Polska na halowych mistrzostwach Europy w lekkoatletyce
Polska na halowych mistrzostwach Europy w lekkoatletyce | ||||
Flaga Polski | ||||
Kod EA | POL | |||
Federacja | Polski Związek Lekkiej Atletyki | |||
Strona www | www.pzla.pl | |||
Klasyfikacja wszech czasów | ||||
Medale Pozycja: 5. | Złoto 68 | Srebro 61 | Brąz 80 | Razem 209 |
Polska na halowych mistrzostwach Europy w lekkoatletyce – reprezentacja Polski uczestniczy w halowym lekkoatletycznym czempionacie Starego Kontynentu od jego drugiej edycji, która odbyła się w Pradze w 1967 roku[1][2] – w stolicy Czechosłowacji wystąpili jednak tylko mężczyźni.
Pierwsze medale na halowych mistrzostwach Europy Polacy wywalczyli już w pierwszym starcie – wicemistrzostwo zdobyła sztafeta 4 x 2 okrążenia w składzie Edward Romanowski, Jan Balachowski, Edmund Borowski i Tadeusz Jaworski, a brązowe krążki przypadły kulomiotowi Władysławowi Komarowi oraz skoczkowi w dal Andrzejowi Stalmachowi[1][3]. W 1968 roku w Madrycie Polacy zdobyli pierwsze dwa złote medale imprezy – Andrzej Badeński był najlepszy w biegu na 400 metrów, a drugiej złoto wywalczyła sztafeta 4 x 2 okrążenia w składzie Waldemar Korycki, Jan Balachowski, Jan Werner i Andrzej Badeński[1]. W trzecim starcie reprezentacji Polski w halowych mistrzostwach Europy (wówczas rozgrywanych jeszcze pod nazwą Europejskich Igrzysk Halowych[4]), w 1969 w Belgradzie, Irena Szewińska została pierwszą Polką, która zdobyła medal (złoto w biegu na 60 metrów[5]) halowego czempionatu, a reprezentacja z sześcioma złotymi i trzema srebrnymi medalami pierwszy i ostatni raz w historii zajęła pierwsze miejsce w tabeli medalowej imprezy[4].
Pierwszym Polakiem, który na jednych halowych mistrzostwach Europy zdobył więcej niż jeden medal był Andrzej Badeński (dwa złote medale w 1968)[3]. Najwięcej medali reprezentanci Polski zdobyli w 1973 na mistrzostwach w Rotterdamie – z Holandii Polacy wrócili z dwunastoma medalami[2]. Dwukrotnie reprezentanci Polski zdobyli dziesięć medal – miało to miejsce podczas czempionatów w 1975 roku w Katowicach oraz w 1980 w Sindelfingen[3][5][4]. Najsłabiej reprezentacja wypadła w dwóch występach kiedy to z mistrzostw w 1983 i 1989 roku wracała tylko z jednym medalem (w obu przypadkach były to krążki brązowe)[2][4][3][5].
Dorobek Polski na halowych mistrzostwach Europy
W ciągu 52 letniej historii halowych mistrzostw Europy i europejskich igrzysk halowych Polacy zdobyli w sumie 209 medali – 68 złotych, 61 srebrnych i 80 brązowych. W latach 1967 – 2021 reprezentanci Polski wystartowali w historii w 371 finałach oraz zdobyli 2094 punkty w klasyfikacji punktowej wszech czasów (według obecnie używanego systemu punktowania miejsc 8-7-6–5–4–3–2–1).
