Polskie Towarzystwo Demokratyczne

Polskie Towarzystwo Demokratyczne − organizacja polityczna utworzona 24 maja 1909 roku w Poznaniu, w ówczesnym Wielkim Księstwie Poznańskim^[1]. Od czerwca 1910 roku pod nazwą Towarzystwo Demokratyczno-Narodowe.

Według programu organizacji celem Polskiego Towarzystwa Demokratycznego miało być zespolenie żywiołów demokratycznych ku obronie bytu narodowego oraz pracy nad rozwojem żywiołu polskiego w Rzeszy Niemieckiej, i to, na zasadzie narodowej odrębności oraz na podstawie ludowej w duchu demokratycznym.

Do rady głównej weszli:

• z Poznania: Antoni Chłapowski, Stefan Chociszewski, Bernard Chrzanowski, Kazimierz Krajna, Władysław Mieczkowski, Stanisław Nowicki, Celestyn Rydlewski, Karol Rzepecki, Władysław Seyda, Marian Seyda i Jan Zabłocki,
• z Wielkiego Księstwa Poznańskiego: Teodor Drachowski z Kobylnicy, Tomasz Jackowski z Jarocina, Antoni Karpiński z Gniezna, Teodor Kubacki z Pleszewa, Maciej hr. Mielżyński z Chobienic, Stanisław Niegolewski z Niegolewa, Edward Trzciński z Gocanówka, Józef Woziwodzki z Gostynia i Antoni Grzesiński z Wławia,
• ze Śląska: Wojciech Korfanty,
• z wychodźstwa: Stanisław Kochowicz z Recklinghausen.

Przypisy