Polskie tańce narodowe

"Tańce polskie", okładka zboru nut, 1890
Obraz Józefa Chełmońskiego Oberek (1878)

Polskie tańce narodowe – tańce wywodzące się z tańców ludowych z terenów całej Polski. Przyjmuje się wyróżnienie pięciu tańców o charakterze narodowym (krakowiak, polonez, mazur, oberek i kujawiak), które w trakcie rozwoju historycznego znacząco odbiegły od pierwowzorów wiejskich[1]. Pierwsze próby klasyfikacji tańców narodowych podejmowano w XIX w.[2][3][4]

Nazwy i cechy polskich tańców narodowych

  • krakowiak – żywy, polski taniec ludowy z okolic Krakowa, zaliczany do polskich tańców narodowych, w metrum 2/4 i w charakterystycznym, synkopowanym rytmie. Nazwa tańca pochodzi z XVIII wieku i odnosiła się do grupy tańców posiadających własne lokalne nazwy: mijany, dreptany, ścigany, skalmierzak, przebiegany.
  • polonez (fr. Polonaise – polski) – nazywany pierwotnie chodzonym. Jest polskim tańcem dworskim, choć jego korzenie tkwią w muzyce ludowej. Cechy: dostojny, raczej powolny, akcent na raz, metrum 3/4. Tempo umiarkowane i jednostajne.
  • mazur – pochodzi z Mazowsza. Cechy: tempo szybkie, akcentowane podskoki, żywy, „siarczysty”. Metrum 3/4 lub 3/8, dużo rytmów punktowanych, akcenty często na słabych częściach taktów.
  • oberek, zwany też obertasem – najszybszy z tańców narodowych. Cechy: bardzo szybki, w drobnych wartościach rytmicznych, wesoły, żywy, metrum 3/8. Akcenty podobne jak w mazurze.
  • kujawiak – pochodzi z Kujaw. Cechy: powolny, metrum 3/4. Najwolniejszy z tańców narodowych. Kolebany. Melodia utrzymana jest najczęściej w tonacji molowej.

Tańce w kulturze

W średniowieczu wszelkie tańce uznawane były przez duchowieństwo za niemoralne. Na wielu synodach zakazywano tańca na równi z pijaństwem czy rozpustnym ubiorem. Tańce były grzechem i rzekomo cieszyły szatana. Za najbardziej niegodne były jednak uznawane tańce, które chłopi wykonywali w karczmach[5].

W czasach stanisławowskich szkolnictwo taneczne było już rozwinięte. Swoją działalność kontynuowały szkoły konwiktowe, a do tematyki tanecznej powracały również powstałe po rozpadzie szkół jezuickich – szkoły podległe Komisji Edukacji Narodowej. Taniec był bardzo ważnym elementem w wiodącym wówczas ośrodku – Szkole Rycerskiej (Korpusie Kadetów)[6].

Mit tańców narodowych zyskał szczególne znaczenie w epoce romantyzmu. Pełnił funkcję jednoczącą polską kulturę. Dawał Polakom poczucie zakorzenienia, ciągłości i własnej wartości. Nieudokumentowana w piśmie kultura tradycyjna odgrywała na ziemiach polskich bardzo dużą rolę. Tańce narodowe stały się czynnikiem warunkującym zachowanie tożsamości narodowej[6].

Przypisy

  1. Komisja ds. Tańców Polskich Polskiej Sekcji CIOFF: Trochę historii (pol.). taniecpolski.cioff.pl. [dostęp 2015-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-27)].
  2. Kazimierz Brodziński: O tańcach polskich, [w:] Gazeta Krakowska, 1831, nr 236-242.
  3. Łukasz Gołębiowski: Spis rzeczy zawartych w 4 tomach opisujących zwyczaje i obyczaje Polaków, Warszawa 1830.
  4. Łukasz Gołębiowski: Gry i zabawy różnych stanów w kraju całym lub w niektórych tylko prowincjach, Warszawa 1831.
  5. Janusz Tazbir, Odrodzenie i reformacja w Polsce.
  6. a b Tomasz Nowak, Taniec narodowy w polskim kanonie kultury. Źródła, geneza, przemiany.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Herb Polski.svg
Uproszczony obraz godła Polski; oficjalne godło: Coat of arms of Poland-official.png
Zbiór najulubieńszych polonezów.jpg
Nuty. Zbiór najulubieńszych polonezów, wyd. 1890 Polonez kościuszkowski  ; Pożegnanie ojczyzny ; Polonez pożegnalny ; Polonez F-dur ; Polonez G-dur
Józef Chełmoński - Oberek (1878).jpg
Оберек (польский народный танец)