Powiat słupski

Powiat słupski

powiat
Herb Flaga
Państwo	Polska
Województwo	pomorskie
TERYT	6.22.28.12.00.0
Siedziba	Słupsk
Starosta	Paweł Lisowski
Powierzchnia	2304 km²
Populacja (31.12.2019) • liczba ludności	98 686[1]
• gęstość	42,8 os./km²
Urbanizacja	20,66%
Tablice rejestracyjne	GSL
Adres urzędu: ul. Szarych Szeregów 14 76-200 Słupsk
Szczegółowy podział administracyjny
Liczba gmin miejskich 1 Liczba gmin miejsko-wiejskich 1 Liczba gmin wiejskich 8
Położenie na mapie województwa
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Powiat słupski
54°27′57″N 17°01′45″E/54,465833 17,029167
Strona internetowa
Portal Polska

Mapa powiatu

Powiat słupski – powiat w północnej Polsce (województwo pomorskie) utworzony w 1999 w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Słupsk.

Według danych z 31 grudnia 2019 roku^[2] powiat zamieszkiwało 98 686 osób. Natomiast według danych z 30 czerwca 2020 roku powiat zamieszkiwało 98 781 osób^[3].

Miasta i gminy w powiecie

W skład powiatu wchodzą:

• miasta: Ustka, Kępice
• gminy miejskie: Ustka
• gminy miejsko-wiejskie: Kępice
• gminy wiejskie: Damnica, Dębnica Kaszubska, Główczyce, Kobylnica, Potęgowo, Słupsk, Smołdzino, Ustka

Położenie i granice

Powiat słupski położony jest w północno-zachodniej części województwa pomorskiego. Od północy granicę stanowi 57 kilometrowy odcinek wybrzeża Bałtyku, od zachodu graniczy z województwem zachodniopomorskim (powiat sławieński oraz koszaliński), od wschodu i południa z powiatami: bytowskim i lęborskim.

Poz względem powierzchni jest to największy powiat województwa pomorskiego i 4. powiat w Polsce^[4].

Demografia

Liczba ludności (dane z 30 czerwca 2013^[5]):

• Piramida wieku mieszkańców powiatu słupskiego w 2014 roku^[6].
  

Ludność w latach

Ludność w gminach

Herb	Gmina	Typ	Powierzchnia (km²)	Populacja (2013)	Siedziba
	Ustka	miejska	10,19	16 306
	Gmina Słupsk	wiejska	260,58	16 186	Słupsk *
	Gmina Kobylnica	wiejska	244,95	11 012	Kobylnica
	Gmina Dębnica Kaszubska	wiejska	300,02	9 824	Dębnica Kaszubska
	Gmina Główczyce	wiejska	323,81	9 537	Główczyce
	Gmina Kępice	miejsko-wiejska	293,43	9 465	Kępice
	Gmina Ustka	wiejska	218,1	8 087	Ustka *
	Gmina Potęgowo	wiejska	227,92	7 111	Potęgowo
	Gmina Damnica	wiejska	167,81	6 284	Damnica
	Gmina Smołdzino	wiejska	257,24	3 529	Smołdzino
* nie należy do gminy

Rada Powiatu

Historia

Archeologia

Ta sekcja od 2009-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Pierwsze ślady obecności ludności zajmującej się łowiectwem, rybołówstwem i zbieractwem pochodzą z epoki mezolitu (środkowy okres epoki kamienia – około 8000-4800 lat p.n.e.), kolejne następujące w miarę ocieplania się klimatu związane są z ludnością neolityczną prowadzącą osiadły tryb życia. Tereny dzisiejszego powiatu słupskiego zostały opanowane około 3500 lat p.n.e. przez grupy ludności kultury pucharów lejkowatych, które cechowała budowa kamiennych grobowców, tzw. megalitów (Dąbrówno, Potęgowo i Łupawa); oraz ludność kultury amfor kulistych (cmentarzysko w Zagórkach). W miarę załamania się ciepłego klimatu bałtyckiego i pojawienia chłodnego – subborealnego zaczęły na te tereny napływać prymitywne ludy z północy, ludność kultur ceramiki dołkowo-grzebykowej (obozowisko w Rowach) i ludność pasterska kultury ceramiki sznurowej (stanowiska w Wieliszewie i Krępie).

Około 1700 r. p.n.e. zaczęły przybywać grupy ludności, które opanowały metalurgię brązową. Jako pierwsza osiadła ludność kultury unietyckiej (stanowiska w Mianowicach i Rębowie), prowadząca gospodarkę pasterską, uprawę roli oraz łowiectwo, rybołówstwo i zbieractwo.

W II okresie epoki brązu, od około 1450 do 1200 r. p.n.e., powstała kultura przedłużycka, charakteryzująca się budową cmentarzysk kurhanowych – grobów w formie usypanych z ziemi kurhanów, wewnątrz których znajdowały się konstrukcje kamienne (stanowiska w Borzęcinie, Dąbrównie i Dębinie).

