Postmodernizm (muzyka)

Postmodernistyczna muzyka – określenie określające muzykę komponowaną od lat siedemdziesiątych XX w. Jest to nie tyle „muzyka postmodernistyczna”, ile „muzyka w postmodernistycznym świecie”, wywodząca się „z wielości kultur i środowisk, z których wywodzili się kompozytorzy”[1].

Cechy typowe lub najważniejsze utworów określanych jako postmodernistyczne[2]:

  • dorobek minionych epok traktowany jak magazyn motywów, którymi można dowolnie manipulować,
  • Rehabilitacja konsonansów i melodii
    • Diatonika
  • Częsta powtarzalność motywów lub akordów (jak w minimalizmie)
  • Wyraźny emocjonalizm, patos i sentymentalizm często w romantycznym duchu, a z drugiej strony sztuka może być bliska zabawie, nawet zabawna. Może być skontrastowana, zaskakująca, bulwersująca inaczej niż modernistyczna (np. Sznitke)
  • Nawiązania do muzyki rockowej, a nawet popularnej (Paweł Mykietyn)
  • W przeciwieństwie do modernizmu: obojętność na idee postępu, na postulat zmieniania świata przez sztukę.
  • Lekceważenie profesjonalnego opanowania warsztatu i estetyczna nobilitacja felerów (estetyka usterki).

Zobacz też

Przypisy

  1. Danuta Gwizdalanka, Przemiany kultury muzycznej XX wieku. PWM Kraków 2011, s. 139.
  2. Danuta Gwizdalanka Przemiany kultury muzycznej XX wieku. PWM Kraków 2011, s. 140-141