Portret sarmacki

Popularny, imaginacyjny portret Stanisława Antoniego Szczuki, ok. 1735-1740, nieznanego autora[1], pałac w Wilanowie, galeria

Portret sarmacki – gatunek malarstwa portretowego typowy dla polskiej sztuki barokowej, przedstawiający szlachtę i magnatów.

Był to rodzaj obrazu przedstawiający postać szlachcica, który z reguły stoi przy stoliku ubrany w reprezentujący strój z zazwyczaj herbem rodowym. Czasami obok namalowanego szlachcica były napisy informujące o jego stanowisku i godnościach. Obok: buława, księga, krucyfiks lub inny symbol urzędu Sarmaty.

Portrety sarmackie charakteryzowały się linearyzmem, dwiema płaszczyznami zdecydowanych barw, akcentowaniem zdobnictwa ubiorów i akcesoriów, a także ostrym realizmem, tj. brakiem idealizacji modela[2].

Specyficznym rodzajem malarstwa sarmackiego był portret trumienny.


Przypisy

  1. ↑ Hanna Widacka: Antoni Stanisław Szczuka, zaufany sekretarz Jana III Sobieskiego (pol.). Pałac w Wilanowie. [dostęp 2010-06-25].
  2. ↑ Słownik terminologiczny sztuk pięknych, wyd. PWN, Warszawa 2003, s. 327.

Media użyte na tej stronie

Stanislaw Antoni Szczuka (1652 1654-1710).jpg
Stanisław Szczuka, een lid van de szlachta Edytuj to w Danych Strukturalnych na Commons