Portal:Pogoda

Efekt cieplarniany odkryty przez Jean Baptiste Joseph Fourier w 1824 i zbadany przez Svante Arrheniusa w 1896 roku proces zachodzący w atmosferze powodujący ogrzewanie planety. Nazwa pochodzi od zjawiska zachodzącego w szklarni, który sprawia, że gdy Słońce oświetla szklarnię panuje w niej temperatura wyższa niż na zewnątrz. Na planetach Mars i Wenus, czy na księzycu Tytana także zachodzą efekty cieplarniane, ale dla uproszczenia większość artykułu poświęcona jest Ziemi.

Termin „efekt cieplarniany” odnosi się do efektu wywołanego przez czynniki naturalne w atmosferze Ziemi oraz do zmian efektu wywołanych przez gazy wyemitowane w wyniku działalności człowieka. Naturalny efekt cieplarniany szacuje się na około 14 °C i nikt z naukowców go nie neguje. W potocznym rozumieniu i często w wydawnictwach niefachowych ten naturalny efekt jest pomijany. Niekwestionowany jest też wpływ człowieka na efekt cieplarniany, ale wielkość tego efektu jest dyskutowana przez naukowców.

Widok na część wybrzeża miejscowości La Jolla (od zachodu), gdzie mieści się Instytut Oceanografii imienia Scripps. Czerwone plamy na oceanie to zakwit fitoplanktonu

Instytut Oceanografii Scrippsów jest jednym z najstarszych i największych instytutów badawczych nauk o oceanie na świecie.

Intergovernmental Panel on Climate Change, czyli Międzyrządowy Zespół do spraw Zmian Klimatu, został założony w 1988 przez dwie organizacje Narodów Zjednoczonych – Światową Organizację Meteorologiczną (WMO) oraz United Nations Environment Programme (UNEP) – między innymi celu oceny ryzyka związanego z działalnością ludzi na zmianę klimatu.

Zmiana klimatu Jedną z najbardziej głośnych hipotez sprzężenia zwrotnego jest absorpcja promieniowania podczerwonego przez gazy, np. dwutlenek węgla. Gazy te absorbują promienie odbite od powierzchni Ziemi przez co zwiększają temperaturę troposfery, co doprowadza do wzrostu temperatury.

Paleopalynologia jest nauką o pyłkach roślin. Zajmuje się badaniem pyłku kopalnego. Opiera się ona na analizie jakościowej i ilościowej pyłku i zarodników zachowanych w kopalnych osadach. Określa się gatunek (rodzaj lub rodzinę) ziarn pyłku występujących w osadzie oraz ich liczebność. Metoda ta umożliwia ustalenie pewnych grup pyłku przewodniego, co pozwala na datowanie osadów. Jednocześnie, po ustaleniu składu gatunkowego zbiorowisk roślinnych, można rozpoznać warunki klimatyczne i hydrologiczne, jakie panowały w środowisku tworzenia się osadu zawierającego pyłek.

Meteorologia zajmuje się opisem i przewidywaniem pogody. Klimatologia zajmuje się opisem charaktystycznego przebiegu pogody uśrednionego po pewnym czasie.

Przegląd tematów i kategorie meteorologii:

Atmosferyczne zjawiska optyczne | Biometeorologia | Chmury | Elektryczność atmosferyczna | Historyczne wydarzenia meteorologiczne | Instrumenty meteorologiczne | Instytucje meteorologiczne | Klimat | Meteorolodzy | Meteorologia górska | Meteorologia satelitarna | Meteorologia tropikalna | Meteorologia morska | Opady | Podstawowe pojęcia | Pogoda średnich szerokości | Prognoza pogody | Promieniowanie atmosferyczne | Przepowiednie pogodowe | Wiatry | Zanieczyszczenia atmosferyczne

Konwekcja w atmosferze tropikalnej powoduje wymianę ciepła i pary wodnej pomiędzy oceanem i atmosferą.

Hipoteza tęczówki w meteorologii to kontrowersyjny mechanizm klimatycznego sprzężenia zwrotnego wiążącego parę wodną, temperaturę oceanu i pokrywę wysokich chmur w tropikach. Według tej hipotezy klimatycznej zwiększona temperatura oceanu związana z globalnym ociepleniem prowadzi do zmniejszenia pokrywy chmur w atmosferze tropikalnej. W związku z tym powierzchnia ziemi może wyemitować więcej energii cieplnej - co prowadzi do oziębienia. Wobec tego zwiększona ilość pary wodnej, w tej hipotezie, prowadzi do stabilizacji klimatu. Nazwa tęczówka jest analogią do fizjologii oka, którego tęczówka może się zwężac lub rozszerzać regulując ilość dochodzącego światła.

(1) halo 22°, (2) słońce poboczne (parhelia), (3) słup słoneczny, (4) krąg parheliczny, (5) łuk okołozenitalny, (6) łuk styczny i halo opisane, (7) halo 46°, (8) podsłońce.

Halo (od greckiego hálos – tarcza słoneczna) – zjawisko optyczne zachodzące w atmosferze ziemskiej na kryształach lodu. Jest to świetlisty, biały lub zawierający kolory tęczy (wewnątrz czerwony, fioletowy na zewnątrz), pierścień widoczny wokół Słońca lub Księżyca. Część nieba wewnątrz kręgu jest wyraźnie ciemniejsza niż na zewnątrz. Zjawisko wywołane jest załamaniem na kryształach lodu i odbiciem wewnątrz kryształów lodu znajdujących się w chmurach pierzastych piętra wysokiego (cirrostratus) lub we mgle lodowej.