Około 1200 r. p.n.e. powstała kultura łużycka – zajmująca się uprawą roli i chowem zwierząt, zbieractwem, łowiectwem i rybołówstwem; posiadająca wysoką znajomość metalurgii brązowej i garncarstwa. Dominującą formę pochówku stanowiły płaskie pola popielnicowe. Stanowiska znajdują się w Żelkach, Witkowie, Siodłoniach.

Następnie rozwinęła się kultura pomorska, cechująca się odmiennymi elementami obrządku pogrzebowego – pochówek w skrzyniach zbudowanych z płyt kamiennych (groby skrzynkowe), popielnice zdobione wyobrażeniem twarzy (popielnice twarzowe). Podstawą utrzymania ludności była uprawa ziemi i chów zwierząt. Stanowiska w Ruszycach i Łysomiczkach.

Zabytki

Zabytki archeologiczne:

• Rowokół

Grodziska przypisywane kulturze łużyckiej:

• Damno (grodzisko)
• Gałęzinowo (grodzisko)
• Siodłonie
• Stary Kraków
• Żoruchowo (grodzisko)

Muzea

• Słupsk:
  • Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku:
    • Zamek Książąt Pomorskich,
    • Młyn Zamkowy – muzeum etnograficzne,
    • Spichlerz Richtera,
    • Brama Młyńska,
• Ustka:
  • Muzeum Chleba,
  • Muzeum Ziemi Usteckiej.

Kultura

Tradycje kaszubskie kultywuje Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie.

Przyroda

Ta sekcja od 2009-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Rzeźba terenu jest urozmaicona, z charakterystycznymi wypiętrzeniami moren czołowych i specyficznym, przymorskim krajobrazem w części północnej, z terenami wydmowymi sięgającymi 30 m n.p.m. Na odcinku Ustka – Rowy brzeg klifowy, kształtowany silną abrazją morza, porośnięty jest zbiorowiskami boru bażynowego i kwaśnej buczyny. Na zapleczu wydm występują często torfowiska, z których największe to Zaleskie Bagna i Złakowskie Błota, z występującą tam reliktową woskownicą europejską.

Ważnym elementem krajobrazu są liczne rzeki – z największą Słupią – znaną rzeką trociową. Lasy ochronne zajmują 83% powierzchni leśnej, głównymi gatunkami drzewostanu są: sosna – 61% i buk – 13%, a przeciętny wiek drzewostanów jest wysoki i sięga 62 lat. Występuje tu wiele gatunków roślin chronionych, a ze zwierząt chronionych należy wyróżnić bielika, wydrę i bobra.

Rzeki

Powierzchnia powiatu podzielona jest zasadniczo pomiędzy zlewnie rzek Łupawy i Słupi oraz w niewielkiej części zlewnię Wieprzy. Do strefy ochronnej wód powierzchniowych należy cały obszar Parku Krajobrazowego „Dolina Słupi” i rezerwaty przyrody w tym regionie.

Jeziora

Największe zgrupowania jezior znajdują się w części północnej i wschodniej powiatu słupskiego. Pierwszą grupę stanowią jeziora przybrzeżne. Są to kryptodepresyjne zbiorniki wodne, oddzielone od morza piaszczystymi mierzejami, o bardzo dużych powierzchniach, bardzo płytkie i o szybkim tempie wypłycania. Kolejną grupą są jeziora pochodzenia polodowcowego, przeważnie rynnowe, układające się w długie ciągi, połączone niewielkimi odcinkami rzek.

Ważniejsze jeziora to: Łebsko (7140 ha), Gardno (2468,1 ha), Dołgie Duże (156,4 ha), Głębokie (107,5 ha), Lewarowe (71,5 ha), Krzynia (70 ha), Obłęskie (Obłęże) (62,4 ha), Modła (61,9 ha).

Obszary chronione

Parki narodowe

• Słowiński Park Narodowy, położony w północnej części województwa pomorskiego na Wybrzeżu Słowińskim, wchodzącym w zasięg Pobrzeża Słowińskiego. Wielkość: 18 247 ha. Walory przyrodnicze: unikatowy obszar ruchomych wydm zwanych „Białymi Górami” wraz z przymorskimi jeziorami: Łebsko, Gardno, Dołgie Małe, Dołgie Duże, cenne zbiorowiska leśne: bór bażynowy, brzezina bagienna, świeży bór bagienny, oraz rzadkie gatunki fauny, w tym awifauny, jak bielik, orzeł przedni i roślin, włączony do sieci obszarów chronionych Natura 2000 oraz sieci Światowych Rezerwatów Biosfery i obszarów chronionych w ramach konwencji ramsarskiej.

Zobacz też: rezerwaty biosfery w Polsce.

