Powiat suski (województwo olsztyńskie)

Powiat suski
powiat
do 1958
Państwo PRL
Województwoolsztyńskie
Data likwidacji1958
SiedzibaIława
Powierzchnia1069 km²
Populacja (1956)
• liczba ludności

52 000
• gęstość49 os./km²
Szczegółowy podział administracyjny
Liczba gmin miejskich3
Liczba gmin wiejskich8
brak współrzędnych
Portal Polska
Ratusz w Iławie

Powiat suski – dawny powiat, początkowo ze stolicą w Suszu, a następnie w Iławie, istniejący na terenie Polski w latach 19451958 (de facto do 1975, po przemianowaniu na powiat iławski) na terenie obecnych powiatów: iławskiego, nowomiejskiego (woj. warmińsko-mazurskie) i kwidzyńskiego (woj. pomorskie). Nazwa powiatu pochodzi od miasta Susz.

Powiat suski powstał w XIX wieku, kiedy to Susz awansował do rangi miasta powiatowego. Po 11 listopada 1918 roku Susz pozostał siedzibą powiatu, jednakże w latach 30. najważniejszym jego miastem była Iława. Tam też 14 sierpnia 1946 roku (na skutek 60% zniszczeń Susza) przeniesiono stolicę powiatu[1].

1 sierpnia 1946 roku prawa miejskie utraciły dwa miasta na terenie powiatu: Kisielice i Biskupiec[2]. Tak więc, według podziału administracyjnego z 1 lipca 1952 roku powiat suski składał się z 3 miast oraz 6 gmin i 47 gromad (wsi):

Jednostka o nazwie powiat suski istniała do końca 1958 roku. Na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z 15 grudnia 1958, powiat suski przemianowano na powiat iławski z dniem 1 stycznia 1959. Przyczyną zmiany były dążenia do ustalania nazw powiatów od ich siedzib; w 1956 roku powstał też jednoimienny powiat suski w woj. krakowskim. Powiat iławski (nadal z siedzibą w Iławie) funkcjonował aż do reformy administracyjnej w 1975 roku, powracając z dniem 1 stycznia 1999 jako jeden z powiatów nowego województwa warmińsko-mazurskiego.

Bibliografia

Przypisy

  1. Olsztyński Dziennik Wojewódzki z 1946 r. Nr 5, poz. 75
  2. Olsztyński Dziennik Wojewódzki z 1946 r. Nr 5, poz. 77

Zobacz też

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).