Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie

Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie – organizacja zawodowa działająca w latach 1876-1939 we Lwowie, skupiająca do 1919 inżynierów działających w Galicji Wschodniej.

Siedziba Polskiego Towarzystwa Politechnicznego (stan obecny)

Działalność

Towarzystwo Politechniczne powstało w 1876 z inicjatywy dwudziestu dwóch inżynierów reprezentujących różne dziedziny techniki. Początkowo nosiło nazwę "Stowarzyszenie Ukończonych Techników", w 1878 na wniosek Józefa Jaegermanna otrzymało nazwę "Towarzystwo Politechniczne we Lwowie". Intencją założycieli było zrzeszenie inżynierów, dążenie do pogłębiania ich wiedzy, zapoznawanie z postępem technicznym oraz inicjowanie nawiązywania przez nich kontaktów. Od 1877 Towarzystwo wydawało własny magazyn, początkowo pod nazwą "Dźwignia", a następnie jako „Czasopismo Techniczne”. Organizacja utrzymywała się ze składek członkowskich i darowizn, od 1906 posiadała na własność niewielką kamienicę przy ulicy Józefa Bartłomieja Zimorowicza 9 (obecnie Dudajewa). W 1913 z Towarzystwa odeszli członkowie narodowości ukraińskiej i utworzyli własne "Ruskie Towarzystwo Techniczne", do dotychczasowej nazwy dodano przedrostek "Polskie", a 12 marca 1913 zmieniono zapis w statusie, przyjmując język polski za obowiązujący w organizacji. W tym czasie Towarzystwo liczyło 1019 członków, z czego 475 było mieszkańcami Lwowa, a 12 było z Imperium Rosyjskiego. Członkowie dzielili się na zwykłych, korespondencyjnych i honorowych. Filie Towarzystwa działały w Borysławiu, Drohobyczu, Kołomyi, Nowym Sączu, Przemyślu, Samborze, Stanisławowie, Stryju i Tarnowie. Do 1917 Towarzystwo zorganizowało siedem zjazdów techników, z czego trzy odbyły się we Lwowie. Podczas zjazdu w 1925 postanowiono, że w przypadku rozwiązania Towarzystwa jej aktywa zostaną przeniesione na rzecz Politechniki Lwowskiej z przeznaczeniem na stworzenie funduszu stypendialnego, dla studentów kontynuujących naukę zagranicą. Organizacja posiadała własną bibliotekę, która dużą część zbiorów otrzymywała jako darowizny, w 1934 liczyła 2578 pozycji i roczniki 52 czasopism. Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie było jednym z poprzedników powojennej Naczelnej Organizacji Technicznej. Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie zakończyło działalność we wrześniu 1939 po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną.

Członkowie

Przewodniczący

Przewodniczącymi towarzystwa (prezesami wydziału głównego) byli:

Sekretarze

Towarzystwo posiadało sekretarzy w osobach:

Członkowie honorowi

Przypisy

Bibliografia

• Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie 1877–1927. 1927: Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie, 1927, s. 96.
• Jakub Lewicki: Między tradycją a nowoczesnością: architektura Lwowa lat 1893–1918. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2005 s. 59—63. ISBN 83-88372-29-7.
• Józef Piłatowicz: Ruch stowarzyszeniowy inżynierów i techników polskich do 1939 r. T. II. Warszawa: Wydawnictwo Primum, 2005, s. 101–110. ISBN 83-921738-2-1.