni numer pisma ukazał się w grudniu 1920 r.(połączony: nr 9,10,11,12)[1].
Czasopismo poruszało tematy z dziedziny lotnictwa wojskowego, cywilnego, motoryzacji oraz modelarstwa lotniczego. Inicjatorami powstania pisma byli: płk. Aleksander Wańkowicz, gen. Jan Wroczyński, ppłk Feliks Bołsunowski, Tadeusz Grochowski, Gustaw Macewicz, Adam Haber-Włyński, ppłk. Jerzy Syrokomla-Syrokomski. Pomoc i wsparcie udzielił gen. Józef Dowbor-Muśnicki. Z inicjatywy redakcji czasopisma oraz Inspektora Wojsk Lotniczych gen. ppor. Gustawa Macewicza 28 września 1919 r. zorganizowano na lotnisku Poznań-Ławica pierwsze w Polsce po odzyskaniu niepodległości zawody i pokazy lotnicze z udziałem kilku tysięcy widzów. W czasie dwudniowej imprezy odbyły się konkursy i pokazy pilotażu, akrobacji, wzloty balonem oraz loty pasażerskie dla widzów[2]. Z inicjatywy redakcji PFN 30 października 1919 r. powołano pierwszą w Polsce organizację lotnictwa sportowego pod nazwą Aeroklub Polski w Poznaniu.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ LOTNIK nr 4/1924 r. „Historja rozwoju czasopism lotniczych w Polsce”.
- ↑ Dr Mariusz Niestrawski: Mityng lotniczy na lotnisku w Ławicy 28–29 września 1919 roku. www.infolotnicze.pl, 2017-05-25.
Bibliografia
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).