Posterunek obserwacyjny

Posterunek obserwacyjny (PO) - doraźnie zorganizowany element rozpoznawczy, zdobywający informacje o przeciwniku naziemnym i powietrznym, terenie, o uderzeniach bronią masowego rażenia i skażeniach.

Prowadzi się z niego obserwację, a w warunkach ograniczonej widoczności stosuje podsłuch. Wykorzystuje się też przyrządy rozpoznania skażeń. Posterunkowi wyznacza sektor obserwacji. Jego zadaniem jest wykrywanie oraz określanie położenia celów przeciwnika, a także ustalaniu zmian położenia i działalności obiektów wykrytych wcześniej, Podczas podsłuchiwania wykrywanie obecności obiektu i ustalanie jego połoźenia odbywa się na podstawie identyfikowania cech akustycznych oraz określania miejsca rozmieszczenia źródła dźwięku.

W natarciu wyznacza się ruchome posterunki obserwacyjne (RPO)^[1]

Wyposażenie PO

Telefon polowy

• przyrządy obserwacyjne (pokładowe przyrządy obserwacyjno-celownicze, lornetka, kątomierz-busola, urządzenia radiolokacyjne)
• przyrządy do wykrywania uderzeń bronią masowego rażenia oraz rozpoznania skażeń i indywidualne środki ochrony przed skażeniami
• środki łączności i alarmowania (telefon polowy, radiostacja, gong)
• dokumenty ewidencji wyników obserwacji (szkic obserwacji oraz dziennik obserwacji i podsłuchiwania)
• przedmioty pomocnicze (busola, zegarek, latarka lub świeczka, linijka, kątomierz, cyrkiel, blok meldunkowy, wzory dokumentów, tabele sygnałowe, zdjęcia obiektów przeciwnika, tabele widzialności i tabela słyszalności)

Przypisy

Bibliografia

• [red.] Marian Laprus: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 323. ISBN 83-11-06229-3.
• Czesław Sochal, Ludwik Wierciński: Rozpoznanie wojskowe. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.