Postczłowiek

Postczłowiek – pojęcie używane w transhumanizmie do określenia potomków lub następców człowieka, których możliwości będą dzięki technologii tak bardzo poszerzone w stosunku do dzisiejszych ludzi, że utożsamianie ich z ludźmi byłoby mylące.

Motywacja

Transhumanizm postuluje, że współczesne możliwości ludzkiego organizmu nie są niczym wyróżnionym i że są tylko jednym z etapów ewolucji^[1]. Choć tradycyjne podejście do medycyny opiera się na doprowadzeniu chorego organizmu do "zdrowego stanu", należy wykorzystywać jej możliwości jeśli umożliwiają one doprowadzenie zdrowego człowieka do stanu "lepszego niż zdrowy"^[2]. Decyzja o zastosowaniu takich terapii według transhumanistów powinna być kwestią indywidualną, a odbieranie takich możliwości z utylitarnego punktu widzenia jest równoważne odbieraniu chorym ludziom możliwości leczenia^[3].

Z kolei masowe wprowadzenie takich technologii wymaga przedefiniowania wielu tradycyjnych norm społecznych. Kumulujące się zmiany mogą doprowadzić do powstania postludzi o zupełnie innym wyglądzie (z powodu cyborgizacji, inżynierii genetycznej bądź transferu umysłu na inny nośnik), zupełnie innych potrzebach (np. z powodu usunięcia ewolucyjnych instynktów służących rozmnażaniu) i zupełnie innym zachowaniu (np. z powodu szybkości pracy umysłu i posiadania innych zmysłów). Postludzie mogą stanowić o wiele bardziej różnorodne społeczeństwo niż ludzie i mogą dotyczyć ich zupełnie inne problemy niż ludzi^[3].

Różnice między człowiekiem a postczłowiekiem

Przykładowo rozważane różnice pomiędzy postczłowiekiem a zwykłym człowiekiem obejmują^[3]:

• brak starzenia się,
• odporność na choroby^[1],
• większe możliwości intelektualne od jakiegokolwiek współczesnego geniusza (superinteligencja),
• ulepszone zmysły (np. większa ostrość widzenia i szersze spektrum barw),
• dodatkowe zmysły,
• możliwość kontrolowania własnych potrzeb i emocji^[2].

Technologie

Ten artykuł może zawierać twórczość własną lub niezweryfikowane informacje. Pomóż Wikipedii poprawić artykuł na podstawie weryfikowalnych źródeł. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Transhumaniści wskazują na szereg technologii, które mogą być wykorzystywane do usprawnienia człowieka i zwiększenia jego możliwości:

• Masowo stosowane:
  • szczepionki – dające odporność na choroby na które człowiek nie jest od urodzenia odporny,
  • doping wydolnościowy – umożliwiający osiąganie lepszych wyników sportowych niż ludzie nie stosujący dopingu,
  • implanty, protezy i przeszczepianie narządów – umożliwiające zastępowanie nieregenerujących się organów po ich zużyciu lub uszkodzeniu,
  • chirurgia plastyczna – umożliwiająca uzyskanie bardziej atrakcyjnego wyglądu niż naturalny.
• W trakcie badań:
  • implanty mózgowe – implanty przekazujące sygnały bezpośrednio do nerwów, np. protezy wzroku, interfejs mózg-komputer,
  • leki nootropowe – substancje zwiększające możliwości mózgu,
  • nanomedycyna,
  • inżynieria genetyczna,
  • medycyna regeneracyjna.
• Hipotetyczne:
  • exocortex – sztuczny organ będący rozszerzeniem mózgu i realizujący część jego funkcji (np. dodatkowa pamięć, dodatkowe wyszukiwanie obiektów w polu widzenia),
  • transfer umysłu – przeniesienie lub skopiowanie umysłu na inny nośnik, umożliwiający szybsze działanie, kopiowanie i rozszerzanie,
  • nanoroboty – roboty wielkości komórek i mniejsze, zwalczające choroby i dokonujące napraw wewnątrz organizmu,
  • sztuczna inteligencja – powstanie postczłowieka w wyniku innego procesu niż biologiczny rozwój.

Zobacz też

• Bio art
• Nadczłowiek

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Postczłowiek. Medycyna, genetyka, etyka. „Polityka > Niezbędniki Inteligenta”, 02.10.2017. POLITYKA Sp. z o.o. S.K.A.. 
• Joanna Jeśman. Postczłowiek jako forma życia (recenzja książki: Monika Bakke, Bio-transfi guracje. Sztuka i estetyka posthumanizmu, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 2010, 271 s.). „Przegląd Kulturoznawczy”, 2011. 
• Monika Bakke: Bio-transfiguracje. Sztuka i estetyka posthumanizmu. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, 2012, s. 1-272. ISBN 978-83-232-2387-0.