Halowe mistrzostwa Europy | Liczba Polaków | Złoto | Srebro | Brąz | Razem | Finały | Punkty |
Praga 1967 | 0 | 1 | 2 | 3 | 6 | 21 | |
Madryt 1968 | 2 | 2 | 1 | 5 | 7 | 32 | |
Belgrad 1969 | 6 | 3 | 0 | 9 | 13 | 57 | |
Wiedeń 1970 | 1 | 4 | 3 | 8 | 14 | 77 | |
Sofia 1971 | 3 | 2 | 2 | 7 | 11 | 68 | |
Grenoble 1972 | 1 | 2 | 2 | 5 | 10 | 53 | |
Rotterdam 1973 | 2 | 3 | 7 | 12 | 16 | 100 | |
Göteborg 1974 | 4 | 2 | 2 | 8 | 14 | 87 | |
Katowice 1975 | 2 | 3 | 5 | 10 | 19 | 107 | |
Monachium 1976 | 1 | 1 | 3 | 5 | 8 | 47 | |
San Sebastián 1977 | 2 | 1 | 5 | 8 | 16 | 85 | |
Mediolan 1978 | 1 | 3 | 1 | 5 | 10 | 61 | |
Wiedeń 1979 | 3 | 3 | 0 | 6 | 10 | 61 | |
Sidelfingen 1980 | 4 | 4 | 2 | 10 | 15 | 99 | |
Grenoble 1981 | 2 | 1 | 2 | 5 | 7 | 40 | |
Mediolan 1982 | 1 | 1 | 2 | 4 | 5 | 32 | |
Budapeszt 1983 | 0 | 0 | 1 | 1 | 5 | 21 | |
Göteborg 1984 | 2 | 0 | 1 | 3 | 9 | 49,5 | |
Ateny/Pireus 1985 | 0 | 0 | 2 | 2 | 5 | 24 | |
Madryt 1986 | 0 | 2 | 0 | 2 | 8 | 35,5 | |
Liévin 1987 | 1 | 0 | 2 | 3 | 6 | 31 | |
Budapeszt 1988 | 1 | 0 | 1 | 2 | 4 | 25 | |
Haga 1989 | 0 | 0 | 1 | 1 | 6 | 24 | |
Glasgow 1990 | 1 | 0 | 1 | 2 | 4 | 19 | |
Genua 1992 | 0 | 1 | 1 | 2 | 4 | 22 | |
Paryż 1994 | 0 | 0 | 3 | 3 | 5 | 28 | |
Sztokholm 1996 | 0 | 1 | 2 | 3 | 5 | 28 | |
Walencja 1998 | 3 | 2 | 1 | 6 | 12 | 73 | |
Gandawa 2000 | 0 | 1 | 2 | 3 | 4 | 26 | |
Wiedeń 2002 | 4 | 1 | 2 | 7 | 12 | 70 | |
Madryt 2005 | 1 | 3 | 2 | 6 | 10 | 56 | |
Birmingham 2007 | 31[6] | 2 | 0 | 3 | 5 | 10 | 54,5 |
Turyn 2009 | 24[7] | 1 | 0 | 2 | 3 | 8 | 45 |
Paryż 2011 | 18[8] | 2 | 2 | 1 | 5 | 8 | 56 |
Goeteborg 2013 | 1 | 1 | 1 | 3 | 6 | 30,5 | |
Praga 2015 | 1 | 2 | 5 | 8 | 18 | 84 | |
Belgrad 2017 | 7 | 2 | 3 | 12 | 16 | 103 | |
Glasgow 2019 | 5 | 2 | 0 | 7 | 12 | 72 | |
Toruń 2021 | 1 | 5 | 4 | 10 | 13 | 90 | |
Suma: | 68 | 61 | 80 | 209 | 371 | 2094 pkt. |
---|
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c Witold Gerutto, Maciej Wawrzykowski, Otton Pieszewicz, Zdzisław Drozdowski: 50 lat PZLA – Rocznik Jubileuszowy 1968. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1969.
- ↑ a b c Janusz Rozum (koordynacja) oraz Komisja Statystyczna Polskiego Związku Lekkiej Atletyki: Biuletyn Polskiego Związku Lekkiej Atletyki – wydanie specjalne z okazji 80 lecia PZLA. Warszawa: 1999.
- ↑ a b c d European Indoor Championships (Men). gbrathletics. [dostęp 2010-11-05]. (ang.).
- ↑ a b c d Janusz Rozum, Daniel Grinberg, Zbigniew Jonik, Henryk Kurzyński, Leszek Luftman, Stefan Pietkiewicz, Tadeusz Wołejko: 90 lat polskiej lekkoatletyki 1919–2009. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2009. ISBN 978-83-902509-9-1.
- ↑ a b c European Indoor Championships (Women). gbrathletics. [dostęp 2010-11-06]. (ang.).
- ↑ Janusz Rozum: Skład reprezentacji Polski na Halowe ME w Birmingham. Oficjalny portal Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. [dostęp 2010-11-05]. (pol.).
- ↑ Rafał Bała: HME W TURYNIE: Ostateczny skład reprezentacji Polski. Oficjalny portal Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. [dostęp 2010-11-05]. (pol.).
- ↑ SKŁAD REPREZENTACJI NA HME W PARYŻU. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 2011-02-27]. (pol.).
Linki zewnętrzne
- 33. HME w cyfrach. pzla.pl. [dostęp 2015-03-11]. (pol.).
Media użyte na tej stronie
Autor: FilRB / Maix, Licencja: CC BY-SA 3.0
A gold/silver/bronze medals icon for Europe Championships
Autor: Erik van Leeuwen, attribution: Erik van Leeuwen (bron: Wikipedia)., Licencja: GFDL
Tomasz Majewski at the European Athletics Indoor Championships 2009 in Turin
Irena Kirszenstein w 1964 r.