Poniatowo (powiat żuromiński)

	Poniatowo
	Poniatowo
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Powiat	żuromiński
Gmina	Żuromin
Liczba ludności (2011)	832
Strefa numeracyjna	23
Kod pocztowy	09-300
Tablice rejestracyjne	WZU
SIMC	0130286
	Położenie na mapie gminy Żuromin Poniatowo
	Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Poniatowo
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Poniatowo
	Położenie na mapie powiatu żuromińskiego Poniatowo
	53°02′52″N 19°52′21″E/53,047778 19,872500

Artykuł	53°2′52″N 19°52′21″E
- błąd	38 m
WD	53°3'N, 19°52'E
- błąd	20492 m
Odległość	3 m

Nieoficjalny herb wsi Poniatowo

Poniatowo – wieś (dawniej miasto) w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie żuromińskim, w gminie Żuromin^[5]^[4].

Miejscowość leży nad rzeką Wkrą, przy drodze wojewódzkiej nr 563 z Rypina do Żuromina, 3 km od Żuromina. Podczas okupacji naziści niemieccy zmienili nazwę wsi na Zollheim.

Miejscowość jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii św. Floriana.

Poniatowo uzyskało lokację miejską przed 1520 rokiem, zdegradowane przed 1790 rokiem^[6].

Części wsi

Integralne części wsi Poniatowo^[5]^[4]
SIMC	Nazwa	Rodzaj
1060553	Krukowiec	przysiółek

Historia

Początki osadnictwa w okolicy Poniatowa są datowane na XI – XII wiek. Było to osadnictwo puszczańskie, gdyż obszary te były pokryte gęstymi lasami i licznymi bagnami. Stwarzało to dogodne warunki dla żerowania i siedlisk zwierząt. Ponadto stanowiły poważny zasób gleb nadających się pod uprawę. W te niedostępne knieje leśne zapuszczali się myśliwi już w XI wieku w poszukiwaniu zwierząt futerkowych. Wysoki poziom rzeki Wkry umożliwiał im dalekie podróże. Oni to pierwsi skolonizowali te tereny, najpierw nad rzeką Wkrą, potem przenosili swoje siedziby w głąb puszczy^[7].

Nazwę Poniatowo spotykamy w dokumencie z 1401 r., w którym biskup płocki Jakub z Korzkwi potwierdził przynależność tej miejscowości do parafii w Chamsku. Wioska ta była wówczas własnością podkomorzego ciechanowskiego Pomścibora, protoplasty rodu Chamskich, i pozostała własnością jego potomków do połowy XVII w.^[8]^[9]

Miasto Poniatowo liczyło 200 mieszkańców, w XVII w. 701, w XVIII w. 400 mieszkańców. Zaczął rozwijać się przemysł, zbudowano gorzelnię, browar, odlewnię żelaza, tartak i młyn wodny. Mimo to w drugiej połowie XVIII w. Poniatowo utraciło prawa miejskie^[10].

Liczba mieszkańców z roku 1825 wzrosła z 400 do 715 osób, a w 1961 roku wieś liczyła 810 mieszkańców, głównym zajęciem ludności była i jest uprawa ziemi^[11].

Zobacz też

Poniatów

Przypisy

↑ Wieś Olszewo w liczbach, [w:] Polska w liczbach [online], polskawliczbach.pl [dostęp 2020-04-23] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 953 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
↑ ^a ^b ^c GUS. Rejestr TERYT
↑ ^a ^b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
↑ Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 62-63.
↑ G. Spychalski: Towarzystwo Miłośników Ziemi Zawkrzeńskiej, Zarys dziejów Żuromina.. 1987, s. 3.
↑ W. Lis: Diecezja Płocka. Struktura personalno–administracyjna. Płock: 1978, s. 464.
↑ J. Antoniewicz: Studia i materiały do dziejów Ziemi Zawkrzeńskiej. Warszawa: 1971, s. 37-77.
↑ Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. T. 8. Warszawa: 1887, s. 766.
↑ S. Arnold: Miasta polskie w Tysiącleciu. T. 2. Warszawa: 1967, s. 501 – 502.

Linki zewnętrzne

Poniatowo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 766 .

[pwl-1] Wieś Olszewo w liczbach, [w:] Polska w liczbach [online], polskawliczbach.pl [dostęp 2020-04-23] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.

[nsp-2] GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..

[poczta-3] Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 953 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .

[teryt-4] GUS. Rejestr TERYT

[R2013-5] Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)

[6] Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 62-63.

[7] G. Spychalski: Towarzystwo Miłośników Ziemi Zawkrzeńskiej, Zarys dziejów Żuromina.. 1987, s. 3.

[8] W. Lis: Diecezja Płocka. Struktura personalno–administracyjna. Płock: 1978, s. 464.

[9] J. Antoniewicz: Studia i materiały do dziejów Ziemi Zawkrzeńskiej. Warszawa: 1971, s. 37-77.

[10] Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. T. 8. Warszawa: 1887, s. 766.

[11] S. Arnold: Miasta polskie w Tysiącleciu. T. 2. Warszawa: 1967, s. 501 – 502.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

Miasto	Żuromin
Wsie	Będzymin Brudnice Chamsk Cierpigórz Dąbrowa Dąbrowice Dębsk Franciszkowo Kliczewo Duże Kliczewo Małe Kosewo Kruszewo Młudzyn Nowe Nadratowo Olszewo Poniatowo Raczyny Rozwozin Rzężawy Sadowo Stare Nadratowo Tadajówka Wiadrowo Wólka Kliczewska
Kolonie	Białe Błoto Bidakowo Nadratowo-Bieńki
Osada	Ostrów
Integralne części wsi	Bądzyn-Ruda Biały Dwór Komorniki Korea Krukowiec Parcele Sieraków Zalipie

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne