Polski koń zimnokrwisty

Polski koń zimnokrwisty

Polski koń zimnokrwisty – mały lub średniej miary koń zimnokrwisty w typie pospiesznoroboczym, hodowany w Polsce. Polskie konie zimnokrwiste są zbliżone genetycznie do konia ardeńskiego. Jako że coraz rzadziej używa się ich do pracy, wzrosło znaczenie tych koni jako eksportowych zwierząt rzeźnych[1].

Oprócz pracy na wsi gdzie wykorzystywane są podstawowe zalety tej rasy tj. siła i wytrzymałość, polski koń zimnokrwisty coraz częściej spotykany jest u jeźdźców rekreacyjnych z uwagi na komfort jazdy a przede wszystkim minimalne "wybicie" podczas biegu. Ma to duże znaczenie przy hipoterapii i rekonwalescencji. Niewątpliwie jego wszechstronność tj. możliwość jazdy w siodle oraz pociągnięcia bryczki w sezonie wiosenno-letnim, jak i sań w sezonie zimowym działa na plus tej rasy w wykorzystaniu rekreacyjnym.

Polskie konie zimnokrwiste z uwagi na częste wychowanie przez pierwszego właściciela i pracę w gospodarstwie, podczas układania do jazdy wykazują stałą pozytywną reakcję na komendy głosowe. Należy jednak pamiętać iż nierzadko główną rolę gra tutaj ton i natężenie głosu a nie wypowiadane słowa[2].

Hodowla

Obecnie istniejąca rasa wyhodowana została w XIX wieku na bazie rodzimych małych koni roboczych, uszlachetnianych importowanymi końmi zimnokrwistymi, głównie z Belgii, Francji i Niemiec[1]. Nazwa „koń zimnokrwisty” pojawiła się w polskiej literaturze fachowej w roku 1964 wraz z wydaniem drukiem pierwszej księgi stadnej pod tytułem Księga Stadna Koni Zimnokrwistych i Pogrubionych. Wdrażane są programy ochronne mające na celu zachowanie tej rasy[3].

Odmiany lokalne

Wyróżnia się, między innymi, następujące odmiany rasy polski koń zimnokrwisty:

  • konie sokólskie – silne, o dobrych chodach, najczęściej w maści kasztanowatej z jasną grzywą i ogonem[1],
  • konie lidzbarsko-warmińskie – konie o dużej masie ciała i domieszce krwi döli i koni północnoszwedzkich[1],
  • konie łowicko-sochaczewskie – wyhodowane pod wpływem ogierów belgijskich i ardeńskich, najczęściej o maści kasztanowatej[1]
  • konie sztumskie – najcięższy regionalny typ konia zimnokrwistego w Polsce, pracujący głównie w stępie[4].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e zob. Martin Haller: Rasy Koni. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1997. ISBN 83-7073-121-X.
  2. ↑ Roman Prawocheński, Hodowla koni., Państ. Instytut Wydawnictw Rolniczych, 1950, OCLC 749365364 [dostęp 2021-03-24].
  3. ↑ Lubelski Związek Hodowców Koni, Program hodowli koni rasy polski koń zimnokrwisty [dostęp 2011-06-26] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-12].
  4. ↑ E. Cześnik, M. Jaszczyńska, E. Jastrzębska, W. Niewiński: Program hodowlany ochrony zasobów genetycznych koni rasy polski koń zimnokrwisty – typ sztumski. [dostęp 2011-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-21)].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Szkapina z dzwonkiem.jpg
Autor: Anna Zapotocka, Licencja: CC BY-SA 3.0
Koń z chomątem zaopatrzonym w dzwonek; polskie Tatry Zachodnie, luty 2010