Polski Narodowy Kościół Prawosławny

Polski Narodowy Kościół Prawosławny
Klasyfikacja systematyczna wyznania
Chrześcijaństwo
 └ Kościoły wschodnie
   └ Polskokatolicyzm
     └ Prawosławie
Ustrój kościelny

episkopalno-synodalna

Obrządek

łaciński

Zwierzchnik

Mitrat Andrzej Huszno

Zasięg geograficzny

 Polska

Członkostwo

Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny (1926–1939)
Autokefaliczny Kościół Prawosławny w Generalnej Guberni (1940–1945)
Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny (1945–1949)

Polski Narodowy Kościół Prawosławny – Polsko-Katolicki Kościół Narodowy wspólnota prawosławna posługująca się obrządkiem łacińskim, która istniała w Polsce jako autonomiczny Kościół pod jurysdykcją Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego w latach 1926–1949.

Historia

Polski Narodowy Kościół Prawosławny powstał w 1926 w wyniku przyjęcia przez Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny do unii kościelnej grupy księży i wiernych z diecezji misyjnej Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego. Administratorem i organizatorem tej denominacji był ksiądz Andrzej Huszno z Dąbrowy Górniczej.

W latach 30. XX wieku w łonie wspólnoty doszło do podziałów między duchownymi co znacznie osłabiło Polski Narodowy Kościół Prawosławny liczebnie. Denominacja zanikła po 1939 a ostatnia parafia Kościoła z siedzibą w Warszawie przestała istnieć formalnie w 1949[1].

Charakterystyka

Polski Narodowy Kościół Prawosławny wyznawał doktrynę prawosławną, jednak w obrzędowości posługiwał się liturgią łacińską.

Różnice z Kościołem rzymskokatolickim odnosiły się do:

Wprowadzono też nieznaczne zmiany w księgach liturgicznych polegające na dopasowaniu mszału rzymskiego do nauczania Cerkwi prawosławnej.

Prezbiterów Polskiego Narodowego Kościoła Prawosławnego nie obowiązywał celibat.

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

  • Grzegorz Pelica, Kościół prawosławny w województwie Lubelskim (1918–1939), Lublin 2007. ISBN 978-83-925882-0-7

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie