Potebniamyces pyri

Potebniamyces pyri
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

workowce

Klasa

patyczniaki

Rząd

patyczkowce

Rodzina

Phacidiaceae

Rodzaj

Potebniamyces

Gatunek

Potebniamyces pyri

Nazwa systematyczna
Potebniamyces pyri (Berk. & Broome) Dennis
British Ascomycetes, Rev. Edn (Vaduz): 231 (1978)

Potebniamyces pyri (Berk. & Broome) Dennis – gatunek grzybów z rodziny Phacidiaceae[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Phacidiaceae, Phacidiales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy opisali go w 1876 r. Miles Joseph Berkeley i Christopher Edmund Broome, nadając mu nazwę Stictis lecanora var. pyri. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Richard William George Dennis w 1978 r.[1]

Synonimy naukowe:

  • Phacidiella discolor (Mouton & Sacc.) Potebnia 1912
  • Phacidium discolor Mouton & Sacc. 1889
  • Potebniamyces discolor (Mouton & Sacc.) Smerlis 1962
  • Propolis pyri (Berk. & Broome) W. Phillips 1887
  • Stictis lecanora var. pyri Berk. & Broome 1876[2].

Znana jest głównie anamorfa Phacidiopycnis pyri. Teleomorfa jest rzadka[3].

Charakterystyka

Morfologia i rozwój

Grzyb mikroskopijny, nekrotrof pasożytujący na jabłoniach i gruszach. Zimuje grzybnia patogenu w porażonych pędach. Na porażonej korze drzew tworzy pyknidia. Powstają w nich bezbarwne lub jasnobrunatne, owalne konidia o wymiarach 9–14 × 7–9 µm[4]. Dokonują one infekcji drzew, wnikając do kory głównie przez rany po gradobiciu, cięciu drzew lub po zerwanych owocach i powodują chorobę o nazwie rak kory drzew ziarnkowych[4].

Hodowla

Chang L.Xiao i Jerry W.Sitton w 2004 r. opublikowali wyniki z doświadczeń nad hodowlą grzybni Potebniamyces pyri. Najlepiej rozwijała się na agarze z sokiem z suszonych śliwek. Agar z sokiem gruszkowym, agar z sokiem jabłkowym, agar z dekstrozą ziemniaczaną i agar z płatkami owsianymi (OMA) również sprzyjały wzrostowi grzybni. Agar Czapek-Dox nie nadawał się do wzrostu grzybni. Grzyb mógł rosnąć w temperaturach od -3 do 25 °C. Optymalny wzrost grzybni nastąpił między 15 a 20 °C. Średnie tempo wzrostu promieniowego na OMA wyniosło 3,9 mm przy 15 °C i 4,4 mm przy 20 °C. Grzyb nie wznowił wzrostu w temperaturze 20° po inkubacji przez 10 dni w temperaturze 35°. Grzyb mógł rosnąć przy potencjale wody tak niskim, jak – 4 MPa, ale wzrost nie nastąpił przy – 7,3 MPa. Aktywny wzrost grzybni zaobserwowano na OMA przy pH pomiędzy 3,2 a 6,1. Optymalny wzrost zaobserwowano przy pH około 4 i nie zaobserwowano wzrostu przy pH 7,1. Na dziewięciu podłożach w temperaturze 20° w ciemności nie utworzyły się żadne ppyknidia lub bardzo niewiele. Światło fluorescencyjne znacząco stymulowało powstawanie pyknidów. OMA była najlepszą pożywką do produkcji pyknidiów i makrokonidiów. Pyknidia, które utworzyły się na 8-tygodniowych kulturach OMA inkubowanych w temperaturze 20° w 12 h ciemności i 12 h światła wytwarzały obficie makrokonidia, a technika ta jest zalecana do produkcji inokulum konidiów do badań[5].

Przypisy

  1. ↑ a b c Index Fungorum [dostęp 2022-09-29] (ang.).
  2. ↑ Species Fungorum [dostęp 2020-09-29] (ang.).
  3. ↑ P.L. Sholberg, S.C. Stokes, D.T. O’gorman, First report of Phacidiopycnis rot of pears caused by Potebniamyces pyri (anamorph Phacidiopycnis piri) in British Columbia, „Canadian Journal of Plant Pathology”, 32, 2010 [dostęp 2022-09-28].
  4. ↑ a b Marek Grabowski, Choroby drzew owocowych, Kraków: Wyd. Plantpress, 1999, ISBN 83-85982-28-0.
  5. ↑ Chang L.Xiao, Jerry W.Sitton, Effects of culture media and environmental factors on mycelial growth and pycnidial production of Potebniamyces pyri, „Mycological Research”, 108 (8), 2004, s. 926–932 [dostęp 2022-09-29] (ang.).