Portret Marii Ludwiki Burbon y Vallabriga
 | |
| Autor | Francisco Goya |
|---|---|
| Data powstania | ok. 1800 |
| Medium | olej na płótnie |
| Wymiary | 220 × 140 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Lokalizacja | |
Portret Marii Ludwiki Burbon y Vallabriga (hiszp. Retrato de María Luisa de Borbón y Vallabriga) – obraz olejny hiszpańskiego malarza Francisca Goi (1746–1828) przedstawiający Marię Ludwikę Burbon y Vallabriga.
Maria Ludwika
Maria Ludwika Burbon y Vallabriga (1783–1846) była hiszpańską arystokratką należącą do rodziny królewskiej z dynastii Burbonów, córką infanta Ludwika Antoniego Burbona i bratanicą króla Karola III[1]. Jej ojciec został wydalony z dworu m.in. za zawarcie morganatycznego małżeństwa z aragońską arystokratką Marią Teresą de Vallabriga y Rozas[1].
Po śmierci ojca w 1785 roku została wysłana razem z siostrą do klasztoru San Clemente w Toledo. Sytuacja rodziny zmieniła się dopiero po śmierci Karola III i wstąpieniu na tron jego syna Karola IV i Marii Ludwiki Parmeńskiej. W 1797 roku królowa zaaranżowała małżeństwo starszej siostry Marii Ludwiki ze swoim faworytem i pierwszym ministrem króla, Manuelem Godoyem. Dla całej rodziny oznaczało to koniec wygnania i pełną rehabilitację[2]. Podobnie jak siostra Maria Ludwika została damą Królewskiego Orderu Królowej Marii Ludwiki. Pozostała w klasztorze do 1802 roku, kiedy matka zabrała ją ze sobą do Saragossy. Wyszła za mąż 1 czerwca 1817 za absolutystę Joaquina José de Melgarejo y Saurina, nie miała dzieci[2].
Analiza
Obraz powstał około 1800 roku, kiedy z okazji rehabilitacji rodziny infantów Goya sportretował troje rodzeństwa Burbon y Vallabriga. Przedstawił Marię Ludwikę en pied na czarnym tle. Jest ubrana w stylu francuskim: ma na sobie białą suknię z wysokim stanem, a we włosach ozdobę wykonaną z piór. Jest opasana szarfą Orderu Królowej Marii Luizy. Bransoleta z otoczoną diamentami miniaturową podobizną kobiety może przedstawiać jej matkę[3]. Odsłonięte ręce są efektem kuriozalnego dekretu królowej Marii Ludwiki Parmeńskiej, która zakazała damom noszenia rękawiczek na dworze. Niezbyt piękna królowa uważała ręce za swój największy atut i chciała, aby każdy mógł się o tym przekonać[4].
Starsze źródła błędnie podają, że jest to portret hrabiny Chinchón, siostry Marii Ludwiki, namalowany z okazji jej ślubu z Godoyem[5].
Proweniencja
Obraz znajdował się w rodzinnym pałacu w Boadilla del Monte. Przeszedł w posiadanie księcia de Sueca, a następnie jego spadkobiercę księcia Francesca Ruspoli di Cerveteri, którego kolekcja sztuki jest udokumentowana od 1904. W 1972 trafił do zbiorów Galerii Uffizi we Florencji[5].
Przypisy
- ↑ a b María Luisa de Borbón y Vallabriga Duquesa de San Fernando (hiszp.). boadilla.es. [dostęp 2019-11-11].
- ↑ a b Paloma Olmedo: La Duquesa de San Fernando (hiszp.). soloboadilla.es, 2007-07-04. [dostęp 2019-11-11].
- ↑ Retrato de María Luisa de Borbón, duquesa de San Fernando de Quiroga (hiszp.). patrimonionacional.es. [dostęp 2019-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-10)].
- ↑ Sarah Carr-Gomm: Francisco Goya. Parkstone International, 2011. ISBN 17-8042-291-1.
- ↑ a b María Teresa de Borbón y Vallabriga, condesa de Chinchón (hiszp.). fundaciongoyaenaragon.es. [dostęp 2019-11-11].