Polska Partia Socjalistyczna – Opozycja (1919)

Polska Partia Socjalistyczna – Opozycja – grupa wyłoniona z Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) w 1919 r. po decyzji PPS o rozbiciu dotychczasowych Rad Delegatów Robotniczych, w skład w których wchodzili przedstawiciele PPS i Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (KPRP), i tworzeniu Rad Niepodległościowo-Socjalistycznych. Głosiła hasło niepodległej Polskiej Republiki Socjalistycznej opartej na władzy Rad Delegatów Robotniczych.

Po złamaniu uchwał partyjnych i pozostaniu w dotychczasowych radach robotniczych, Rada Naczelna PPS 19-20 czerwca 1919 r. zawiesiła w prawach członków Żarskiego i Łukaniewicza. Działacze PPS przeciwstawiający się rozbiciu Rad skupili się wokół Tadeusza Żarskiego i Adama Landy. W oparciu o opozycyjne grupy zorganizowano warszawski komitet PPS-Opozycji, zaś 31 sierpnia 1919 r. odbyła się warszawska konferencja. Od tej pory PPS-Opozycja występowała jako organizacja odrębna. Nie udało się jej jednak zorganizować większej organizacji.

W dniach 27–28 września 1919 r. w Warszawie obradował nielegalnie Zjazd PPS-Opozycji, który opowiedział się za dyktaturą proletariatu w postaci Polskiej Republiki Socjalistycznej, współpracą z KPRP i przystąpieniem do Międzynarodówki Komunistycznej.[1]

W sierpniu 1920 r. większość jej członków przyłączyła się do KPRP.

Przypisy

  1. ↑ Ważniejsze daty z dziejów Polskiej Partii Socjalistycznej, [w:] PPS wspomnienia z lat 1918-1939, t. 2, Warszawa: Wydawnictwo "Książka i Wiedza" Robotnicza Spółdzielnia Wydawnicza „Prasa-Książka-Ruch”, 1987, s. 1291, ISBN 83-05-11291-8.

Bibliografia

  • Jerzy Holzer, Polska Partia Socjalistyczna w latach 1917-1919, Warszawa 1962;
  • Aleksandra Tymieniecka, Warszawska organizacja PPS 1918-1939, Warszawa 1982 ISBN 83-01-042044
  • Jan Alfred Reguła (pseud.) (Józef Mitzenmacher), Historia Komunistycznej Partii Polski w świetle faktów i dokumentów Toruń 1994 (reprint wyd. międzywojennego), ISBN 83-901295-0-7;