Polskie Radio Baranowicze
| ||
 Budynek radia w 2011 roku | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Data założenia | 1 lipca 1938 | |
| Data likwidacji | 16 września 1939 | |
| Inne nazwy | • Rozgłośnia Baranowicka Polskiego Radia • Radio Baranowicze | |
| Właściciel | Skarb Państwa | |
| Prezes | Zbigniew Cis-Bankiewicz | |
| Format stacji | radio informacyjno-muzyczne | |
| Częstotliwości w miastach | Baranowicze 520 kHz | |
Polskie Radio Baranowicze – regionalna rozgłośnia Polskiego Radia w Baranowiczach, działająca w latach 1938–1939.
Początkowo planowano, że radiostacja ma powstać w Wołkowysku, jednak ostatecznie zdecydowano o zlokalizowaniu jej w Baranowiczach. Siedziba rozgłośni znajdowała się na przedmieściach, przy ul. Gabriela Narutowicza 72. Budowę nadajnika i biura rozpoczęto w lipcu 1937 i ukończono na wiosnę 1939. Autorem projektu budynku był katowicki architekt Tadeusz Eugeniusz Łobos. Wzniesione zostały dwa maszty radiowe (jeden z nich jako maszt główny, drugi jako reflektor) o wysokości 141 i 145 metrów oraz dwa studia radiowe[1].
Radio zostało uruchomione 1 lipca 1938 i nadawało na częstotliwości 520 kHz, a sygnał o mocy 50 kW[2] był dostępny w promieniu 120 km od nadajnika, co pozwalało na pokrycie większości województwa nowogródzkiego i północnej części poleskiego. Wraz z budową rozgłośni dokonano modernizacji miejscowej elektrowni, ponieważ stacja pobierała dwukrotnie więcej prądu niż dotychczas całe miasto. Rozgłośnia w Baranowiczach rozpoczęła stałą emisję programów 30 października 1938 na falach 577 m[1].
Jedynym dyrektorem w historii rozgłośni baranowickiej był Zbigniew Cis-Bankiewicz, pracujący także jako spiker. Spikerami stacji byli także Maryla Konzalówna i Stefan Sojecki, a technikami inż. Jerzy Foltański, inż. Roman Rogiński, inż. Borys Niewiadomski, inż. Teofil Terlecki i inż. Adam Twaróg.
W czasie kampanii wrześniowej rozgłośnia została zbombardowana przez Luftwaffe w dniach 14–16 września, 17 września do Baranowicz wkroczyła Armia Czerwona. Po wojnie, na wniosek polskich władz państwowych, nadajnik radiowy z Baranowicz został przekazany Polsce i przeniesiony do Radiostacji Centralnej w Raszynie[3]. Obecnie pomieszczenia biurowe są wykorzystywane przez telewizję białoruską.
Przypisy
- ↑ a b Dymitr Zagacki, Halo, halo, tu Baranowicze!, 2016-12-16.
- ↑ Tomasz Krzywicki: Szlakiem Adama Mickiewicza po Nowogródczyźnie, Wilnie i Kownie. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 1998, s. 147. ISBN 83-85557-48-2.
- ↑ Kalendarium historii Polskiego Radia
Bibliografia
| Programy ogólnopolskie i dla zagranicy |
| ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Rozgłośnie regionalne |
| ||||||
| Stacje miejskie i lokalne |
| ||||||
| Lokalne rozgłośnie tematyczne | |||||||
| Chóry i orkiestry |
| ||||||
| Inne podmioty należące lub powiązane | |||||||
| Serwisy internetowe |
|
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Logotyp Polskiego Radia SA, wersja z 2017 roku
Autor: Ruslan Raviaka, Licencja: CC BY 3.0
To zdjęcie zabytku historyczno-kulturalnego Białorusi.
Numer w rejestrze zabytków: