Polski Kontyngent Wojskowy w Saharze Zachodniej

Polski Kontyngent Wojskowy w Misji Organizacji Narodów Zjednoczonych na rzecz referendum w Saharze Zachodniej
POLLOG

ONZ MINURSO
Sahara Zachodnia
Historia
Państwa wystawiające	Polska
Państwa mandatowe	Sahara Zachodnia
Decyzja o użyciu	1991
Konflikt zbrojny
wojna w Saharze Zachodniej
Organizacja
Typ	logistyczny
Skład	Batalion Logistyczny, Centralna Składnica Zaopatrzenia
Liczebność	ok. 350 żołnierzy

Polski Kontyngent Wojskowy w Misji Organizacji Narodów Zjednoczonych na rzecz referendum w Saharze Zachodniej – wydzielony komponent Sił Zbrojnych RP, przeznaczony do zabezpieczenia logistycznego ONZ-owskich sił pokojowych w Saharze Zachodniej w latach 1991–1992. Odwołany przed przetransportowaniem w rejon misji i przeformowany w Polski Kontyngent Wojskowy w Kambodży.

Historia

W 1985 Sekretarz generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych Javier Pérez de Cuéllar oraz Organizacja Jedności Afrykańskiej rozpoczęli misję dobrych usług, mającą na celu zakończenie toczącej się już od dekady wojny w Saharze Zachodniej, w której walki prowadziły Front Polisario i Maroko. Po trzech latach negocjacji osiągnięto porozumienie (nie kończyło ono jednak konfliktu), na podstawie którego w 1991 Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych wydały rezolucję powołującą Misję Organizacji Narodów Zjednoczonych na rzecz referendum w Saharze Zachodniej (MINURSO)^[1].

Na straży przeprowadzenia referendum miał stać kontyngent wojskowy i policyjny, liczący łącznie ok. 2000 osób. Jednym z państw-kontrybutorów MINURSO miała być Polska – ze względu na bogate doświadczenia w sferze zabezpieczenia logistycznego sił pokojowych ONZ (w latach 1973-1979 POLLOG UNEF II w Egipcie, 1964-1993 POLLOG UNDOF w Syrii i 1989-1990 POLLOG UNTAG w Namibii) polski kontyngent wojskowy stanowiły: batalion logistyczny i Centralna Składnica Zaopatrzenia, łącznie ok. 350 żołnierzy, pod względem struktury, liczebności i zadań bardzo zbliżony do batalionu w ramach sił UNTAG. Zadania te miały obejmować:

• transport ludzi, materiałów budowlanych, sprzętu i żywności do obozu oraz na pozycje sił pokojowych,
• zabezpieczenie funkcjonowania obozów i pojazdów wojsk wielonarodowych,
• kierowanie Centralną Składnicą Zaopatrzenia^[2].

Transport morski ze sprzętem batalionu wypłynął w morze 1 września 1991 roku, jednak został on zawrócony. Sytuacja w Saharze Zachodniej pogorszyła się wskutek ofensywy marokańskiej i przewidziane na 6 września 1991 rozpoczęcie okresu przejściowego prowadzącego do przeprowadzenia referendum było niewykonalne – w tej sytuacji wysłanie kontyngentów wojskowych było zbyt ryzykowne i Rada Bezpieczeństwa zaproponowała zastąpienie ich obserwatorami wojskowymi. Jednocześnie od października 1991 trwały przygotowania do wdrożenia Tymczasowej Administracji ONZ w Kambodży (UNTAC), w skład której weszły też wojska międzynarodowe. Polski rząd zaaprobował propozycję ONZ dotyczącą skierowania batalionu logistycznego do Kambodży. Ze względu na odmienność warunków i poszerzenie zakresu działań (z logistycznych na logistyczno-inżynieryjne) oraz znaczące zwiększenie stanu osobowego (z ok. 350 do ok. 700 żołnierzy) nastąpiło jego ponownie formowanie^[3].

Polskie zaangażowanie w MINURSO ostatecznie objęło tylko obserwatorów wojskowych^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Fularczyk. Warunki realizacji zadań mandatowych w Misji UNTAC (1992-1993) w Kambodży na przykładzie działalności 2 kompanii wsparcia logistycznego. „Cywilizacja i Polityka 2019 Tom 17 Nr 17”. Gdańsk: Uniwersytet Gdański. ISSN 1732-5641. 
• Tadeusz Jędrzejczak: 18 Mgnień Tropiku – Wojsko Polskie w Kambodży 1992-1993. Gdynia: Wydawnictwo Manufaktura Słów, 2019. ISBN 978-83-66115-17-0.
• Oficjalna strona internetowa MINURSO (ang.). [dostęp 2020-01-30].