Rezerwaty

• Bagna Izbickie – rezerwat położony w okolicy Izbicy w gminie Główczyce, wielkość: 281,18 ha, walory przyrodnicze: zespoły roślinne cechujące środowisko wilgotne; wrzosiec bagienny, woskownica europejska, rosiczka okrągłolistna, przygiełka biała, turzyca bagienna, modrzewnica, bażyna czarna, bagno zwyczajne;
• Buczyna nad Słupią – rezerwat w gminie Ustka, (Nadleśnictwo Ustka), wielkość: 18,92 ha, walory przyrodnicze: przykład drzewostanu bukowego;
• Modła – rezerwat w gminie Ustka, wielkość: 194,80 ha, walory przyrodnicze: miejsce lęgowe ptactwa wodnego; mewy śmieszki, mewy srebrzystej, mewy pospolitej, rybitwy czarnej, kaczki krzyżówki, łabędzia niemego, błotniaka łąkowego, remiza, kwiczoła, roślinność będąca podstawowym elementem decydującym o warunkach lęgowania ptaków oraz zespoły roślinności wodnej i szuwarowej typowe dla płytkiego, zarastającego jeziora przymorskiego;
• Torfowisko Pobłockie – rezerwat położony w okolicy wsi Pobłocie w gminie Główczyce, wielkość: 112,31 ha, walory przyrodnicze: obszar retencji wodnej, występują tu: woskownica europejska, wrzosiec bagienny, modrzewnica, rosiczka okrągłolistna, bagno zwyczajne;
• Torfowisko Potoczek – rezerwat w gminie Kępice, wielkość: 15,24 ha, walory przyrodnicze: bór bagienny o powierzchni 3,86 ha, ostoja zwierzyny płowej i czarnej;
• Wzgórze Rowokół – rezerwat w gminie Smołdzino, wielkość: 562,81 ha, walory przyrodnicze: położenie stożka Rowokołu (115 m n.p.m.) w odległości zaledwie 6 km od morza, las na stokach wzgórza sprawiający miejscami wrażenie regla dolnego (udział buka i jodły);
• Wierzchocińskie Jałowce – rezerwat w gminie Smołdzino (Nadleśnictwo Damnica), wielkość: 1,29 ha, walory przyrodnicze: halizna ze skupieniem około 150 jałowców, poszczególne okazy wytwarzają tu różne formy; kolumnowe, piramidalne, stożkowe do wysokości 10 m.

Parki krajobrazowe

• Dolina Słupi – dolina rzeki Słupi w jej środkowym biegu wraz z dorzeczem, wielkość: 37 040 ha, walory przyrodnicze: jeziora, z których najcenniejsze pod względem przyrodniczym to: Jasień, Skotawsko Małe i Skotawsko Wielkie, Głębokie, Borzytuchomskie Duże, Konradowo, Krzynia; siedliska roślinne o cechach zbiorowisk naturalnych i półnaturalnych; roślinność: wawrzynek wilczełyko, pływacz zwyczajny, rosiczka. Najcenniejsze przyrodniczo fragmenty Parku i jego otuliny zostały wydzielone w postaci rezerwatów przyrody.

Obszary chronionego krajobrazu

• Pas pobrzeża na wschód od Ustki, na wschód od ujścia rzeki Słupi, wzdłuż wybrzeża do jeziora Gardno, wielkość: 3336 ha, walory przyrodnicze: wybrzeże morskie z plażami, wydmami i klifem, roślinność nadmorska, zespoły leśne: bory nadmorskie i buczyny,
• Pas pobrzeża na zachód od Ustki, na zachód od ujścia rzeki Słupi, wzdłuż wybrzeża do granicy powiatu, wielkość: 7520 ha, walory przyrodnicze: sąsiedztwo morza i związanego z nim świata roślinnego; roślinność wydmowa, bagienna, bory nadmorskie, kryptodepresyjne jezioro przymorskie Modła wraz z rezerwatem,
• Jezioro Łętowskie oraz okolice Kępic wraz z fragmentem doliny rzeki Wieprzy, obszar na północny zachód od Kępic do miejscowości Łętowo oraz około 7 km na południowy wschód od Kępic, wielkość: 6 880 ha, walory przyrodnicze: jeziora: Łętowskie oraz Obłęskie, lesistość obszaru – 76%, pomniki przyrody i głazy polodowcowe (eratyki).

Atrakcje turystyczne

• Latarnie morskie w Ustce i Czołpinie,
• Kąpieliska morskie: Ustka (status uzdrowiska), Rowy, Poddąbie, Dębina, Orzechowo Morskie, Czołpino,
• Szlaki turystyczne
  • Piesze
  • Rowerowe
  • Kajakowe
  • Drogi do jazdy konnej w okolicy Ustki, Przewłoki i Orzechowa,
  • Ścieżki przyrodniczo-leśne w rezerwatach przyrody,
• Wsie: Swołowo (Europejskie Dziedzictwo Kultury), Krzemienica, Bruskowo Wielkie, Kluki – wyróżniające pomorską architekturą szachulcową.

Sąsiednie powiaty

• pomorskie: miasto Słupsk, powiat bytowski, powiat lęborski
• zachodniopomorskie: powiat koszaliński, powiat sławieński

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Serwis internetowy Starostwa Powiatowego w Słupsku
• Słupski Serwis Informacyjny