Polska Partia Socjalistyczna – Lewica (1926–1931)
Państwo | |
---|---|
Skrót | PPS-Lewica |
Lider | Andrzej Czuma (do 1929) |
Data założenia | |
Data rozwiązania | luty 1931 |
Ideologia polityczna | |
Poglądy gospodarcze | |
Liczba członków | 12 tys. (1927), 20 tys. (przed rozwiązaniem)[1] |
Polska Partia Socjalistyczna – Lewica – polska radykalno-socjalistyczna partia polityczna, funkcjonująca w latach 1926–1931.
Utworzona została 13 czerwca 1926 roku przez działaczy lewego skrzydła Polskiej Partii Socjalistycznej z Andrzejem Czumą na czele. W 1927 roku liczyła 12 tys. członków, działających głównie na terenie Lublina, Krakowa i Śląska Cieszyńskiego. W partii trwał konflikt między komunistami (Alfred Bem, Franciszek Polka, Romuald Gadomski) a działaczami dążącymi do zachowania niezależności od KPP (Andrzej Czuma, Stanisław Berent, Albin Różycki). Po aresztowaniu Andrzeja Czumy w styczniu 1929 roku kierownictwo partii przeszło w ręce komunistów, co doprowadziło do rozłamu (grupa Andrzeja Czumy ostatecznie znalazła się w Związku Związków Zawodowych). PPS-Lewica faktycznie stała się legalną przybudówką Komunistycznej Partii Polski. W lutym 1931 policja aresztowała wszystkich delegatów II Kongresu PPS-Lewicy. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Sosnowcu z 26 lutego 1930, zatwierdzonym przez Sąd Apelacyjny w Warszawie 20 grudnia 1930, Polska Partia Socjalistyczna – Lewica została uznana za organizację antypaństwową, a następnie rozwiązana decyzją ministra spraw wewnętrznych, która weszła w życie 14 lutego 1931[2]. Organami prasowymi partii były: "Robociarz", "Głos Pracy"[3].
Przypisy
- ↑ Felicja Kalicka, Postępy i trudności jednolitofrontowej walki proletariatu w pierwszej połowie 1934 r., [w:] Nina Zachariasz (red.), Z zagadnień jednolitego frontu KPP i PPS w latach 1933-1934., Warszawa: Książka i Wiedza, Zakład Historii Partii przy KC PZPR, 1967, s. 227 .
- ↑ Obwieszczenie. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 2, s. 33-34, 14 lutego 1931.
- ↑ Polska Partia Socjalistyczna – Lewica (2), [w:] Józef Czyżewski (red.), Słownik historii Polski, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1973, s. 335 .
Literatura
- Józef Kowalski: Trudne lata. Problemy rozwoju polskiego ruchu robotniczego 1929–1935. Warszawa: PWN, 1966.
- PPS Lewica 1926–1931: materiały źródłowe. oprac., wstępem i przypisami opatrzył Ludwik Hass. Warszawa: Książka i Wiedza, 1963.
- Encyklopedia Powszechna PWN, wyd. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, W-wa 1975, s. 628
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).