Polska Partia Przyjaciół Piwa

Polska Partia Przyjaciół Piwa

Państwo	Polska
Skrót	PPPP
Lider	Janusz Rewiński (1990–1992), Leszek Bubel (1992–1993)
Data założenia	28 grudnia 1990
Data rozwiązania	1993
Adres siedziby	Al. Jerozolimskie 125/127, 02-017 Warszawa
Ideologia polityczna	partia satyryczna
Liczba członków	ponad 10 tys. (1991)
Strona internetowa

Leszek Bubel (pierwszy od prawej) i Janusz Rewiński (drugi od prawej) podczas spotkania zarządu PPPP

Polska Partia Przyjaciół Piwa (PPPP) – polska partia polityczna, założona w 1990 przez satyryka Janusza Rewińskiego. Sądownie została zarejestrowana 28 grudnia 1990. Prowadziła działalność do 1993.

Historia

Geneza partii

Pomysł utworzenia ugrupowania powstał w kręgu osób realizujących program telewizyjny z końca lat 80. Skauci piwni. Brali w nim udział m.in. Janusz Rewiński, Krzysztof Piasecki, Bohdan Smoleń i Stanisław Zygmunt. Na fali popularności programu powstało stowarzyszenie Skauci Piwni, które przeobraziło się w partię polityczną, wzorowaną w swoim charakterze na Pomarańczowej Alternatywie i innych ruchach quasi-politycznych z tamtego okresu.

Sukces polityczny PPPP

Pomysłodawcą przekształcenia stowarzyszenia w partię była redakcja nieistniejącego już miesięcznika dla mężczyzn „Pan”. Początkowo powstanie partii było traktowane przez jej twórców jako żart, ale umożliwiło dostanie się do Sejmu osobom zajmującym się na poważnie biznesem i polityką. Oficjalnie celem PPPP było promowanie kulturalnego stylu picia piwa w pubach (stylizowanych na angielskie), zamiast wódki, a tym samym zwalczanie alkoholizmu^[2].

Fragment programu wyborczego PPPP:

Władzą naczelną partii były walne zgromadzenie i ława najwyższa. W skład ławy wchodził prezydent partii oraz 10–15 członków. Działały również okręgowe ławy piwne. Pierwszym prezydentem PPPP został Janusz Rewiński, a wiceprezydentem Adam Halber.

Niecodzienna nazwa i rozczarowanie transformacją ustrojową w Polsce sprawiły^[3], że w wyborach parlamentarnych w 1991 partia uzyskała względnie wysokie poparcie, tj. 3,27% głosów (dziesiąty wynik na 111 komitetów wyborczych), co pozwoliło PPPP na wprowadzenie do Sejmu 16 posłów.

Rozpad partii

Janusz Rewiński

Partia wkrótce podzieliła się na dwie frakcje – Małe Piwo i Duże Piwo, mimo oświadczeń Rewińskiego, że piwo nie jest ani ciemne, ani jasne, jest po prostu smaczne.

• tzw. Małe Piwo skupiło 3 posłów (Adam Halber, Krzysztof Ibisz i Adam Piechowicz), którzy działali w Sejmie przez kilka miesięcy jako Koło Poselskie Spolegliwość, a następnie (po odejściu Adama Halbera do SLD) jako Koło Poselskie Partii Emerytów i Rencistów „Nadzieja”.
• tzw. Duże Piwo obejmowało 13 posłów (Tomasz Bańkowski, Tomasz Brach, Leszek Bubel, Sławomir Chabiński, Andrzej Czernecki, Jerzy Dziewulski, Zbigniew Eysmont, Tomasz Holc, Marek Kłoczko, Janusz Rewiński, Cezary Urbaniak, Jan Zylber i Andrzej Zakrzewski) i funkcjonowało w Sejmie pod nazwą Polski Program Gospodarczy. Kilka miesięcy po utworzeniu rządu Hanny Suchockiej posłowie PPG razem z posłami KLD utworzyli 6 listopada 1992 wspólny klub poselski pod nazwą Polski Program Liberalny, do którego nie wstąpili Andrzej Czernecki i Leszek Bubel.

Od 1992 prezydentem PPPP był Leszek Bubel, pod wodzą którego w wyborach parlamentarnych w 1993 partia uzyskała jedynie 0,1% głosów, w efekcie czego ugrupowanie zaprzestało jakiejkolwiek działalności (nie zostało ponownie zarejestrowane zgodnie z wymogami nowej ustawy z 1997). Głównym powodem tak słabego rezultatu wyborczego był fakt, że posłowie PPPP kandydowali do Sejmu z innych list wyborczych, głównie KLD. Jako członkowie PPPP z listy Samoobrony kandydowali m.in. ludzie sportu: Kazimierz Górski, Andrzej Supron czy Władysław Komar.

W 2007 działacze związani z Leszkiem Bublem rozpoczęli próby ponownej rejestracji PPPP, jednak bez powodzenia.

Zobacz też

• Kompozycja marketingowa

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Strona o PPPP. polskapartiaprzyjaciolpiwa.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-14)].