Powiat szczuczyński (województwo białostockie)
| ||||
| ||||
| do 1948 | ||||
| Państwo |  PRL | |||
| Województwo | białostockie | |||
| Data powstania | 1866 | |||
| Data likwidacji | 1948 | |||
| Siedziba | Grajewo | |||
| Powierzchnia | 1451 km² | |||
| Populacja (1946) • liczba ludności | 55 900 | |||
| • gęstość | 39 os./km² | |||
Portal  Polska | ||||
Powiat szczuczyński – powiat istniejący w latach 1866-1948 na terenie obecnego województwa podlaskiego, poprzednik obecnego powiatu grajewskiego. Początkowo ośrodkiem administracyjnym powiatu był Szczuczyn, lecz podczas I wojny światowej siedziba starostwa została przeniesiona do Grajewa.
Powiat szczuczyński, jako część guberni łomżyńskiej, został powołany przez władze carskie w 1866 roku w związku z przeprowadzoną wówczas reformą administracyjną. Obejmował miasta Szczuczyn, Grajewo, Rajgród i Radziłów.
Podczas I wojny światowej powiat szczuczyński został utrzymany przez Niemców w jego dawnych granicach, jednak ze względu na zniszczenie Szczuczyna, siedzibę władz powiatowych przeniesiono do Grajewa, które było większe i posiadało lepsze warunki komunikacyjne. W niepodległej Polsce, na mocy ustawy z dnia 14 sierpnia 1919 roku, reaktywowano powiat szczuczyński. Nazwa szczuczyński została utrzymana tylko ze względów historycznych i tradycyjnych, mimo że siedzibą powiatu było Grajewo. Dopiero 12 marca 1948 roku konsekwentnie zmieniono oficjalną nazwę powiatu na powiat grajewski.
Demografia
Według spisu powszechnego z 1921 roku, powiat w ówczesnych granicach zamieszkiwało 58178 osób, w tym 51031 (87,7%) Polaków, 6996 (12,0%) Żydów, 84 (0,1%) Rosjan, 19 Białorusinów, 16 Litwinów, 14 Niemców, 7 Rusinów, 6 Romów, 3 Łotyszy 1 Czech i 1 Fin[1].
Religia
Według spisu powszechnego z 1921 roku, 50561 (86,9%) mieszkańców powiatu w ówczesnych granicach wyznawało rzymski katolicyzm, 7278 (12,5%) judaizm, 151 (0,3%) prawosławie, 144 (0,2%) protestantyzm, 33 było staroobrzędowcami i 11 greko-katolikami[1].
Starostowie
- Bronisław Nazimek (-1922)[2]
- Jan Urbański (1923-)[2]
- Mieczysław Syska (1931-1932)
- Władysław Sardecki (1937-)[3]
Przypisy
- ↑ a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych.. T. 5: Województwo białostockie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 1924. [dostęp 2011-02-26].
- ↑ a b Ruch służbowy w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych od 15 grudnia 1922 do 1 marca 1923 r.. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”, s. 23, Nr 2 z 31 marca 1923.
- ↑ Zmiany na stanowiskach starostów w województwie tarnopolskim. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 213 z 19 września 1937.
| |||||||||||
| ||||||||||
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Pracownicy starostwa powiatu szczuczyńskiego w 1918 r.
Herb województwa białostockiego II Rzeczypospolitej
Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak